Խորհրդարանում կառավարության ծրագրի բովանդակային քննարկումն իր նշանակությունը կորցրեց հենց նիստի մեկնարկին, երբ «Ելք» խմբակցության պատգամավոր Էդմոն Մարուքյանը հարցով դիմեց Կարեն Կարապետյանին: «Մի տեսակ անհավես, անէքսպրեսիա ելույթ ունեցաք, դուք այդպիսին չէիք առաջին անգամ, ինչո՞ւ։ Այդ դեպքում Դուք ո՞նց եք մեզ համոզելու, որ ծրագիրը լավն է։ Այնպիսի տպավորություն է, որ քիչ առաջ Ձեզ ասել են, որ դուք էլ չեք լինելու վարչապետը։ Իմանանք՝ 2018թ. ով է լինելու վարչապետը, որ իմանանք՝ ում հետ ենք բանակցելու, թե չէ սխալ է սպասումների մեջ լինելը»,- հարցրել է պատգամավորը:
Մարուքյանի հիմնական հարցադրումը վերաբերել է 2018-ից հետո իշխանության անհատական հասցեականությանը:
Եթե մինչև այս հարցը Կարապետյանն ուղղակի անհավես էր, դրանից հետո կատարելապես շփոթվեց, դարձավ անօգնական: Իշխանության հավակնող գործիչը չհանդգնեց խորհրդարանական ամբիոնից հայտարարել, որ ինքն է 2018-ի ապրիլից հետո ձևավորելու կառավարություն և ղեկավարելու երկիրը: Վարչապետի անօգնականությունը նրա քաղաքական անմեղսունակության դրսևորումն է, կատարյալ ֆիասկոն այն հորինված կերպարի, որ մեզ մատուցվում էր որպես բարեփոխումների ու մոդեռնիզացիայի խորհրդանիշ: Կարապետյանը մնաց իր անվճռականության ու նաև քրեաօլիգարխիայի ստեղծած համակարգի փլատակների տակ:
Տրամաբանական կլիներ, որ Էդմոն Մարուքյան-Կարեն Կարապետյան հարցուպատասխանին հաջորդեր վերջինիս հրաժարականը, սակայն նույնիսկ դրա խիզախությունը Կարապետյանը չունի, որովհետև Սերժ Սարգսյանն է որոշում նրա հեռանալու ժամանակը:
Խորհրդարանում ծրագրային քննարկումներն այլևս կորցրին իրենց նշանակությունը, որովհետև եթե հայտնի չէ ծրագրի քաղաքական պատասխանատուն, ի՞նչ իմաստ ունի մի փաստաթղթի քննարկումը, որի ճակատագիրն անհայտ է ընդամենը տասը ամիս հետո:
Սակայն կա ավելի խորքային հարց՝ ինչպե՞ս է առաջիկա ամիսներին աշխատելու մի կառավարություն, որի վարչապետն այսքան անօգնական է, արդյոք այդ հանգամանքը կաթվածահար չի՞ անի պետական կառավարման համակարգը, արդյոք ներիշխանական այս թամաշան մեծ շռայլություն չէ՞ մեր երկրի համար, որը փաստացի պատերազմի մեջ է:
Ընդ որում, ուշագրավ է, որ պալատական դավերը, ինտրիգները, «արքունիքի» ողբալի վիճակը բացահայտվում են ընդդիմության ընդամենը մեկ դիպուկ հարցի հետևանքով:
Հենց սա է խորհրդարանական ընդդիմության ֆունկցիաներից մեկը՝ հանրությանը ցույց տալ «արքունիքի» մերկությունը: Եթե այս ամենին զուգահեռ հնարավոր լիներ քաղաքական կյանքի հիմնական սուբյեկտ դարձնել հասարակությանը, ապա անհավեսությունն ու անօգնականությունը տեսանելի կլինեին ոչ միայն Կարեն Կարապետյանի, այլ նաև Սերժ Սարգսյանի մոտ:
