Հաց բերող Արթուր Սարգսյանի ընկերները մեծ ցավ են ապրում՝ սգալով նրա մահը:
«Արթուր Սարգսյանի մտքերը, գաղափարները այնպիսին էին, ինչպիսին Հրանտ Դինքինը, ով կարողացավ Թուրքիայում Ցեղասպանության հարցի մասին բարձրաձայնել, Արթուր Սարգսյանի մտքերը հայ ժողովրդի 80-90 տոկոսի մտքերին ու ցանկություններին համընկնում են: Նա բարձրաձայնեց, որի հետևանքով վախճանվեց. նշանակում է, որ այստեղ ղեկավարությունը մեծ, շատ մեծ սխալներ ունի, որ փոխանակ հայ ժողովրդին բուժելու, բանտ է նստեցնում:
Նա շատ ընկերասեր էր, նա հաց է տարել «Սասնա ծռերին, այստեղ էլ, ցանկացած պահի ընկերական ձևով հաց է տվել, օգնել է, ընդառաջել: Արթուր Սարգսյանի մասին ինչքան էլ լավ խոսքեր ասենք, արժանի է:
Մենք կարող ենք ցանկացածս ասել՝ մենք Արթուր Սարգսյան են, թող գան մեզ էլ ձերբակալեն:
Արթուր Սարգսյանը ոչ միայն արվեստի մարդ էր, ստեղծագործող, այլ նաև դասախոս է եղել, դասավանդել է, հենց այստեղ ուսանողներ են եկել, նրանց հետ պարապել է, բազմակողմանի զարգացած տղա էր: Նրան որպես հաշմանդամ, իրավունք չունեին ձերբակալելու, նրան պետք է բուժեին: Մեր ղեկավարությունը հակառակ քայլեր կատարեց. տղային հալածեցին, նա մահացավ, ափսոս, հազար ափսոս»:
«Արթուրին ճանաչում եմ 91թ-ից: Գնում էր Արցախ, վերադառնում էր, դեռ էն ժամանակ հաց էր տանում, այդ ժամանակներից է իր հիվանդությունը ստացել: Նա կենսախինդ էր, կազմակերպված, աշխատում էր բոլորին օգտակար լինել, ապրում էր ուրիշների համար, նրա բարության վեկտորն ուղղված էր դուրս, ոչ թե ներս:
Նա ռեժիմի զոհ դարձավ, մեր արդարադատությունը կաղում է: Կարելի էր այդ մարդուն բաց թողնել, մանավանդ որ նա այնպիսի հիվանդություն ուներ որն անհամատեղելի էր ՔԿՀ-ում նրա գտնվելուն:
Շատ խելացի էր, լավ մաթեմատիկա գիտեր, աշակերտներին, ուսանողներին այստեղ նստեցնում, պարապում էր: Ափսոս, հազար ափսոս, որ նա այլևս մեզ հետ չէ»:
«Բազմիցս միասին շախմատ ենք խաղաղցել, ինձ համար անսպասելի էր՝ չէինք սպասում, որ այդ հացը պիտի տաներ, նա իր քաղաքացիական պարտքն է կատարել: Մեզ համար անհասկանալի էր հատկապես նրա երկրորդ կալանավորումը: Հիվանդ վիճակում նրան կալանավորելն ամենաանմարդկային բանն էր: Եկավ վերնիսաժ, ճիշտ է, միշտ ժպիտն իր դեմքին էր, բայց հացադուլն ու երկրորդ կալանավորումը նրան հյուծեց»:
«Նա արեց այն, ինչի մասին ցանկացած մարդ կուզենար անել, կխոսեր, որ այդպես պետք էր անել, իսկ ինքը խոսելու փոխարեն ընտրեց հենց անելու ճանապարհը:
Ինչ-որ կատարվեց նրա հետ, դա իր հանդեպ չէր՝ ոչ մի խնդիր այսօրվա իշխանությունները կոնկրետ Արթուր անձի հետ չունեին, բայց խնդիր ունեն Արթուր տեսակի հետ: Այսինքն՝ ազատ մտածողությունն ամենավտանգավոր բանն է ամբոխատիրական համակարգի համար: Նրանք ամեն ինչ արեցին օր առաջ վերջ դնելու ազատ մտածողությանը:
Արթուրին բաց թողեցին՝ հիմնավորելով, որ անհամատեղելի է բանտարկությունը նրա առողջական վիճակի հետ, հետո նրան բնականաբար առաջարկվեցին տարբեր բաներ, որպեսզի նա հետ կանգնի պայքարից, բայց Արթուր տեսակը չէր կարող հետ կանգնել պայքարից, նա չդավաճանեց իր ազատ մտածողությանը, դրա համար, ինչպես կոմունիստական տարիներին նույն համակարգը, որ վերջ էր դրել Պ. Սևակի, Մինասի կյանքին, նաև վերջ դրեց Արթուր Սարգսյանի կյանքին»:
