Համացանցում հայտնված տեսանյութը այն մասին, թե ինչպես է մարտի 1-ի գործով ստեղծված փաստահավաք խմբում հարցաքննվում պաշտպանության նախկին նախարար, գեներալ Միքայել Հարությունյանը, տալիս է շատ մտորումների տեղիք: Ընդ որում, խոսքը միայն մարտի 1-ի մասին մտորումներին չի վերաբերում: Եվ նույնիսկ տվյալ պահին մարտի 1-ի երևի թե ընդհանրապես չի վերաբերում: Խոսքը վերաբերում է Հայաստանին որպես պետություն, որը գտնվում է չընդհատված պատերազմի մեջ, որն ունի արտաքին լուրջ մարտահրավերներ, անվտանգության լուրջ խնդիր:
Ինչպիսի մարդիկ են ղեկավարում այդ պետության կարևորագույն կառույցներից մեկը` պաշտպանության նախարարությունը: Տեսանյութում Միքայել Հարությունյանը, գեներալ Միքայել Հարությունյանը, հիշեցնում է ինչ-որ մեղք գործած երեխայի, որը ծնողների մոտ հայտնվել է շվարած վիճակում և փորձում է ինչ որ կերպ չքմեղանալ և ինչ-որ բաներ չհիշելու միջոցով խուսափել պատասխանատվությունից: Երկրի համար կարևորագույն պահին լրջագույն մի կառույց ղեկավարած գեներալ Հարությունյանն օրինակ չի հիշում, թե քանի մեքենա է պաշտպանության նախարարությունը տրամադրել ցուցարարների դեմ պայքարի ելած ներքին զորքերին: Գեներալը չգիտե նաև, թե ում գրավոր հրամանով է այդ ամենը կատարվել, կամ գրավոր հրաման եղել է արդյոք, թե չի եղել:
Հասկանում եք, թե ինչպիսի որակի է պաշտպանական գերատեսչության կազմակերպումը, հասկանում եք, թե ով է ղեկավարել, և ինչպես է ղեկավարել պաշտպանության նախարարությունը: Հասկանում եք, թե ում է վստահված եղել մեր երկրի արտաքին սահմանների կարևորագույն մի հատվածի անվտանգության ապահովումը: Դա վստահված է եղել գեներալական ուսադիրով, բայց մանկան հոգեբանությամբ և խառնվածքով մի անձնավորության, որն ինքն էլ չգիտե, թե ինչպես է կառավարվել պաշտպանության նախարարությունը, ով ինչ է վերցրել ու տեղը դրել կամ չի դրել, ինչքան է վերցրել ու վերադարձրել կամ չի վերադարձրել: Եվ այդ մարդը այժմ էլ զինված ուժերի գլխավոր ռազմական տեսուչն է և տեսչական ստուգումներ է իրականացնում բանակում:
Զարմանալի չէ, որ նման մարդու ստուգած բանակում իրար են հաջորդում տարատեսակ հանցագործությունները, բռնությունները, սպանությունները, ինքնասպանության հասցնելու դեպքերը: Բայց, զարմանալի չէ նաև, որ նման գեներալների է վստահվում հայկական բանակը: Բանն այն է, որ առավել պատասխանատու զինվորականները արտակարգ իրավիճակներում չեն դառնա վարչակարգի ձեռքին գործիք խաղաղ ցուցարարների դեմ: Դրա համար էլ բանակում պետք է լինեն գեներալներ, որոնք նախ անվերապահ կկատարեն վարչակարգի հրամանները, առանց մտածելու դրանց օրինականության և իրավական հիմնավորվածության մասին, իսկ հետո կփորձեն երեխայի նման չքմեղանալ, թեկուզ սեփական արժանապատվության հաշվին: Ինչպիսին իշխանության խնդիրն է, այդպիսին էլ այդ իշխանության գեներալներն են: Եթե իշխանության առաջնային խնդիրը իշխանական դիրքերի, ոչ թե պետության ամրությունն է, ապա բնականաբար բանակում հայտնվում են հենց այդ խնդիրը լավագույնս լուծելու ունակ գեներալներ: