Սերժ Սարգսյանը շնորհավորել է ՌԴ նախագահ Պուտինի ծննդյան օրը՝ շնորհավորանքում ընդգծելով միջանձնային հարաբերությունների զարգացումն ու կարևոր նշանակությունը երկկողմ հարաբերությունների համար:
Սերժ Սարգսյանի այս շնորհավորանքի ֆոնին ուշագրավ է Ալիևի շնորհավորանքը, որը տեղի է ունեցել հեռախոսով: Պուտինն ու Ալիևը հեռախոսազրույց են ունեցել: Եվ սա հետաքրքրական է մեկ այլ տեսանկյունից էլ: Ինչպես նախապես հայտարարվել էր, Պուտինը ծննդյան օրվա համար հանգիստ էր վերցրել և մեկնել ամենամոտ բնակավայրերից 400 կմ հեռու՝ տայգայի խորք: Հասկանալի է, որ Պուտինը կապի միջոցներից իրեն չէր զրկելու, սակայն պարզ էր, որ նա ուզում էր հանգստանալ: Սակայն Ալիևը ըստ էության խախտել է նրա հանգիստը իր հեռախոսային զանգով: Եվ քանի որ նա նման քայլի է դիմել, նշանակում է՝ վստահ է եղել, որ Պուտինին դա չի խանգարի և ավելին՝ հաճելի կլինի:
Այս ամենն իհարկե անձնական մանր հարցեր կլինեին, եթե խոսքը պետությունների ղեկավարների մասին չլիներ, ինչը, բնականաբար, իր արտացոլումն է ունենում մեծ քաղաքականության վրա: Ավելին՝ հենց նման իրողություններն են ամենալավը բնորոշում մեծ քաղաքականությունը: Եվ հատկապես բնութագրականն այն է, որ այս ամենը տեղի է ունենում Եվրասիական միությանը Հայաստանի անդամակցության շեմին՝ հոկտեմբերի 10-ից առաջ: Եվ եթե սրան գումարենք նաև այն, որ 10-ից առաջ Բելառուս էր մեկնել նաև Ադրբեջանի արտգործնախարարը, կարող ենք վստահաբար ասել, որ Հայաստանի անդամակցության հարցի շուրջ ինչ-որ մի բան հյուսվում ,է և Ադրբեջանը, ըստ էության, մաքոքային դիվանագիտության փորձերով է զբաղված: Եվ այն, որ Եվրասիական եռյակից որևէ մեկը չի փորձել հրապարակային հայտարարությամբ որևէ կերպ սառեցնել Ադրբեջանի այդ էնտուզիազմը, կարող ենք ենթադրել, որ այս քաղաքականությունը նաև Եվրասիական միության անդամների սրտով է: Եվ եթե այս ամենին համադրում ենք ևս երեք իրադարձություն՝ Բորդյուժայի այցը Հայաստան, հոկտեմբերի 10-ին նախանշված հանրահավաքը և այդ ընթացքում ԲՀԿ-ի լեքսիկոնում էլ իշխանափոխության հայտնվելը, ինչպես նաև ԵԽԽՎ-ում ադրբեջանական լոբբինգի ազդեցության տակ ընդունվող բանաձևը, ապա ակնհայտորեն տեսնում ենք, որ Սերժ Սարգսյանի շուրջ հոկտեմբերի 10-ից առաջ օղակը սեղմվում է: Սակայն հասկանալի է նաև, որ սեղմվում է հատուկ նպատակով: Որն է առայժմ նպատակը՝ հստակ չէ: Բայց որ այդ ամենը հենց այնպես լինել չի կարող, կասկածից վեր է: Սակայն անկասկած է նաև, որ նպատակն էլ իրեն երկար սպասել չի տա, և շատ շուտով պարզ կլինի, թե ինչ գին է վճարելու Սերժ Սարգսյանը սեղմվող օղակը թուլացնելու համար: Թեև հավանական է նաև, որ գին վճարի Հայաստանը:
Կա երկու տարբերակ՝ կա՛մ Սերժ Սարգսյանը օղակից կազատվի Հայաստանի հաշվին վճարելով, կա՛մ կվճարի իր հաշվից և, Հայաստանի շահը ոտնահարելու հերթական քայլերից զերծ մնալով, պարզապես հրաժարականի պատրաստակամություն կհայտնի: Ըստ որում՝ իրավիճակը Սերժ Սարգսյանի համար կարծեք թե դասավորվում է այնպես, որ սեղմվող օղակից ազատվելու և մնալու ամենահավանական տարբերակը նրա համար հենց հրաժարականին պատրաստվելը կլինի: Գուցե թե դա չարյաց փոքրագույնը լինի նաև Հայաստանի համար, երբ մի կողմից Սերժ Սարգսյանը կմնա՝ ինչը վատ է, մյուս կողմից՝ այս անգամ գոնե կմնա Հայաստանի հաշվին չվճարելով:
Լավագույն տարբերակն այս առումով կլիներ Սերժ Սարգսյանի հեռանալը, եթե Հայաստանում ոչիշխանական եռյակը հանդես գար Եվրասիական միություն Հայաստանի ընթացքը կասեցնելու, ոչ թե դրա անշրջելիությունից օգտվելու դիրքորոշումով:
