2018 թվականը ներքաղաքական զարգացումների տեսանկյունից առավելապես դիտարկվում է ապրիլին նախագահի պաշտոնից Սերժ Սարգսյանի հեռանալու, նրա նոր կարգավիճակի, վարչապետի խնդրի և կառավարության ձևավորման համատեքստում: Սրանք անկասկած ներքաղաքական տեսանկյունից առանցքային զարգացումներ են, սակայն Հայաստանի ներքաղաքական գլխավոր խնդիրներից մեկը այդ համատեքստում մնում է անտեսված: Այդ խնդիրը ընդդիմության խնդիրն է: Հայաստանում ընդդիմադիր դաշտի, ընդդիմություն երևույթի խորքային ճգնաժամ է և 2018 թվականն այս տեսանկյունից պետք է հետաքրքիր լինի նաև այդ առումով: Հայաստանում կհաջողվի՞ հաղթահարել ընդդիմության խորքային ճգնաժամը և դուրս գալ նոր մակարդակ, որը համահունչ է նոր իրավիճակին, թե ոչ: 2017 թվականն այս տեսանկյունից որոշակիորեն նշանակալի տարի էր:
Ապրիլի խորհրդարանի ընտրությունը ընդդիմության դաշտում արտացոլեց նոր եզրագիծ, որից այն կողմ մնաց այսպես ասած հին ընդդիմությունը: Սա անվանումներ կամ աուն ազգանուններ չեն, այլ մոտեցում, մտածողություն, մեթոդաբանություն: Այդ ամենը մնաց եզրագծից այն կողմ, և այս կողմ անցավ միայն «Ելք» դաշինքը, որը փորձեց հանդես գալ նոր մոտեցումներով, հանրության հետ նոր հարաբերություններ կառուցելու փորձերով, նոր բովանդակություն սկսելու ձգտումով: Անցնող ամիսների ընթացքում սակայն հանրագումարում առայժմ առկա է մի վիճակ, երբ ավելի հստակ է, թե ինչն է մնացել եզրագծից այն կողմ, քան այն, թե ինչ կա կամ ինչ է ձևավորվում եզրագծից այս կողմ: Եվ այդ տեսանկյունից, 2018 թվականը պետք է լինի ընդդիմության համար ՙեզրագծից այս կողմի՚ տարի: Կամ, ավելի շուտ, տարին սկսվում է հարցով, թե արդյո՞ք կլինի այդպիսի տարի և Հայաստանում հաստատուն բնույթ և շոշափելի հուն կստանա նոր ընդդիմության ձևավորման գործընթացը:
Մյուս կողմից սակայն նկատելի է ևս մի խնդիր՝ «Ելք»-ը մնացել է մրցակցությունից ըստ էության դուրս, ինչը կարող է ստեղծել նաև ճահճացման կամ լճացման ծուղակ հենց դաշինքի համար, քանի դեռ դաշինքն ինքը քաղաքական միավոր ունի մարտավարականից ռազմաարական-հայեցակարգային ձևաչափի անցնելու խնդիր, այսինքն որպես միավոր լիարժեք կայանալու խնդիր:
Ի վերջո, «Ելք»-ն ինքը նաև որոշակիորեն ընդդիմադիր դաշտում բավականին թեժ մրցակցության արյունք էր: Ըստ այդմ, մրցակցության բացակայությունը ներկայումս կարող է «Ելք»-ի համար արդյունքի փոխարեն բերել գուցե հետևանքի: Ծառուկյան դաշինքը տվյալ պարագայում մրցակցային սուբյեկտ չէ, քանի որ օբյեկտիվորեն այստեղ ոչ միայն ի բնե տարբեր ուժեր և շաեր են, այլ նաև տարբեր քաշային կատեգորիաներ: Ծառուկյան դաշինքի համար գլխաոր խնդիրը ներկայումս իշխանական դաշտում տեղի ունեցող գործընթացներում է, որոնք կարող են բերել համակարգային նոր այսպես ասած այլընտրանքային ուժի ստեղծման իրավիճակի, երբ դաշինքն այլևս կարող է կորցնել իր կայուն երկրորդ տեղը: Այդ իրավիճակն ի դեպ խնդիր է նաև ընդդիմության համար ընդհանրապես:
