Լեռնային Ղարաբաղում հերթական լարվածության սրումը արևմտյան (ԱՄՆ-ի գլխավորությամբ) և արևմտյան աշխարհին չպատկանող երկրների գլոբալ առճակատման հետևանքն է: Նրանք փորձում են ձևավորել այլընտրանքային՝ Արևմուտքին հավասար գործընկերական քաղաքական մոդել, snob.ru պորտալում գրում է լրագրող Մաքսիմ Շևչենկոն: Ժամանակակից աշխարհն ամբողջությամբ կախված է դոլարից, և նրա էմիսիան, կարգավիճակը և արժեքը, առաջին հերթին, կախված է ԱՄՆ-ի կամքից: 2008թ. ճգնաժամն աշխարհին սովորեցրեց, որ ամերիկյան հիփոթեկի հետ կապված խնդիրները կարող են փլուզել համաշխարհային տնտեսությունը:
Հարավային Կովկասում պատերազմը, հակամարտության սրումը Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի (ըստ էության՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև) ուղղակի սպառնալիք է Եվրոպայի էներգետիկ հաղորդակցության միջոցներին: Բաքու-Ջեյհան, Բաքու-Բաթումի և Բաքու-Փոթի խողովակները Եվրոպայի համար առանցքային են: Ռուսաստանի և նրա դաշնակից Հայաստանի համար Լեռնային Ղարաբաղում հակամարտությունը միջոց է՝ զգուշացնելու համար Եվրոպային, որ նա կարող է հայտնվել էներգետիկ շրջափակման մեջ: Ռուսաստանը ցույց տվեց, որ ինքն ունի ճնշման օջախներ, որոնց հետ Եվրոպայում պետք է հաշվի նստեն, քանի որ թերթաքարային գազի մասին բոլոր խոսակցությունները ապագայի խոսակցություններ են, կարծում է Շևչենկոն:
Ադրբեջանի և Հայաստասնի ԶԼՄ-ներն արդեն փոխանակվում են ահարկու արտահայտություններով և զենք են ճոճում: բայց Լեռնային Ղարաբաղում պատերազմ չի լինի: Ո՛չ Հայաստանը, ո՛չ առավել ևս Ադրբեջանը շահագրգռված չեն հակամարտության սրմամբ: Ուկրաինայի փորձը ցույց է տալիս, որ ժամանակակից աշխարհում բլիցկրիգեր չեն լինում: Զենքը, այդ թվում հետևակային, հասել է հզորության այնպիսի մակարդակի, որ տանկերի կամ ինքնաթիռների քանակի գերազանցությունը որևէ առավելություն չի տալիս: Հենց դրա համար էլ Ուկրաինայում խփված կործանիչների և պայթեցված տանկերի թիվն այդքան պատկառելի է:
Ձգձգվող պատերազմը կարող է Ադրբեջանում հանգեցնել մեծ թվով մարդկային զոհերի, դասալքության և անկայունության: Բաքվին ռազմական սցենարը միանշանակ ձեռնտու չէ, գրում է վերլուծաբանը: Վերջին տարիներին Ադրբեջանը ցուցաբերում է տպավորիչ աճ տնտեսության և ֆինանսների ոլորտում, նրա մայրաքաղաքը վերածվել է հետխորհրդային տարածության ամենագեղեցիկ քաղաքներից մեկը, զարգացման ներուժը դեռ սպառված չէ: Ադրբեջանի էլիտան պատրաստ չէ դա զոհել:
Ղարաբաղյան հակամարտության սրումը, ըստ Շևչենկոյի, կրում է դեմոնստրատիվ բնույթ: Իզուր չէ, որ Իլհամ Ալիևը շատ արագ համաձայնվեց բանակցությունների. նա հասկանում է, որ Ադրբեջանը բավական հեշտ ապակայունացվող երկիր է: Նրա տարածքից 5 շրջան գտնվում է Հայաստանի ձեռքում, դե ֆակտո դրանք պատկանում են Լեռնային Ղարաբաղի կամ Արցախի, ինչպես հայերն են անվանում, անկախ տարածքին, գրում է Շևչենկոն: Մինչև վերջ լուծված չէ լեզգիները խնդիրը. լեզգիական ժողովրդական շարժումը գոյություն ունի և կարող է ակտիվանալ, չնայած վերջին երկու տարիներին այն համաձայնության է հասել Ադրբեջանի հետ: Խնդիր կա նաև ավարական գործոնի հետ Զաքաթալայում և Բելաքենում, վահաբական գործոնի հետ: Ի վերջո, Ադրբեջանը վախենում է շիական կրոնաքաղաքական շարժման ազդեցության աճից, որին խրախուսում է Իրանը:
Այս ամենը հաշվի առնելով՝ Ադրբեջանի համար պատերազմը դառնում է ոչ անվտանգ նախաձեռնություն. Միաժամանակ նա ստիպված կլինի պատերազմել Ռուսատսանի հետ, քանի որ վերջինս կապված է Հայաստանի հետ ՀԱՊԿ պայմանագրով, իսկ դա իր հերթին կհանգեցնի Իրանի հետ հարաբերությունների վատթարացման, որը Հայաստանի դաշնակիցն է: Որոշ ժամանակ առաջ Բաքուն փորձեց համաձայնության գալ Իրանի հետ ադրբեջանական խողովակներով իրանական էներգառեսուրսների փոխադրման վերաբերյալ, բայց Իրանը նման քայլի չդմեց, ամենայն հավանականությամբ Մոսկվայի հետ խորհրդակցելուց հետո:
Լեռնային Ղարաբաղում իրավիճակի սրումը պետք է դիտարկել համաշխարհային առճակատման համատեքստում, որի նպատակն է համաշխարհային քաղաքական գործընթացների վերահսկումը:
Ե՛վ հսկայական ծավալների հասած ուկրաինական կոնֆլիկտը, և՛ ղարաբաղյան կոնֆլիկտը, որն այժմ հաջողվեց մարել, և՛ Վրաստանում իրավիճակի պոտենցիալ ապակայունացումը, և՛ քաղաքական ապակայունացման այլ օջախներ արդի համաշխարհային քաղաքականության գործոններ են: