Երեկ հայտնի դարձավ, որ գլխավոր դատախազ Գևորգ Կոստանյանը դիմել է ՌԴ գլխավոր դատախազին` Գյումրիում հունվարի12-ին տեղի ունեցած սպանդի քննությունը Հայաստանի իրավապահների վարույթ փոխանցելու մասին: Այլ կերպ ասած` Գևորգ Կոստանյանը դիմել է ՌԴ գլխավոր դատախազին` կասկածյալ ՌԴ ռազմակայանի զինծառայող Վալերի Պերմյակովին Հայաստանին հանձնելու համար:
Կոստանյանը խոստացել էր դիմել դեռևս հունվարի 15-ին, սակայն դիմումը ներկայացվում է միայն մոտ երեք շաբաթ հետո: Թե որն է խնդիրը, նա ասել էր անցյալ շաբաթ խորհրդարանական լսումներում` հայտարարելով, որ դիմելու համար պետք են հիմքեր: Այդ հիմքերը այսօր են առաջացել, թե երեկ, և ինչ են դրանք իրենցից ներկայացնում` պարզ չէ: Սակայն երևի թե ոչ ոք չի կասկածում, որ Ռուսաստանի պատասխանը կախված է լինելու բացառապես քաղաքական գործոններից, կամ այլ կերպ ասած՝ Պուտինի որոշումից:
Մի բան է երևի հստակ: Այն, որ Հայաստանից կարծեք թե ոչինչ կախված չէ այդ հարցում, ավելի ճիշտ` Հայաստանի իշխանություններից: Իսկ ահա Հայաստանի հասարակության դեպքում նույնը չէ: Պարզապես ողջ հարցն այն է, թե հասարակությունը ներկայումս ինչ է իրենից ներկայացնում: Այն իմաստով, որ մի բան է հասարակության վերաբերմունքը ՌԴ հնարավոր մերժմանը, մեկ այլ բան է այդ վերաբերմունքի արտահայտման հնարավոր ձևերը: Որովհետև վերաբերմունքը հնարավոր է արտահայտել զանգվածային ակցիաներով, և հնարավոր է արտահայտել միայն խոհանոցում կամ սոցցանցում: Ըստ որում` զանգվածային ակցիայի դեպքում էլ հարց է, թե այս անգամ արդյո՞ք մենակ չի մնա Գյումրիում կրկին, ինչպես հունվարի 14-15-ին:
Ահա սա միայն կարող է Հայաստանին գործոն դարձնել առկա իրավիճակում, հակառակ դեպքում դատախազի դիմումը ՌԴ դատախազին ընդամենը թատրոն է, որտեղ բեմադրիչը միանշանակ Մոսկվան է: Իսկ հայաստանյան հասարակության մասով պատկերը մի կողմից հայտնի է, հստակ է, իսկ մյուս կողմից` շատ անորոշ: Հստակ է, որ հասարակությունը, մեղմ ասած, բացասաբար է ընդունելու մերժումը, սական անորոշ է, թե արդյո՞ք այս ընթացքում հասարակության փուքսը իրականում թողել է, ինչի համար էլ երևի թե ձգձգում էր դատախազությունը դիմումը Ռուսաստանին:
Նաև շատ հետաքրքրական պետք է դիտարկել այն, որ դիմումը լինում է հունվարի 31-ին հասարակության հանդեպ կիրառված բռնությունից հետո միայն, այսպես ասած` նախազգուշացնող բռնությունից:
