Դատելով իշխանության ճամբարում առկա տրամադրություններից՝ կարելի է արձանագրել, որ իշխանությունն ունի իրենից մի մեծ աղետ վանած լինելու զգացողություն:
Հասկանալի է, որ, տեսնելով մարտի 17-ին Կոնգրեսի հանրահավաքի բազմությունը, իշխանությունը կարող էր լուրջ տագնապներ ունենալ, և հիմա կարող է թեթևացած շունչ քաշել, քանի որ Կոնգրեսը չգնաց ռադիկալ գործողությունների, չհրահրեց ավելի ռադիկալ տրամադրություններ հասարակության շրջանում, այլ փորձեց զսպել դրանք: Իշխանությունը դա համարում է իր հաջողությունը, իր հանդուրժողության արգասիքը, իսկ Կոնգրեսն էլ դա համարում է իր հաջողությունը: Կան նաև գնահատականներ, թե դա երկուստեք հաջողություն է, և այդպիսով թե՛ իշխանությունը, թե՛ Կոնգրեսը, ըստ էության, հասել են փոխընդունելի մի տարբերակի, երբ ոչ մեկը իրեն լիարժեք հաղթող չի զգում, բայց նաև ոչ ոք իրեն պարտված չի զգում: Սակայն պետք է արձանագրել, որ այս պարագայում սրանք շատ հարաբերական և տեսական դատողություններ են և այդպիսին կմնան այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի հասնի երկրի առաջ ծառացած արմատական հիմնախնդիրների լուծումները տեսնելու և շոշափելու ժամանակը:
Հայ ազգային կոնգրեսը մարտի 1-ի հանրահավաքում ձևակերպել է հստակ օրակարգ՝ բաղկացած 15 կետից: Այդ օրակարգը ներառում է հասարակական-քաղաքական կյանքի բոլոր կարևորագույն հիմնախնդիրները: Առայժմ իշխանություն-ընդդիմություն տիրույթում այդ օրակարգը չի սկսել գործել: Համենայն դեպս, հասարակության համար դեռ տեսանելի չէ կոնկրետ համագործակցություն դրա շուրջ: Հետևաբար, կողմերից որևէ մեկի համար դեռ վաղ է խոսել հաղթանակի կամ պարտության, կամ փոխադարձ ընդունելի տարբերակի մասին: Ընդհանրապես, այդ մասին խոսելու իրավունք ունի միայն հասարակությունը, և քաղաքացիները պետք է արձանագրեն, թե ինչպիսին է իրավիճակը: Այդ իմաստով հասարակության համարժեք պահանջը թերևս կարող է լինել այն, որ կողմերին պարտադրվի անցնել առավել առարկայական շփումների: Եթե այդպիսի շփումների պատրաստակամություն կա, ապա դրանք արդյունավետ կարող են լինել միայն առարկայական բնույթ ստանալու դեպքում, երբ իշխանությունն ու ընդդիմությունը խնդիրների մասին կխոսեն առավել կոնկրետ: Համենայն դեպս, միայն այդ դեպքում կարող է հաստատված կամ ուրվագծվող շփումը հանրային և պետական շահի տեսանկյունից լինել արդյունավետ և նպաստավոր:
Այդ պարագայում, երբ շփումը առարկայական է, օրակարգը՝ հստակ, հարցադրումները՝ կոնկրետ, հասարակությունն ինքը հնարավորություն է ստանում կառավարել պրոցեսը իր վերաբերմունքով և արձագանքներով, և այդ պրոցեսի արդյունքները մեծապես պայմանավորված են լինում հենց հասարակության ազդեցությամբ։ Այդ հարցում առավել շահագրգռված պետք է լինի ընդդիմությունը, քանի որ իշխանության հետ հարաբերության տիրույթում ընդդիմության ուժը միայն ու միայն հասարակությունը կարող է լինել, գործընթացի հասարակական վերահսկելիությունը:
Եթե դա չապահովվի, ապա մանիպուլյացիաների իշխանական զինանոցը օբյեկտիվորեն շատ ավելի մեծ է, և վաղ թե ուշ այն կարող է անել իր գործը:
