Այսօր հանրահավաք է, Հայ ազգային կոնգրեսի հրավիրած հանրահավաքը: Բայց դա` դե յուրե: Դե ֆակտո այսօր շատ ավելի լայն ու ընդգրկուն հանրահավաք է` ոչ միայն Կոնգրեսի եւ Կոնգրեսի համակիրների, այլ նաեւ բոլոր նրանց հանրահավաքը, ովքեր տարակարծություններ եւ նույնիսկ հակադրություններ ունեն Կոնգրեսի հետ, բայց հաշտ են ազատ, ժողովրդավար, իրավական Հայաստանի գաղափարի հետ: Այդ իմաստով այսօր համազգային հաշտության հանրահավաք է:
Ի՞նչ է համազգային հաշտությունը: Դրա պաշտոնական սահմանում չկա, իսկ ոչ պաշտոնական սահմանումները, թերեւս, շատ են: Բայց գուցե պարզ է մի շատ տարրական բան` համազգային հաշտությունն այն է, երբ որեւէ նպատակ կամ որեւէ խնդրի լուծում արժանանում է հնարավորինս մեծ թվով քաղաքացիների հավանության: Եվ այսօր այդ նպատակը նոր Հայաստանն է, ազատ եւ արժանապատիվ քաղաքացու, իրավապես պաշտպանված քաղաքացու Հայաստանը: Ու այսօր այն բոլոր մարդկանց հանրահավաքն է, ովքեր կողմ են այդ նպատակին, ովքեր անկեղծորեն են ձգտում կամ պարզապես ցանկանում այդ նպատակի իրականացում:
Ի վերջո, մենք բոլորս պետք է հասկանանք, որ այդ նպատակի իրագործման համար կարեւորն ու էականը ոչ թե մեր վեճերն ու բանավեճերն են, այլ հենց նպատակն ինքնին, որ համախմբում ու միավորում է մեզ: Այդ նպատակի իրականացումն է կարեւորություն տալու հետագա վեճերին ու բանավեճերին, որ դեռ կլինեն ազատ երկրում, այդ երկրի զարգացման ուղիները մշակելու հարցում:
Իսկ այժմ խնդիրը երկիրը փրկելն է, եւ այստեղ վեճերն ու բանավեճերը միայն կարող են անհարկի ձգձգել այդ ամենը: Այս ամենն, իհարկե, չի նշանակում, որ հենց այսօր երեկոյան կամ հաջորդ առավոտյան մենք ունենալու ենք ազատ եւ ժողովրդավար Հայաստան: Իհարկե ոչ: Պատրանքներ պետք չէ ունենալ:
Պարզապես մարտի 17-ը այն հանգրվանն է, որը կարող է վճռորոշ լինել ընդհանուր նպատակի շուրջ համախմբվածության գաղափարի հաղթանակի համար: Այսօրվա հանրահավաքն իր ուժով, էներգետիկայով եւ բովանդակությամբ առաջին հերթին պետք է հասարակությանն ինչ-որ բան ասի, ոչ թե իշխանությանը: Հասարակությանը պետք է ասի, հասարակության ամեն անդամի, որ երբ նպատակը ստիպում է կամ օգնում մի կողմ դնել անհարկի տարաձայնությունները, ավելորդ տարաձայնությունները, որ երբ նպատակը դիտվում է նաեւ որպես միջոց, ապա այդ հասարակության ուժը դառնում է բավական հզոր եւ անկասելի:
Այսօրվա հանրահավաքում ոչ թե իշխանությունը, այլ մենք` հասարակությունս, մեր ուժը պետք է տեսնենք: Տեսնենք ու համոզվենք, թե որքան սքանչելի բան է ուժեղ հասարակությունը, թե որքան անվտանգ, հզոր ու սքանչելի է այդպիսի հասարակություն ունեցող երկիրը, որ կոչվելու է նոր Հայաստան:
