Բավական ծավալուն հեռուստահարցազրույցի ընթացքում, Սերժ Սարգսյանն ըստ էության այդպես էլ չանդրադարձավ հասարակության համար ամենակարևոր խնդրին՝ տնտեսական վիճակին, դրա համար պատասխանատուներին, վարվող տնտեսական քաղաքականությանը: Ավելին, Սարգսյանն ըստ էության նրբորեն ակնարկեց, որ ներկայիս Սահմանադրությունն իրականում թույլ չի տալիս նախագահին պատասխանատու լինել գործադիրի գործունեության համար:
Սերժ Սարգսյանի այս ակնարկներն իհարկե հիմնավոր լինել չեն կարող, այն պարզ պատճառով, որ հենց ինքն է մյուս կողմից խոստովանում, որ ներկայիս Սահմանադրությունն անձնակենտրոն իշխանություն է ձևավորում: «Եթե չանենք, ունենալու ենք լճացում, եթե չանենք, նորից ունենալու ենք անձնակենտրոն իշխանություն»,- ասում է Սերժ Սարգսյանը: Սրան զուգահեռ, սակայն, նա հարց է տալիս. «Նաիրիտի բանվորներն ինչո՞ ւ են գալիս Բաղրամյան և պահանջում աշխատավարձ: Եվ այն հարցին, թե ինչո՞ւ եք եկել այստեղ, նրանք ասում են՝ մենք ձեզ ընտրել ենք և գիտենք, որ ամեն ինչի համար պատասխանատու է Հանրապետության նախագահը: Նույնը՝ հոսանքի սակագնի հետ կապված: Ո՞ւր գնացին այդ մարդիկ: Որտե՞ղ էին իրենց բողոքն արտահայտում: Եվ այս հանգամանքը, որ իրականության հետ որոշակի առնչություններ ունի, մի տեսակ, չգիտեմ ճիշտ բառն եմ օգտագործում թե ոչ, լղոզում է տնտեսական մարմինների կամ տնտեսությամբ զբաղվող մարմինների պատասխանատվությունը:
Հանրության մեջ այդպիսի ընկալում կա չէ՞, որ բոլոր որոշումները կայացվում են Բաղրամյանում՝ Բաղրամյան 26-ում, նաև տնտեսության հետ կապված: Եթե մարդը պատասխանատու չի զգում իր կայացրած որոշման համար, այդ որոշման կայացումը վերագրում է ուրիշին, ապա նա երբեք չի կարող հետևողական լինել»: Բայց չէ՞ որ Սերժ Սարգսյանն ինքն է խոստովանում, որ ունենք անձնակենտրոն իշխանություն; Ուրեմն զարմանալու բան չկա, որ մարդիկ գալիս են կենտրոնական անձի մոտ և ներկայացնում իրենց բողոքը: Եվ, եթե սահմանադրական լիազորությունների առումով դա թվում է նոնսենս, ապա դե ֆակտո իրականության առումով չկա որևէ տարօրինակություն:
Ավելին, տարօրինակն այն է, որ երբ այս կամ այն սոցիալական շերտը գալիս է Բաղրամյան 26, Սերժ Սարգսյանն այդ ժամանակ դուրս չի գալիս նույն այդ մարդկանց առաջ և ասում հավասարապես, ուղղակի այն, ինչն ասում է հեռուստաընկերությունների ֆորմատով տեղի ունեցող հարցազրույցում: Չէ՞որ Սերժ Սարգսյանը կարող է դուրս գալ օրինակ՝ Նաիրիտի բանվորների առաջ, կամ այնտեղ գործուղել իր աշխատակազմի ղեկավարին, և ասել, հաղորդել նույն բանը՝ ասել, թե ինչո՞ւ եք եկել այստեղ, գնացեք և բողոքեք Կառավարության առաջ, քանի որ Կառավարությունն է տնտեսական քաղաքականության պատասխանատուն: Ավելին, երբ Սերժ Սարգսյանը տնտեսական խոստումներ էր տալիս նախագահական քարոզարշավի ընթացքում, չգիտես ինչու որևէ անգամ չէր ասում, որ ինքն այդ խոստումներն իրականացնելու սահմանադրական իրավասություն, այդ խոստումների համար պատասխանատու լինելու լիազորություն չունի: Եվ չէր ասում, որ դրա համար պետք է Սահմանադրություն փոխել: Ըստ որում, խնդիրն այստեղ բոլորովին այդ փոփոխությունը չէ, այլ քաղաքականության հրապարակայանությունն ու հաշվետվողականությունը, ազնվությունը հասարակության հետ, որի հետ պետք է շփվել ու հաղորդակցվել ուղղակի, ոչ թե հեռուստատեսագրության միջոցով:
Մեծ հաշվով, Սերժ Սարգսյանն այդպիսով ակնարկել է, որ չի պատրաստվում կատարել Կառավարության փոփոխություն: Սա կապիտուլյացիա է Կառավարության առաջ, թե հակառակը: Կլիներ կապիտուլյացիա, եթե չլիներ Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը վարչապետ լինելու հավանականության մասին, 2017-ի խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքից կախված: Այդ հայտարարությունը նշանակում է, որ գործող Կառավարությանը Սերժ Սարգսյանը վերածում է զրահաբաճկոնի: Մի կողմից թիրախում դնում է Կառավարությանը՝ ասելով, որ ինքը որևէ տնտեսական լծակ չունի, մյուս կողմից, ըստ էության մեղադրում է Կառավարությանը տարբեր ցուցարարների Բաղրամյան 26 ուղղելու համար, և վերջապես՝ թողնում է, որ այդ թիրախը բավական մաշվի մինչև իր վարչապետության հնարավորությունը:
