Գագիկ Բեգլարյանի հրաժարականը թերևս կարելի է համարել ամպրոպ խաղաղ երկնքում:
Ծեծը, բռնությունը, նվաստացումները և այդ կարգի երևույթները Հայաստանի իշխանության համար հավասարազոր են «խաղաղ» գործունեության, «խաղաղ» առօրյայի, և դժվար էր պատկերացնել, որ քաղաքապետի հերթական արարքը կարող է այդպիսի ծանր հետևանք ունենալ նրա համար:
Թեև, մյուս կողմից, արարքը կարծես այդքան էլ հերթական չէր, քանի որ նա ձեռք էր բարձրացրել նախագահի աշխատակազմի աշխատակցի վրա: Բայց նույնիսկ այդ պարագան քչերին էր ենթադրել տալիս, որ դա կարող է Գագիկ Բեգլարյանի համար պաշտոն արժենալ և նրան ստիպել հրաժարական տալ: Ավելին, իրադարձությունները կարծես ամենևին էլ այդ ձևով զարգանալու միտում չունեին: Բանն այն է, որ երբ Բեգլարյանի արարքը դարձավ մամուլի սեփականությունն ու սկսեց հրապարակվել ԶԼՄ-ներով, իշխանությունը կարծես ավելի ցուցաբերում էր աղմուկը մարելու հակվածություն: Դրա մասին էին վկայում թե՛ քաղաքապետարանի, թե՛ նախագահի նստավայրի հերքումները: Բայց իրադարձությունները հանկարծ սկսեցին շատ արագ զարգանալ և մի քանի ժամերի ընթացքում ունեցան նախնական հակվածությանը հակառակ դրսևորում ու հանգուցալուծում` հանգեցնելով քաղաքապետի պաշտոնանկության: Դա թերևս վկայում է այն մասին, որ այդ ընթացքում իշխանության մեջ տեղի է ունեցել ներքին լուրջ պայքար, հակառակ պարագայում իրադարձությունների այդօրինակ զիգզագաձև զարգացում չէր լինի: Ըստ երևույթին, իշխանության մի թև կամ մի բևեռ, կամ մի կենտրոն փորձել է ամեն ինչ հարթել` ինչպես հարթվել են մինչ այդ տեղի ունեցող համանման դեպքերը, իսկ մեկ այլ թև էլ կամ մեկ այլ կենտրոն, կամ բևեռ փորձել է կոնկրետ այս դեպքին տալ բոլորովին այլ հանգուցալուծում և հասնել նրան, որ Գագիկ Բեգլարյանը «չմարսի» իր արարքը: Այդ կապակցությամբ հրապարակային փաստեր չկան, որ հիմք տան իրավիճակի հստակ նկարագրության համար: Այդ իսկ պատճառով մնում է ենթադրությունների ճանապարհը:
Հանգամանքները վկայում են, որ Գագիկ Բեգլարյանի դեմ կանգնած ուժը եղել է իշխանության, այսպես ասած, երիտասարդական այն թևը, որը կազմում են արտասահմանյան կրթությամբ երիտասարդները, և որը կազմում է Սերժ Սարգսյանի անմիջական շրջապատի մի զգալի մասը: Այդ թևի առաջնորդ է ընկալվում Սերժ Սարգսյանի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Միքայել Մինասյանը, ով նաև Սերժ Սարգսյանի փեսան է: Գագիկ Բեգլարյանի «զոհը» դարձած Արամ Կանդայանը կարծես հենց այդ թևի ներկայացուցիչ է կամ այդ թևի հովանու ներքո գործող երիտասարդ պաշտոնյա: Ըստ երևույթին, Սերժ Սարգսյանի շրջապատի մաս կազմող երիտասարդները, որոնց իշխանական համակարգում ազդեցություն ձեռք բերելու և այն ընդլայնելու հավակնությունները կարծես թե այդքան էլ գաղտնի կամ ծածուկ չեն, իրենց թևի պաշտոնյայի հանդեպ հարձակումը դիտարկել են որպես հարձակում իշխանության մեջ իրենց դիրքերի վրա: Ընդ որում, թերևս էական դեր է կատարել այն, որ հարձակումը եղել է իշխանական վառ արտահայտված քրեաօլիգարխիկ թևից, որի կարկառուն ներկայացուցիչ է Գագիկ Բեգլարյանը: Թերևս պակաս դեր չի խաղացել նաև պարզապես ընկերական համերաշխության գործոնը, և երիտասարդները պարզապես փորձել են մի կողմից անպայման լիարժեք հետամուտ լինել իրենց տուժած գործընկերոջ պաշտպանությանն ու հատուցմանը, և միևնույն ժամանակ էլ օգտվել առիթից և ամրապնդել սեփական դիրքն իշխանության մեջ ու շահել քրեաօլիգարխիկ թևի հետ այդ լոկալ «մարտը»: Դժվար է կռահել, թե այդ շարժառիթներից հատկապես որն է եղել գերիշխողը: Բայց կարծես ակնհայտ է, որ երիտասարդական բևեռը շահել է «մարտը» ներիշխանական պայքարի այս դրսևորման մեջ, որի առիթը, սակայն, եղել է ընդամենը անպատժելիության