Արդեն մի քանի օր է` Հայաստանի հասարակությունն ինտենսիվորեն քննարկում է Թուրքիայի նախագահ ընտրված Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի երդմնակալության արարողությանը Հայաստանի մասնակցության հարցը` հիմնականում դատապարտելով այդ մասնակցության արտգործնախարարական մակարդակը և համարելով, որ Հայաստանը սրանով ինչ-որ առումով անարժանապատվություն է ցուցաբերել: Այս քննարկումները հատկապես ահագնացան երեկ, երբ Թուրքիայում տեղի էր ունենում բուն արարողությունը:
Հարցն, իհարկե, անկարևորներից չէ, սակայն Հայաստանի հասարակության քննարկումների ջերմեռանդությունն իսկապես զարմացնում է, կարծեք մեր արտաքին քաղաքականության և մեր պետական արժանապատվության խնդիրը հենց միայն Թուրքիայի նախագահի երդման արարողությանը արտգործնախարարական մակարդակի մասնակցությունն էր: Այն, որ Հայաստանի արտգործնախարարությունը սեպտեմբերի 3-ից ի վեր, ըստ էության, իջեցվել է Ռուսաստանի արտգործնախարարության մասնաճյուղի մակարդակի` Հայաստանի հասարակությանը, չգիտես ինչու, նման ակտիվությամբ չի հուզում, Հայաստանի հասարակությանը նման ակտիվությամբ չի հուզում այն, որ Հայաստանի արժանապատվությունը սեպտեմբերի 3-ից ի վեր ոտնահարվում է բազմաթիվ անգամներ, ոտնահարվում է Մաքսային կամ Եվրասիական միություն կոչված եռյակի գրեթե ամեն մի գագաթնաժողովի ընթացքում:
Ահա այս ամենի հանդեպ լուռ հասարակությունը հանկարծ բռնկվել է Թուրքիայի նախագահի երդման արարողությանը մասնակցությամբ, բռնկվել է այնպես, կարծես Հայաստանի ճակատագիրը ոչ թե ինքնիշխանությունը Եվրասիական միությանը հանձնելով է լուծվում, այլ Թուրքիայի նախագահի երդման արարողությանը մասնակցելով: Իրականում սա հերթական անգամ առաջ է բերում Հայաստանի լայն հասարակության ադեկվատության և առաջնահերթությունների դասավորության հարցը:
Հայաստանի հասարակությունը, այդ բառի ոչ փոքրիկ քաղաքացիական իմաստով, այլ լայն շրջանակներով, իրականում չի կարողանում ռացիոնալ բաշխել իր ուշադրությունը, ուժն ու էներգիան և լուծել խնդիրները կամ առնվազն քննարկել խնդիրները ըստ կարևորության, ըստ խորության, ըստ ինստիտուցիոնալության կամ ըստ համակարգայնության:
Սա բոլորովին չի նշանակում, որ քննարկվող հարցը կարևոր չէ: Սա նշանակում է, որ ինչ-որ կարևոր բան նորմալ չէ, երբ գերկարևոր հարցերի հանդեպ, որոնք, ըստ էության, նույն շեշտերով են հարվածում Հայաստանի հեղինակությանն ու միջազգային վարկին, Հայաստանի հասարակությունը հիմնականում լուռ է ու պասիվ, բայց ակտիվանում է շատ ավելի կարճաժամկետ և լոկալ խնդիրների պարագայում:
Տվյալ պարագայում առանցքային հարցը հենց այդ է, այսինքն` համարժեքությունն ու առաջնահերթությունների սահմանումը, որը դրսևորվում է հերթական անգամ, և որն, ըստ էության, հայաստանյան հասարակության Աքիլլեսյան գարշապարն է: