Եթե ինձ վաստակավորի կոչում տան, ծիծաղս կգա (տեսագրություն)

 «Առաջին լրատվական»-ի «Սիրանկյուն» հաղորդաշարի հյուրն է դերասանուհի, երգչուհի Հասմիկ Ղարիբյանը (Կարգին Հասո)

 

-Հասմիʼկ, Դուք այսօր ամենաբարդ ժանրերից մեկում եք աշխատում: Սակայն շատերը փաստում են, որ մենք հումորային ժանրում չունենք ստեղծագործողներ, իսկ հումորի սպառողն էլ հիմնականում հասարակ սպառողն է: Համաձա՞յն եք այս կարծիքի հետ:

 -Ըստ իս՝ հումորային ժանրն ամենաբարդ ժանրն է, այդ պատճառով չի կարող լայն տարածում ունենալ, եթե անգամ շատ սցենարիստներ կան: «Մաղելու» դեպքում  միջից դուրս կգան երկու-երեք հոգի: Ավելի հեշտ է մարդուն հուզելը, քան ծիծաղեցնելը, դրա համար շեշտը ավելի շատ դրամայի վրա է ընկնում:

-Իսկ ինչո՞ւ է մեր հումորը հիմնականում շեշտադրում անում հասարակ սպառողի վրա, ոչ թե ինտելեկտուալ խավի:

-Ես չէի ասի, որ մեր հումորը միայն հասարակ սպառողի վրա է շեշտադրում անում:  Ինտելետուալ մի զանգված կա, որը մեր արած գործը նայում է և բավական գովեստի խոսքեր է ասում: «Կարգին հաղորդման» ժամանակ մեր հումորը հիմնականում ինտելետուալ հումոր էր, որովհետև բաներ կան, որ հասարակ սպառողը նայում էր և չէր հասկանում, իսկ ինտելեկտուալը նայում  էր, հասկանում  և ծիծաղում: Այնպես որ,  կարծում եմʽ մեր հումորն ունեցել է նաև ինտելեկտուալ գիծ:

-Ձեր հումորը որքանո՞վ է մեր իրականության մաս կազմում, որքանո՞վ են մեր կյանքից վերցրած իրադարձությունները, դեպքերը:

-«Կարգի հաղորդումը» ամբողջությամբ մեր իրականությունն է, մեր կյանքից վերցրած, ինչ-որ մեզ հետ կատարվում է, ինչ-որ կա, իրականում մենք դա վերցնում էինք  և անեկդոտային տեսքով ներկայացնում հանրությանը:

-Որքանո՞վ եք կարողանում բարձրացրած խնդիրներին հումորի միջոցով լուծում տալ:

-Մենք շատ մեծ հույս ունենք, որ այդպես էլ կլինի, այսինքն, մենք ինչ-որ տեղ կհասցնենք ինչ էինք ուզում ասել և ճիշտ կուղարկենք մեր հաղորդագրությունը:  Բայց իրականության մեջ այդքան էլ այդպես չէ, մեր հաղորդագրությունը ճիշտ չի հասնում, և եթե ինչ-որ մեկին ծաղրում ենք, նա դա նայում է, ուրախանում և  գիտի ուրիշի մասին է, չի գիտակցում, որ իր մասին է, նա կյանքում չի խոստովանի, որ դա ես եմ, ինձ են ձեռք առնում: Այնպես որ շատ դեպքերում մեր հաղորդագրությունը հասցեատիրոջը, ցավոք սրտի, տեղ չի հասնում:

Հիմնականում անգամ ամենասուր հումորները, մի քիչ էլ շոկ առաջացնող հումորները մեզ մոտ են եղել: Ասում էին՝ վա՜յ, բա չեք վախենում, որ նման բան եք անում: Ասեմ, որ սահմաններ կան, որ մենք երբևէ չենք անցնում:

-Հասմիʼկ, Ձեր առջև դրված գերխնդիրը ո՞րն էʽ հանրությանը ծիծաղեցնե՞լը, թե՞ մեծ հաշվով այդ ծիծաղի միջոցով նաև հարցին լուծում տալը, թե՞ սցենարի անթերի կատարումը:

-Առաջին հերթին ես աշխատում եմ խաղալ իդեալական, անել առավելագույնը: Երկրորդ՝ փորձում եմ ճիշտ հաղորդագրություն ուղարկել մարդկանց, որ այդ ամենից ճիշտ դաս քաղեն: Մեր հումորային ամեն մի դրվագում եղել է ուսուցողական ինչ-որ գիծ, որը միշտ մտածելու տեղ է տվել: Բայց ես միշտ երազել եմ, որ իմ արածը ճիշտ տեղ հասնի, որ միայն ծիծաղ չառաջացնի, սահմանափակություն չլինի: Այսինքն. իմ արածով և՛ ծիծաղ լինի, և՛ճիշտ հաղորդագրություն տամ, որ մարդիկ մտածեն, ճիշտ դասեր քաղեն ամեն ինչից:

-Հասմիʼկ, որքանո՞վ են հասարակական, քաղաքական  խնդիրները հետաքրքրում Ձեզ, և դուք էլ ձեզ մեր իրականության մաս եք համարում:

-Ես միշտ ասել եմ, որ ես քաղաքականության հետ բացարձակ կապ չունեմ, որովհետև եթե մի բանից չեմ հասկանում, գերադասում եմ չխոսել: Ես քաղաքականության հետ կապ չունեմ, բայց խնդիրներ կան, որ ինձ ցավ են պատճառում, բաներ կան, որ չեմ կարող անտարբեր անցնել և մտածում եմ՝ տեսնես կգա մի օր, որ ես չտեսնեմ այս խնդիրները: Ինձ մեկ-մեկ ցավ է պատճառում այն, ինչ կատարվում է:

-Իսկ քաղաքակությունից դուրս նկատե՞լ եք ինչքան մարդ է Հայաստանից հեռանում, օրինակ՝ Ձեր շենքի օրինակով:

-Չէ՛, մեր շենքից մարդ չի բացակայել: Բայց ես լսել եմ, որ արտագաղթն արդեն զանգվածային բնույթ է կրում: Անկեղծ ասած, ես չեմ մեղադրում մարդկանց, որոնք, ապրուստի միջոց չունենալով, ուղղակի սովամահ են լինում, հեռանում են, ես այդ մարդկանց չեմ մեղադրում: Իսկ դրսում ամենահասարակ աշխատանքներն էլ կան, և դու կարող ես գնալ աշխատանք գտնել՝ առանց ծանոթ–բարեկամի  միջամտության: Մեզ մոտ անգամ հավաքարարը պետք է ծանոթ ունենա: Եթե անգամ նրանք գնում են, ես նրանց չեմ մեղադրում, որովհետև ի՞նչ անի, մնա երեխաների հետ սովամահ լինի՞: Բացի այդ, կան մարդիկ, որոնք ցանկություն ունեն ապրել Եվրոպայում, և սա մարդկանց իրավունքն է, պարտադիր չէ ստիպեն, որ եթե այստեղ ես ծնվել, պետք է այստեղ էլ ապրես:

-Իսկ Ձեզ մոտ եղե՞լ է արդյոք ցանկություն գնալ Եվրոպա, Միացյալ Նահանգներ, հաստատվել և ուժերը ռեալիզացնել այնտեղ:

-Այոʼ, եղել է, որովհետև ես ուզում եմ աճել:  Այն, ինչ արել եմ, համարում եմʽ ոչինչ չեմ արել, որովհետև արտիստին եթե ամբողջ աշխարհը չի ճանաչում, ուրեմն նա աստղ չէ: Եթե աճելու տեղ չկա, եթե լճացման է գնում,  ես համարում եմ ոչինչ չեմ արել:  Երբ կգնամ այնտեղ, կհասնեմ այն բարձունքին, որ ամբողջ աշխարհը կճանաչի, այդ ժամանակ ես կհամարեմ, որ հասել եմ: Այստեղ լճացում է գնում, դու կարծես անընդհատ նույն բաներն ես անում: Մեկնում ես հյուրախաղերի, բայց դա էլ շատ նեղ շրջան է կազմում: Ես մարդ եմ, որ ինքս ինձ սիրում եմ և կուզեմ ինձ համար բարեկեցիկ կյանք ունենալ, այսինքն՝ այն, ինչ անում եմ, որ համապատասխան միջոցներ ունենամ, նույն բանը Հոլիվուդում անում է մեկը, չասենք  նրա ապրուստի միջոցները, թվերը, և թե հետո ինչպես է մահանալու: Ես ուզում եմ հետագայում, երբ մեծանամ, գնահատված լինեմ, որն այստեղ անհնար է: Այստեղ կոչումներ են տալիս, բայց վերջում քեզ մոռանում են, քո անունը ջնջում են:

-Վերջերս վաստակավորի կոչում ստացավ նաև Արման Հովհաննիսյանը, ի՞նչը շատերին զարմանալու առիթ տվեց, շատերը ասում  են՝ ո՞ւմ  է պետք նման կոչումը, երբ այսքան արժեզրկված է:

-Բայց ինչո՞ւ վաստակավոր, թող միանգամից ժողովրդական տան/կատակում է/: Իրականում  ես չեմ ուզում ինձ վաստակավորի կոչում տան: Եթե տան, իմ ծիծաղը կգա, իմ վաստակը ո՞րն է: Վաստակն այն չէ, որ կարող ես շատ երևալ էկրաններին, մեծ գումարներ աշխատել, վաստակն այն չէ, որ ժողովուրդը պետք է համարի՝ ով է վաստակավոր, այսինքն՝ ժողովուրդը դա պետք է որոշի, վաստակը պետք է ձեռք բերի: Իմ կարծիքով, վաստակ բառը շատ պարտադրող բառ է, եթե դու դրա տակ մտնում ես, պետք է իմանաս՝ ինչի տակ ես խորանում: Չնայած մարդիկ կան, որոնց համար միևնույն էʽ ժողովուրդը ինչ կասի: Շատ լավ է, որ մարդիկ կան, որոնք նյարդերն անջատած ապրում են: Ես երբևէ չեմ ուզի, որ ժողովուդը երբևէ քմծիծաղով վերաբերվի ինձ:

-Ինչո՞վ եք պայմանավորում շոու բիզնեսի ներկայացուցիչների հանդեպ կոչումների շռայլությունըʽ  նախընտրական շրջանի նրանց մատուցած աշխատանքո՞վ, թե՞ պարզապես գնահատում եք  նրանց վաստակը:

-Ես շատ եմ գնահատում Արման Հովհաննիսյանին, շնորհավորում եմ նրան կոչման առթիվ, նրան շատ սիրում եմ որպես կատարող և որպես մարդ, իրʽ վաստակավոր արտիստի կոչումը ստանալու հետ կապված կոնկրետ որևէ բան ասել չեմ կարող:  Ասեմ, որ նրան վաղուց գիտեմ, և նա շատ աշխատասեր է և իր քրտնաջան աշխատանքով հասավ այս ամենին: Անձամբ գիտեմ նրա անցած ճանապարհը:

Ես կմերժեմ քաղաքական ենթատեքստ ունեցող յուրաքանչյուր համերգ՝ լինի դա մեծ թվաբանություն թե ոչ: Ես կասեմ ոչ, ես ոչ մի մեկի համար չեմ գնա երգի:

-Վաղը ի՞նչ առաջնային խնդիրներ կուզենայիք  լուծված տեսնել:

-Այդ խնդիրները պարկերով են, այդ խնդիրները լուծելու համար տարիներ են պետք: Անկեղծ ասած, ես արդեն չգիտեմ՝ ինչ է պետք այդ խնդիրները լուծելու համար:      Մեկ –մեկ մտածում եմ, որ, ըստ երևույթին, ինձ կոտրում է «ընտանիք» հասկացողությունը, ես շատ խոսցելի եմ այդ կետում, և եթե  ընտանիք կազմեմ, միգուցե  թևերս թուլանան և վայելեմ երեխաներիս, ամուսնուս սերը:

-Արդյո՞ք պատրաստվում եք ամուսնանալ:

-Երևի թե հնարավոր է, այոʼ: Ես ունեմ ընտրյալ, և կարող է պատահել, ինչու չէ, կարող է լսեք, որ վեչջապես ամուսնացա:

 

Լուսանկարը՝ Bravo.am-ի