մթնոլորտի հերթական հետևանքը, երբ քաղաքապետը համարել է, որ իրեն` իշխանական համակարգի հենասյուն հանդիսացող անձնավորությանը, որը նաև իր շրջապատի միջոցով մեծ նյութական և ֆիզիկական լումա է ներդնում ընտրություններ կեղծելու գործում, թույլատրված է ամեն ինչ: Ըստ երևույթին, երիտասարդական թևը կարողացել է բավական հաջող խաղարկել այն իրողությունը, որ Գագիկ Բեգլարյանն այդպիսով, փաստորեն, հարձակվել է հենց Սերժ Սարգսյանի վրա` ծեծելով նրա նստավայրի աշխատակցին: Այսինքն` Բեգլարյանն անցել է սահմանը, ինչը հանդուրժելու դեպքում Սերժ Սարգսյանը կարող էր ստեղծել իր համար, մեղմ ասած, անցանկալի նախադեպ: Թերևս հենց այդ հանգամանքն է ստիպել, որ Սերժ Սարգսյանը ի վերջո գնա աննախադեպ որոշման և բռնություն կիրառելու համար պաշտոնանկ անի իշխանավորին: Չէ՞ որ իշխանության ներկայացուցիչների կողմից բռնության այդ դեպքն առաջինը չէր: Չէ՞ որ հասարակական կենսագործունեության տարբեր ոլորտներում, բիզնեսում, բանակում, իշխանության ներկայացուցիչները պարբերաբար դիմում են բռնության, սպառնում են, ծեծում են, առևանգում են, նույնիսկ սպանում են, սակայն այդպիսի խիստ և անզիջում կեցվածք նախագահի նստավայրը չի դրսևորում: Չէ՞ որ նույն նախագահի նստավայրի ներկայացուցիչ, աշխատակազմի ղեկավար Կարեն Կարապետյանն, օրինակ, «Նաիրիտի» բողոքավոր բանվորներին «համբալ» էր անվանում, բայց կարծես կրկին առանց որևէ պատասխանատվություն կրելու դրա համար: Բանակում տեղի ունեցող բռնությունների հանդեպ Սերժ Սարգսյանը ոչ միայն այդ աստիճանի անհանդուրժողություն չցուցաբերեց, այլ նույնիսկ անհանդուրժող գտնվեց այդ մասին քննադատություն հնչեցնողների հանդեպ:
Այդ ամենն առաջացնում են կատարվածի ֆոնին առավել էական երևակվող հարցեր` կապված այն բանի հետ, թե արդյո՞ք Հայաստանի իշխանության համար բռնության հանդեպ վերաբերմունք արտահայտելու հարցում առաջնայինն այն է, թե ում հանդեպ է այն կատարվել: Ասենք` եթե այն կատարվել է նախագահի նստավայրի ներկայացուցչի հանդեպ և կարող է նախագահի հեղինակությանը վնասել, ապա չի ներվում և պատժվում է, իսկ եթե այն կատարվել է իշխանական այլ շրջանակի ներկայացուցչի կամ առավել ևս շարքային քաղաքացիների հանդեպ, ապա մեղավորը ոչ թե դրա հեղինակներն են, այլ այդ մասին բարձրաձայնողները: Սրանք շատ կարևոր հարցեր են, որոնք հնչեցվում են մշտապես, սակայն շատ ավելի վառ են պատկերված ներկայիս ֆոնի վրա: Եվ այդ հարցերի առկայությունն է պատճառը կամ ավելի ճիշտ այդ հարցերին հասարակության ինքն իր համար ունեցած համոզված պատասխանները, որ տեղեկանալով Գագիկ Բեգլարյանի հրաժարականին` մարդիկ ընդամենը ասում են, որ իշխանության մեջ պարզապես ինչ-որ բան չեն կիսել, և դրա համար էլ պաշտոնանկ է արվել Բեգլարյանը: Այդպիսի արձագանքի ականատես եղա խանութում, որտեղ քննարկում էին Բեգլարյանի հրաժարականի հարցը: Հասարակությունը չի հավատում, որ իշխանությունը կարող է բարձրաստիճան պաշտոնյային պատասխանատվության ենթարկել պարզապես այն բանի համար, որ նա կատարել է վատ արարք: Այդ իմաստով Գագիկ Բեգլարյանի դեպքը մի կողմից կարող է նախադեպ լինել, բայց մյուս կողմից էլ` հենց հաստատում է հասարակության պատկերացումը թե՛ նույն Բեգլարյանի, թե՛ իշխանության բարձրաստիճան այլ ներկայացուցիչների ամենաթողության մասին վկայող նախկին դեպքերի համատեքստում: Հենց դա է գլխավոր հարցն այսօր, թե արդյո՞ք իշխանության մեջ ընդամենը թևերի պայքար և հաղթանակ է եղել, թե՞ տեղի է ունեցել մոտեցումների, գործելաոճի, օրենքի թեկուզ փոքր, բայց հաղթանակ: Իշխանությունը դեռ ոչ մի բան չի ապացուցել հանրությանը, այլ թերևս առավել բորբոքել է հարցերը, որոնց ստիպված է պատասխաններ տալ և հնարավորինս շուտ ու արդյունավետ:
