«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԳԽ նախկին պատգամավոր, նախկին քաղբանտարկյալ Ազատ Արշակյանը:
–Պարոն Արշակյան, Հայաստանում ՌԴ դեսպան Իվան Վոլինկինը հայտարարել է, որ պետք է չեզոքացվեն այն հասարակական կազմակերպությունները, որոնք սեպ են խրում հայ-ռուսական հարաբերություններում: Կարելի է՞ ասել, որ Մաքսային միությանը դեռ չանդամակցած՝ հավասարվում ենք դրա անդամ երկրների կարգավիճակին, որոնք երբեք ժողովրդավարությամբ չեն փայլել:
–Առաջինը՝Ռուսաստանի դեսպանն իրավունք չունի մեր ներքին գործերին խառնվելու, դա իր գործը չէ: Երկրորդ՝ Ռուսաստանն, իհարկե, պետք է ցանկանա մեզ դարձնել իր նման, իրենից էլ վատը:Ռուսաստանում խոսքի ազատությունը դեռևս Հայաստանի խոսքի ազատության մակարդակը չունի՝ այնտեղ ավելի ցածր մակարդակի է,իսկ ազատ խոսքի իրավունքից օգտվողներն էլ ենթարկվում են ռեպրեսիաների: Դա նշանակում է, որ Ռուսաստանը դեռևս ոչ Մաքսային միության անդամ Հայաստանի հանդեպ իրեն պահում է շատ վատ:Մենք արդեն գիտենք՝ ուր ենք գնում, նրանք, ովքեր կասկածում էին, թե ինչ է նշանակում Եվրասիական միություն, Մաքսային միություն՝ հատուկ նրանց համար, ուշ հասկացողների համար է դեսպանը հայտարարել:Ռուսաստանը շատ ավելի վատն է, քան ինքն իր մասին կարծումէ, և քան մեր ռուսասերներն ու ռուսամետներն են կարծում:Հիմա հասարակական կազմակերպություններին են ուզում չեզոքացնել, հետո դեսպանը կառաջարկի վերականգնել գլավլիտը, այնուհետև՝Գուլագը:
–Հայաստանում այդ ռուսասերները կարծես գնալով շատանում են. եթե նախկինում կոմունիստները մայիսի 1-ին պարզապես երթ էին անում, այս անգամ մի խումբ այլ մարդկանց հետ միասին Պուտինին ու Մաքսային միությանը գովերգելու կոչեր հնչեցրին հենց ՌԴ դեսպանատան մոտ:
–Ես կարծում եմ, որ դա հիվանդություն է: Ուրիշ երկրի ղեկավարին գովելը, նրան մեծարելը հիվանդության արդյունք է, որովհետև ընդհանրապես որևէ ղեկավար արժանի չէ, որ իրեն գովեն, մեծարեն: Ես ասեմ՝ հարազատ երկրի ղեկավարին նույնիսկ չի կարելի մեծարել և գովել՝ դա հակաժողովրդավարական է, հակաարժանապատիվ:Բայց երբ մարդիկ գովում են այլ երկրի ղեկավարին՝ դա նույնիսկ գովել չէ, այլ քծնել:Դա առողջապահության նախարարության խնդիրն է, քանի որ հիվանդությունէ:
–Իսկ ի՞նչ անել, որ այս համատարած ռուսամետության հետ աճի նաև մյուս թևը, արժանի հակակշիռ ստեղծի:
–Ես կարծում եմ, որ մյուս թևը հայ ժողովուրդն է, որ սիրում է իր հայրենիքը, իր հողը, իր զավակներին, իր լեզուն, իր եկեղեցին:Հայկական պետության գոյությունն այսօր դրա ապացույցն է. ապացուցում է, որ հայ ժողովուրդը սիրում է այդ ամենը: Այն ամենը, ինչ նաիրյան երանգ ունի՝ մենք սիրում ենք: Ես շատ բնական եմ համարում, որ կան մարգինալ ուժեր, որ շեղված են այդ ուղուց:Մենք նրանց նայում ենք մարդասիրական կարեկցանքով, համենայնդեպս՝ ես կարեկցում եմ նրանց:
