Ապրիլին վարչապետի խնդրի հանգուցալուծմանն ընդառաջ՝ ներքաղաքական թեմատիկայում հաճախակի շոշափվող հանգամանքներից է ապրիլի 9-ից 17-ն ընկած ժամանակահատվածը, երբ Սերժ Սարգսյանը դե յուրե չի լինելու իշխանության մեջ:
Ավելի ու ավելի հաճախ են հնչում հայտարարություններ, թե պետք է օգտագործել այդ յոթ օրը իշխանափոխություն անելու համար: Դրա մասին, օրինակ, խոսում է Հայաստանի փրկության ճակատը: Նաև փորձագիտական դաշտում է հաճախ դիտարկվում այդ հանգամանքը՝ յոթ օր առանց Սերժ Սարգսյանի: Յոթ օրերի շուրջ ստեղծվում է յուրօրինակ մի ճակատագրապաշտական մթնոլորտ, որը թերևս բացարձակապես արհեստական մթնոլորտ է, ինչը վկայում է Հայաստանում առկա քաղաքական և անգամ քաղաքագիտական անհամարժեքության չափազանց խորը աստիճանը:
Յոթ օրը Սերժ Սարգսյանի համար կարող է գուցե լինել ճակատագրական, սակայն ոչ իշխող համակարգի համար: Յոթ օրերի ընթացքում Սերժ Սարգսյանին կարող է հաղթել միայն իշխանությունը, իշխող մեծամասնությունը կամ համակարգը: Իսկ համակարգը Սերժ Սարգսյանին հաղթելու որոշում կկայացնի մի դեպքում, եթե դիտարկի, որ Սարգսյանն այլևս ունակ չէ ապահովել իր կարիքներն ու երաշխավորել սեփականության անվտանգությունը ու ֆիզիկական անձեռնմխելիությունը, և կարիք կա նրան փոխարինելու նոր երաշխավորով: Եթե լինի այդ անհրաժեշտությունը, ապա առանց իշխանության յոթ օրերը Սերժ Սարգսյանի համար կարող են իսկապես լինել մղձավանջային: Բայց դա կնշանակի ոչ թե համակարգի թուլացում, այլ հակառակը՝ համակարգը «կզոհաբերի» Սարգսյանին ավելի ամրանալու համար: Ընդ որում, տվյալ պարագայում «զոհաբերությունն» էլ թերևս խիստ պայմանական է, քանի որ Սարգսյանին կհեռացնեն երաշխիքներով:
Իհարկե, ինքնին այդ իրավիճակը հետաքրքիր է դիտարկման տեսանկյունից, զուտ որպես ներիշխանական զարգացումների վեկտորի շոշափում, ներիշխանական ստատուս քվոյի հնարավոր տարբերակների համատեքստում: Ներկայումս համակարգը կարծես թե չունի կասկած Սերժ Սարգսյանի արդյունավետության հարցում: Այդ կասկածները Սարգսյան-համակարգ հարաբերությունում ուղեկցվել են պարբերաբար, նախագահության տասնամյակի ընթացքում: Դրանց հիմքում եղել է երկու աղբյուր կամ կասկածի օջախ՝ տնտեսական էֆեկտիվություն, երբ Սարգսյանի տնտեսական քաղաքականությունը հասկանալի չի եղել օլիգարխիայի համար, և անվտանգություն, երբ օլիգարխիան կասկածներ է ունեցել, որ Սարգսյանն իր իշխանության արտաքին լեգիտիմության համար կարող է գնալ ներքին ռեֆորմների, որոնք կհարվածեն օլիգարխիայի շահին:
Սերժ Սարգսյանը պարբերաբար հավաստիացրել և համոզել է օլիգարխիային, որ այդ վտանգները և կասկածներն անտեղի են: Անշուշտ, նա ունի նաև առաջիկա ապրիլի և հատկապես 7 օրերի համար համոզելու անհրաժեշտություն: Ընդ որում, այդ գործընթացը ամենևին հանրային տեսանելիության դաշտում չէ: Մյուս կողմից, սակայն, Սերժ Սարգսյանը կարող է գնալ այսպես ասած՝ «բացասման» ճանապարհով և պարզապես հրաժարվել օլիգարխիային համոզելու տարբերակից՝ այսպես ասած, «ինքնակամ հրաժարվելով» երաշխավորի պատասխանատվությունից: Առավել ևս, որ դե յուրե նա այդ բանն արել է նոր Սահմանադրությամբ և մոդելի հաստատումով: Այդ դեպքում պատասխանատվությունը մնում է օլիգարխիայի վրա, կամ նա պետք է գտնի նոր երաշխավոր:
Եվ հիմա ստացվել է իրավիճակ, երբ օլիգարխիան ինքն է սկսել համոզել Սարգսյանին «մնալ» երաշխավորի կարգավիճակում: Այսինքն՝ ներկայիս բավականին բարդ և սուղ ներքին ու արտաքին իրավիճակում չունենալով ռեսուրսներ և նաև ուժեղ փաստարկներ՝ Սերժ Սարգսյանը թերևս նախընտրել է գնալ այլ ճանապարհով և ոչ թե նախաձեռնող լինել իր, այսպես ասած, մնալու հարցում, այլ հակառակը՝ խորացնել անորոշությունը և ստեղծել վիճակ, երբ ոչ թե ինքը կհամոզի խոշոր կապիտալին, որ համաձայնեն թողնել իրեն, այլ խոշոր կապիտալը կփորձի համոզել նրան, որ մնա:
Ներկայումս մենք տեսնում ենք հենց այդ իրավիճակը, որով Սարգսյանն իրեն ապահովագրել է ոչ միայն 7 օրերի, այլև թերևս յոթ տարիների համար, երբ Սարգսյան ազգանունը այսպես թե այնպես լինելու է պետության գլուխ:
