Հայաստանում ուր շրջվում ես, խայտառակություն է: Մեր երկիրն արդեն ոչ այնքան թանգարան է, որքան խայտառակություն բաց երկնքի տակ: Բանակում մարդիկ են սպանվում քիչ է, հիմա էլ սկսել են սպանել ծննդատներում:
Մայիսի 30-ին Գյումրիի «Մոր և մանկան» ավստրիական հիվանդանոցի ծննդաբերական բաժանմունքում 3-րդ երեխան ծննդաբերելիս մահացել է 1975 թվականին ծնված Կարինե Պապանյանը: Հունիսի 1-ին նույն Գյումրիի ծննդատանը 22-ամյա Նարինե Ղուկասյանը ծննդաբերել է իր առաջնեկին և երեխայի մահացած դին դրել են կնոջ կրծքին:
Այս ամենը կարելի էր իհարկե զավեշտալի ընկալել, եթե խոսքը չվերաբերվեր մարդկային կյանքերին: Սա ողբերգություն է, իսկ իրավիճակը և դրան պետական պաշտոնյաների արձագանքը՝ խայտառակություն: Բանակում տեղի ունեցած ողբերգական մի դեպքին հաջորդեց մյուսը, մյուսին՝ էն մյուսը, ու այդպես՝ արդեն մի քանի տասնյակ դեպք, բայց պատասխանատու պաշտոնյաները մեղավորների հետ «հաշիվ մաքրելու» փոխարեն, սկսեցին հաշիվ մաքրել հանցագործությունների դեմ պայքարողների և դրանց մասին բարձրաձայնողների դե:
Առաջին դեպքը չէ, որ առողջապահական համակարգում բժշկական անփութությունը կամ անտարբերությունը հանգեցնում է հիվանդի կամ նորածնի մահվան: Բայց մահերը փաստորեն շարունակվում են, բժիշկները փաստորեն շարունակում են ի դեմս հիվանդների տեսնել միայն դրամապանակներ:
Եվ, հերթական սարսափելի դեպքը Գյումրիում: Եթե առաջին դեպքին լինի համարժեք արձագանք, ապա շարունակություններն էլ ավելի սարսափելի չեն լինի: Այդպես է բանակում, այդպես է առողջապահական համակարգում, մյուս բոլոր համակարգերում:
Այս համատարած ամենթաթողությունը, անկազմակերպությունն ու անտարբերությունը, երջանիկ բացառություններով, տիրում է բոլոր ոլորտներում:
Կառավարման համատարած ճգնաժամն ու պաշտոնավարման անկենսունակությունը Հայաստանը վեր են ածել խայտառակության: Հայաստանի քաղաքացիների կյանքը հայտնվել է տոտալ վտանգի տակ՝ ֆիզիկական, բարոյական, հոգեբանական վտանգի տակ, և չգիտես, թե այդ վտանգը հատկապես որ ոլորտում և ինչ տեսքով կայցելի քեզ: Մինչդեռ այս խայտառակությանը վերջ դնելու փոխարեն՝ իշխանությունը զբաղված է սահմանադրական նոր համակարգի հանրայնացմամբ և համակարգերը համատարած կուսակցականացնելով:
Հայաստանում թե՛ քաղաքական, թե՛ տնտեսական մենեջմենթի որակական բարելավմանն ուղղված արմատական բարեփոխումների փոխարեն իշխանությունը քամում է հանրապետության վերջին ռեսուրսները՝ քաղաքացուն ամեն քայլափոխի դնելով անմիջական մահվան սպառնալիքի առաջ, մահվան դատապարտելով նաև պետությանը: