Այսօր պաշտոնական այցով Հայաստան է ժամանել Լիբանանի նախագահ Միշել Աունը, որն ընդունելության է արժանացել հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանի և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Բ-ի կողմից:
2001 թվականին առաջին անգամ պաշտոնական այցով Հայաստան է ժամանել Լիբանանի նախագահ Էմիլ Լահուդը: Լիբանանի նախագահներից նաև Միշել Սլեյմանն է Հայաստան ժամանել` 2011թ-ին: Սա փաստորեն երրորդ նախագահական այցն է Հայաստան: Լիբանանի նախկին վարչապետ, հանգուցյալ Ռաֆիկ Հարիրին Հայաստան է ժամանել երեք անգամ:
Հայաստանի նախագահներ Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը, իրենց հերթին, երկուական անգամ պաշտոնական և աշխատանքային այցերով հյուրընկալվել են Բեյրութում:
Լիբանանը համայնքային խորհրդարանական հանրապետություն է: Լիբանանի նախագահն ընտրվում է քրիստոնյա մարոնիտների համայնքից, վարչապետը՝ սունի մահմեդականների համայնքից, խորհրդարանի ղեկավարը՝ շիա մահմեդականներից: Լիբանանի նախագահն ավելի շատ ներկայացուցչական պաշտոն է, սակայն Միշել Աունը բավականին ազդեցիկ դիրքեր ունի` հատկապես այն հանգամանքով պայմանավորված, որ չեզոք դիրք է գրավել երկրում տիրող քաղաքական ճգնաժամի ֆոնին, երբ բախվել են ներքաղաքական և ռեգիոնալ ազդեցիկ երկրների շահեր:
Լիբանանում բնակվում է շուրջ 120 հազար հայ: Հայերը ներկայացված են նաև պետական կառավարման համակարգում: Լիբանանի տարածքում` Անթիլիասում է գտնվում նաև Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսությունը: Այս ամենը, իհարկե, բարեկամական և գործընկերային բնույթ է հաղորդում հայ-լիբանանյան հարաբերություններին:
Չնայած այս հանգամանքին` Երևանի և Բեյրութի հարաբերությունների հեռանկարը պատված է մշուշով` առավելապես Լիբանանի քաղաքական երկատվածության հետևանքով:
Լիբանանը հիմա գտնվում է քաղաքական տոտալ ճգնաժամի հորձանուտում, առկա է անգամ նոր քաղաքացիական պատերազմի վտանգ: Անցած տարվա նոյեմբերին երկրի վարչապետ, նախկին վարչապետի որդի Սաադ Հարիրին, գտնվելով Սաուդյան Արաբիայում, հայտարարել էր հրաժարական տալու մասին: Նա անգամ ակնարկել էր, որ կոալիցիոն կառավարությունում ներկայացված «Հըզբոլլահ» շիական շարժումը, Իրանի աջակցությամբ, ցանկանում է ֆիզիկապես ոչնչացնել իրեն: «Հըզբոլլահ» շիական կուսակցությունը, որն ունի նաև զինված խմբավորումներ և առճակատման մեջ է Իսրայելի հետ, համարվում է Իրանի դաշնակիցը տարածաշրջանում: Այսպիսով` Լիբանանում բախվում են տարածաշրջանային ախոյանների` Իրանի և Սաուդյան Արաբիայի շահերը: Ուշագրավ է, որ Լիբանանի հասարակության օրինակով մասնատված է նաև հայ համայնքը. հնչակյաններն ու ռամկավարներն աջակցում են Հարիրիին, իսկ ՀՅԴ-ն` «Հըզբոլլահին»:
Լիբանանի ներքաղաքական համատեքստը չի կարող չազդել հայ-լիբանանյան հարաբերությունների վրա: Մյուս կողմից` Պաղեստինի խնդիրը, Երուսաղեմի կարգավիճակը, Սիրիայում ընթացող պատերազմը վատթարացրել են Լիբանանի և Իսրայելի հարաբերությունները, իսկ Հայաստանը վերջին շրջանում փորձում է կարգավորել հարաբերությունները Իսրայելի հետ, ինչին խանդով է վերաբերվում Իրանը, որը մեծ ազդեցություն ունի Լիբանանում, գոնե` կոալիցիոն կառավարություն մի հատվածի վրա:
Հայ-լիբանանյան հարաբերություններն ունեն պատմական հետագիծ` մշուշոտ հեռանկարով:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
