Մայիսի 28-ին առիթով Սերժ Սարգսյանի ուղերձը բավական հետաքրքրական տարրեր է պարունակում իր մեջ: Բանն այն է, որ դրանում նկատելի են «շեղումներ» մինչ այժմ եղած այսպես ասած պաշտոնական կամ իշխանական պրոպագանդայից: Ի՞նչ կար մինչ այժմ այդ առումով: Մինչ այժմ համարվում էր, որ ազգի շահն ամեն ինչից վեր է և եթե որևէ մեկը բարձրացնում էր քաղաքացիական, իրավական, մարդու իրավունքի և ազատության հետ կապված խնդիրներ, ապա այդ տարատեսակ ցեղակրոններն ու ազգայնականներն այդ անձին մեղադրում էին դրանցով ազգի հիմքերը խարխլելու, ազգային շահերին հակադրվելու համար:
Իսկ ի՞նչ է ասում Սերժ Սարգսյանն այժմ: «Խորհրդանիշներից ավելի կարևոր են առաջին հանրապետության բովանդակությունն ու պատգամները, որոնցից, իմ կարծիքով, ամենաառանցքայինները հետևյալներն են.
- Հայաստանը համայն հայության հայրենիքն է։
- Հայաստանում իշխում են հանրապետական կարգեր և ժողովրդավարական արժեհամակարգ։
- Հայաստան Հանրապետությունը սոցիալական պետություն է։
Սրանք այն փարոսներն են, որոնցով մենք կողմնորոշվում ենք նաև այսօր, մերօրյա՝ երբեմն իսկապես փոթորկալից նավարկությունների ընթացքում»,-ասում է Սերժ Սարգսյանը:
Պետք է համաձայնել, որ սա, թեկուզ միայն բանավոր, ընդամենը ելույթի կամ ուղերձի մակարդակով, այդուհանդերձ բավական շրջադարձային և մինչ այժմ կարծես թե չհնչած մոտեցում է: Իշխանությունը հայտարարում է, որ ժողովրդավարությունը, մարդու իրավունքի և ազատության մասին հարցապնդումներն ու պահանջները, որ ներկայացնում է քաղաքացին կամ քաղաքացիները, ոչ միայն չեն կարող համարվել ազգային կամ պետական շահին դեմ, այլ նույնիսկ պետք է համարվեն այդ շահի ամբողջացմանն ուղղված գործողություններ: Սա խոսք է, որի հանդեպ հավատն ու վստահությունը Հայաստանի հասարակությունն իշխանության առումով վաղուց է կորցրել: Սակայն, կա նաև թերևս աքսիոմատիկ մի ճշմարտություն, որ խոսքը գործողությունների, տվյալ դեպքում քաղաքականության նախասկիզբն է:
Ավելին՝ բավական արժեքավոր նախասկիզբ, որովհետև մի բան է քաղաքականություն, որին նախորդել է որևէ խոսք, և մեկ այլ բան քաղաքականություն, որը խոսքի վրա հիմնված չէ: Խոսքն ավելի պարտավորեցնող հանգամանք է, և տվյալ դեպքում այն հնչել է, ինչը նշանակում է, որ իշխանության պարտավորությունն է մեծացել: Թվում է, որ որևէ արժեք չկա, երբ միայն խոսվում է, իսկ համարժեք գործ չի կատարվում: Անշուշտ: Դրանով խոսքը նույնիսկ արժեզրկվում է: Բայց պետք է երևի թե նայել խնդիրը հակառակ կողմից: Իսկ այդ իմաստով շատ գնահատելի է, որ այժմ նախագահի մակարդակով հնչում է քաղաքացիական և ազգային շահերի համադրության, ոչ թե հակադրության դիլեման:
Այսինքն, սահմանվում է մի նշաձող, թեկուզ քարոզչական նկատառումներով, որով իշխանությունն ինքն իր համար է՛լ ավելի է բարձրացնում քաղաքացիական պահանջների մակարդակը: Այժմ Սերժ Սարգսյանը պատասխանատու է իր ասած ազատ քաղաքացիների հասարակության ձևավորման համար, և այժմ նրա գործողությունները պետք է դիտարկել բացառապես այդ պրիզմայով: Ի վերջո, խոսքի դեպքում է ակնառու դառնում խոսքի և գործի հակասությունը, և այդ տեսանկյունից մայիսի 28-ի ուղերձը իսկապես բեկումնային բովանդակություն ունի Հայաստանում առկա գործընթացների զարգացման տեսանկյունից:
