Մինչ Չինաստանը «շրջափակում է» Հնդկաստանին իր «Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհ» ծրագրի օգնությամբ, Հնդկաստանի մոտ հայտնվել է իր սեփական միջմայրցամաքային ծրագիրը: Այն կոչվում է «Հյուսիս-հարավ տրանսպորտային միջանցք», որի նպատակը տրանսպորտային կապերի բարելավումն է Իրանի, Ռուսաստանի, Կովկասի և Կենտրոնական Ասիայի հետ:
Ըստ էության, այս ծրագիրն իրենից ներկայացնում է մուլտիմոդալ փոխադրամիջանցք, որ ընդգրկում է 7200 կմ երկարությամբ տարածք: Դա Հնդկական օվկիանոսը, Պարսից ծոցը և Կասպից ծովը միմյանց կապող առևտրային ճանապարհ է Հնդկաստանից Ռուսաստան: Ապրանքները կփոխադրվեն Հնդկաստանի արևմուտքում գտնվող Ջավահարլալ Ներու և Քանդլա նավահանգիստներից դեպի Իրանի Բենդեր Աբաս նավահանգիստը, այնուհետև ավտոտրանսպորտային և երկաթգծի ճանապարհներով, Բաքվի միջով դեպի Մոսկվա, Սանկտ Պետերբուրգ և ավելի հեռու: Հեռանկարում երկրորդ երթուղին կարող է անցկացվել Կասպից ծովի արևմտյան ափով և Ղազախստանը, Թուրքմենիան և Իրանը կապող նոր երկաթուղով: Արդյունքում այն կինտեգրվի միջմայրցամաքային միջանցքի համակարգի մեջ:
Այս նախագծի հեղինակների կարծիքով՝ միջազգային մասնակցությամբ կառուցված միջանցքը թույլ կտա նվազեցնել արժեքը և ժամանակը, որոնք անհրաժեշտ են այնպիսի քաղաքների միջև բեռնափոխադրումների համար, ինչպիսիք են Մումբաին, Բենդեր Աբասը, Թեհրանը, Բաքուն, Աքտաուն, Մոսկվան և Սանկտ Պետերբուրգը: Ենթադրվում է, որ այս երթուղին տարածաշրջանում կդառնա առևտրի առաջնորդող ուժը, որ շատ արագ կինտեգրվի և կզարգանա:
Մինչ Սի Ցզինպինը շարունակում է իր աղմկոտ գործունեությունը՝ կապված Եվրասիայի ողջ երկայնքով «Մեկ գոտի և մեկ ճանապարհի» հետ, զուգահեռաբար գովազդելով տարածաշրջանների միջև կապը և Չինաստանի հետ առավել զարգացած տրանսպորտային կապեր ունենալու առավելությունները, Հնդկաստանը խորացել է սեփական մի շարք միջազգային նախագծերի մեջ: «Միջին Ասիայի միավորում» քաղաքականության շրջանակներում Հնդկաստանը փորձում է ավելի ու ավելի խոր մտնել Եվրասիայի ենթակառուցվածքի և տնտեսության մեջ: Իր նոր ծրագրերից բացի, նա ակտիվ մասնակցություն է ունենում իրանյան Չաբախար նավահանգստի զարգացմանը, որի բեռնափոխադրումների շրջանառությունը ծրագրվում է մեծացնել հինգ անգամ և հասցնել տարեկան 12,5 մլն տոննայի: Բացի այդ, Նյու Դելին աջակցում է 218 կմ երկարությամբ ավտոմայրուղու կառուցմանը, որը կապում է Աֆղանստանի կենտրոնական հատվածը Իրանի սահմանին, «Կալադան» բազմակողմանի ծրագրի իրականացմանը Մյանմայում, ինչպես նաև աջակցում է Դաքքա-Ստամբուլ տրանսասիական երկաթուղու, Հնդկաստան-Մյանմա-Թայլանդ ավտոմայրուղիների կառուցմանը:
Շատ է գրվել այն մասին, որ «Հյուսիս-Հարավ տրանսպորտային միջանցքը» մարտահրավեր կներկայացնի Չինաստանի «Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհ» նախաձեռնության համար, սակայն այդ հակասությունը, ըստ էության, թվացյալ է: Իրականում այդ երկու նախաձեռնությունները միմյանց լրացնում են: Դրանց դժվար է տարբերել իրենց մտադրությունների և նպատակների մակարդակում:
Իրականում առանձին վերցված «Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհ» չինական ծրագիրը նույնը չէ, ինչ Նոր մետաքսի ճանապարհը: Այդ ծրագիրը մեկ այլ՝ ավելի լայնամասշտաբ ծրագրի մաս է, որը ուղղված է եվրասիական տնտեսություններն իրար հետ կապակցելու նպատակին: Նույն նպատակն են հետապնդում նաև Հնդկաստանի և այլ երկրների նախաձեռնած ծրագրերը: Տարբեր անուններ կրող բոլոր այս նախաձեռնությունները պետք է ընկալել որպես մեկ բազմազգ գերծրագրի մասեր, որը հայտնի է որպես Նոր մետաքսե ճանապարհ:
