Հայերը սալիկապատում են Մոսկվայի «Սադովոե կոլցո» օղակաձև պողոտան՝ գրում է «Նովայա Գազետան»՝ ներկայացնելով ռեպորտաժ 43-ամյա Կարոն Թաթոյանի և 40-ամյա Միշա Քոթանջյանի աշխատանքից։
Կարեն Թաթոյան, 43 տարեկան
Հայաստան
Մասնագիտություն` մայթերի սալիկապատող
– Հայաստանում ամենուրեք սարեր են: Նա ամենագեղեցիկն է: Իմ գյուղը` Աշոցքը, երկու հազարից ավելի մետր բարձրության վրա է: Սակայն, ցավոք սրտի, աշխատանք գրեթե չկա: Մարդիկ շատ աղքատ են ապրում: Մեր տարածաշրջանը մինչ օրս չի վերականգնվել 1988 թ. երկրաշարժից:
Մասնագիտությամբ ես բժիշկ-սրտաբան եմ, ավարտել եմ Երևանի բժշկական համալսարանը, ունեմ 13 տարվա բժշկական փորձ:
Հայաստանում բժիշկ աշխատելը`ստանալով 100 դոլար աշխատավարձ, ստորացում է: Կամ գումարներ վերցնել հիվանդներից: Երբ աշխատում էի Պիտերում, հանդիպեցի այնտեղ իմ պրոֆեսորին` համալսարանում անատոմիա էր դասավանդում: Շինհրապարակում: Աշխատավարձը այստեղ գործարքային է (ըստ քառակուսու)` ամսական 50-100 հազար ռուբլի է ստացվում: Հայրս մահացել է: Ես կրտսերն եմ և իմ պարտքն է հոգ տանել ընտանիքիս համար, լուծել բոլոր խնդիրները: Ես պետք է վաստակեմ: Երեխաները պետք է լավ կրթություն ստանան:
Ես ինձ թույլ չեմ տալիս մտածել բժշկության մասին, այլապես չեմ կարողանա այստեղ աշխատել: Չեմ սիրում երազել: Սիրում եմ իրականությունը և որպեսզի ինքս որոշեմ: Մոսկվայում` փողոցներում, կոպտություն հաճախ ես հանդիպում, բայց ընդհանուր առմամբ, տպավորությունները բարի են: Եթե անկեղծ լինեմ, այստեղ մշտապես ապրել չէի կարողանա, իսկ Պիտերում` մեծ հաճույքով:
Մենք միայն հայերով ենք շփվում: Գիտե՞ք, դուք առաջին մոսկվացիներն ենք, ում հետ այսպես խոսում ենք:
Տհաճ միջադեպ եղավ, երբ մեզ մի քանի ամսվա դիմաց չվարձատրեցին: Մոտ 280 հազար պարտք մնացին: Այսպես հաճախ է լինում նրանց հետ, ովքեր գալիս են աշխատելու:
Ամենաերջանիկ օրը ինձ համար եղել է անցած տարվա դեկտեմբերի 31-ը: Ես այլևս չէի հավատում, որ Նոր տարին նշելու եմ տանը: Սակայն հասցրեցի Դոմոդեդովոյից Հայաստան թռչող վերջին ինքնաթիռին:
Միշո Քոթանջյան, 40 տարեկան
Հայաստան
Մասնագիտություն` մայթերի սալիկապատող
Մենք Կարենի հետ քսան տարվա ընկերներ ենք: Միշտ միասին ենք: Միակ հարազատ մարդը Մոսկվայում: Չկա այնպիսի մի գործ, որից նա գլուխ չհանի: Իսկական վարպետ է: Մենք շատ լավ ենք աշխատում: Կոկիկ: Հիմա` առանց հանգստի, գիշերն էլ ենք մնում. մինչև տոնը պետք է ավարտենք: Տարեցներին հարմար չէ այստեղով քայլել. մենք քիչ-քիչ կոտրում ենք, իսկ նրանք` զայրանում մեզ վրա: Բայց հետո գեղեցիկ կլինի` տաս, քսան տարի: Ես դեռ չեմ ունեցել երջանիկ օր Մոսկվայում, բայց անպայման կունենամ:
