«Ես հայտարարել եմ ու հիմա էլ պնդում եմ, որ Հայաստանում անպատժելի մարդիկ չեն կարող լինել: Ես վերահաստատում եմ իմ նախկինում արած այն պնդումը, որ կոռուպցիոն սխեմաներում երբևէ ներգրավվող պաշտոնատար անձինք կորցնելու են հանգիստը»,-Tert.am-ին տված հարցազրույցում նման պնդում է արել Հայաստանի գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանը:
Հայաստանի պաշտոնյաների նման հայտարարությունները հաճախակի, նույնիսկ սովորական են դարձել Հայաստան-Եվրամիություն համաձայնագրի ստորագրումից հետո, ինչը հիմքեր է ստեղծում ենթադրելու, որ Բրյուսելում, մեղմ ասած, դժգոհ են Հայաստանում իրականացվող հակակոռուպցիոն պայքարի որակից: Պատահական չէ, որ Բրյուսելից վերադարձած Սերժ Սարգսյանի առաջին հրապարակային ելույթը հնչեց հակակոռուպցիոն թեմայով՝ ՀՔԾ-ում:
Գլխավոր դատախազի և մյուսների ելույթները Սերժ Սարգսյանի խոսքի տրամաբանության շրջանակում են, թեև պերճախոս ելույթների քանակն ամենևին չի վկայում կոռուպցիայի դեմ պայքարի արդյունավետության մասին: Կոռուպցիայի դեմ պայքարը Հայաստանում, ըստ էության, նույնանում է հեղափոխության հետ, որովհետև Սերժ Սարգսյանը դրանով պայքար է հայտարարելու իր իշխանության ձևավորման և գործունեության հիմքերի, ինչպես նաև քրեաօլիգարխիայի ռուսական արմատի դեմ:
Հնարավո՞ր է հավատալ, որ Սերժ Սարգսյանը կգնա նման արմատական քայլերի, մանավանդ, որ եթե նույն ընտրությունները զրկվեն կոռուպցիոն հիմքից, այսինքն՝ անցկացվեն մրցակցային միջավայրում, ապա դժվար է պատկերացնել, որ ՀՀԿ-ն Հայաստանում կարող է մնալ իշխանության: Եթե Հայաստանում չվերացվի քաղաքական կոռուպցիան, ապա դժվար է պատկերացնել, որ համակարգը կարող է այս ուղղությամբ արդյունավետ պայքար ծավալել իրավական հարթության վրա, որովհետև համակարգը չի կարող հակակոռուպցիոն լինել հակասահմանադրական ռեժիմում:
Մյուս կողմից՝ առջևում չկան համապետական ընտրություններ, երկրում բացակայում է ուժեղ ընդդիմությունը, և Սերժ Սարգսյանի համար ձևավորվել է բարենպաստ միջավայր նոր համակարգի ձևավորման համար: Օրինակ՝ երբ Գլխավոր շտաբից հեռացվում է կոռուպցիայի քայլող խորհրդանիշ համարվող Հայկազ Բաղմանյանը, կարող է տպավորություն ստեղծվել, որ Սերժ Սարգսյանը սկսել է չխնայել անգամ մերձավորներին, մարտական ընկերներին, մյուս կողմից՝ նույն Բաղմանյանն ակնհայտորեն «խնայվում» է և, ի հեճուկս գլխավոր դատախազի պնդումների, չի կորցնելու հանգիստը, որովհետև բովանդակային հարթության վրա նրա պաշտոնանկությունը ծառայեցվում է ոչ կոռուպցիոն բացահայտումներին, այլ Սերժ Սարգսյանի կամ Վիգեն Սարգսյանի PR-ին:
Եթե երկրում գների անզուսպ աճ է նկատվում, ապա մոնոպոլիան ոչ միայն չի վերացել, այլև նույնիսկ «արդյունավետ» ծառայություն է մատուցում կառավարությանը՝ ժողովրդի թալանի միջոցով բյուջեն լցնելու հարցում: Սա հենց քրեաօլիգարխիայի բանաձևն է, ինչը հուշում է, որ երկրում չկա իրական հակակոռուպցիոն պայքար՝ անկախ Սերժ Սարգսյանի բարձրագոչ ելույթներից կամ գլխավոր դատախազի խրոխտ հայտարարություններից: Կոռուպցիայի դեմ իրական պայքարը կարող է լինել միայն քաղաքական որոշման հետևանք:
Ռուսաստանը Հայաստանին որոշումներ է պարտադրում հենց կոռուպցիոն համակարգի միջոցով: Եթե Սերժ Սարգսյանը քայլ անի այդ համակարգը վերացնելու ուղղությամբ, դա մարտահրավեր կլինի հենց Մոսկվայի գաղութային ազդեցությանը: Պատրա՞ստ է Սերժ Սարգսյանը ստանձնել Հայաստանի արդիականացման և, ըստ էության, ազատագրման պայքարի առաջնորդությունը: Պատմական շանսն առկա է, նման հեղափոխության հեռանկարը՝ մշուշոտ:
