Երեկ Դիլիջանում հերթական ողբերգական դեպքն է արձանագրվել` ընտանիքի մայրն ու երկու երիտասարդ զավակները ինքնասպանության փորձ են կատարել: Մոր ինքնասպանության փորձը, դժբախտաբար, «հաջողվել» է, իսկ զավակները, բարեբախտաբար, ողջ են մնացել: Ըստ ամենայնի, հերթական ողբերգական միջադեպն էլ «կգրանցեն» աղանդավորության վրա` այն վերագրելով կրոնական ինչ-ինչ շեղումների, ու կրկին հասարակությանը հասկացությունների նենգափոխման շնորհիվ կույր ու խուլ կպահեն սոցիալական այն լրջագույն իրավիճակի հանդեպ, որ առաջացել է Հայաստանում:
Մինչդեռ այդ իրավիճակը սկսել ու կարծես թե սպրինտերի արագությամբ մարդկային կյանքեր է խլում մեզանից: «Անհատական» ինքնասպանությունների շարանը քիչ էր, այժմ սկսել են «խմբակային» ինքնասպանություններ: Ո՞ւր է հասցնելու այդ ամենը, ե՞րբ է այդ ամենն արժանանալու պատշաճ հասարակական ուշադրության, հասարակական դիրքորոշման, ե՞րբ է պետությունը ընդունելու իր սոցիալական պատասխանատվությունն այդ իրողությունների համար և քայլեր ձեռնարկելու հանրային մթնոլորտի սոցիալական հիմքերը առողջացնելու համար, որովհետև դրանց հիվանդությունն արդեն ոչ միայն հանրության բարոյահոգեբանական կառուցվածքն է քայքայում, այլ հասարակության անդամներին սպառնում է ֆիզիկապես:
Մարդիկ այսօր հուսահատությունից և հոգեբանական ցնցումներից իրենց են սպանում, վաղը կսկսեն արդեն միմյանց սպանել: Ցանկացած պատասխանատու և հաշվետու իշխանություն պետք է որ ինքը նախաձեռներ մտահոգիչ իրողությունների հանդեպ ուշադրության գեներացում, որպեսզի ձևավորվեր ընդհանրական, կոլեկտիվ պատասխանատվություն հասարակության յուրաքանչյուր անդամի կյանքի համար: Սակայն Հայաստանում իշխանությունը, դրա փոխարեն, գերադասում է այդ ամենը մատնել լռության` ներկայացնելով բոլորովին այլ մի իրականություն, որտեղ ամեն ինչ երաժշտություն է, ուրախություն է, ծափ ու ծիծաղ:
Ամեն ինչ արվում է ողբերգությունների սոցիալական բազան ոչ թե հաղթահարելու, այլ լռության մատնելու, կոծկելու համար` ջայլամային քաղաքականության օրինակով: Միայն թե ի տարբերություն ջայլամի, Հայաստանի իշխանությունը անկասկած շատ լավ է հասկանում, թե ինչ է անում, ու հստակ գիտակցում է, որ խնդիրները չնկատել տալով` դրանք իրականում չեն դադարում գոյություն ունենալ, այլ ստանում են է՛լ ավելի սարսափելի դրսևորումներ: Պարզապես դրանից բացի, իշխանությունը նաև գիտակցում է, որ ինքը պարզապես անկարող է լուծում տալ այդ խնդիրներին, որովհետև դրանք հասել են այնպիսի հյուսվածքային խորության, որ անգամ ամենամեծ ցանկության դեպքում դրանց լուծումը հնարավոր չէ առանց հասարակական լեգիտիմության:
Հետևաբար, մնում է կամ քաղաքացիների կյանքը փրկելու համար հրաժարական տալ և վերջապես ձևավորել լեգիտիմ իշխանությունը, կամ մնում է մոռացության մատնել և կոծկել խնդիրների սոցիալական հիմքերն ու հետևանքները: Հայաստանի իշխանությունն ընտրել ու ընտրում է երկրորդը` նախընտրելով սեփական բարեկեցությունը: