«Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքը հանդես է եկել խորհրդարանի ընտրության մասնակից ուժերին ուղղված առաջարկով՝ ԱԺ ընտրվելուց հետո ձևավորել Ազգային համաձայնության կոալիցիոն կառավարություն և ստորագրել դրա վերաբերյալ նախընտրական հուշագիր՝ իհարկե, բացառելով ՀՀԿ մասնակցությունը:
ՕՐՕ դաշինքի քայլը ունի մի քանի ուշագրավ ասպեկտներ: Նախ հետաքրքրական է, որ առաջարկը հնչում է այն բանից հետո, երբ մահացավ Հաց բերողը, ինչը, անկասկած, հոգեբանական և քաղաքական առումով որոշակի նոր գծեր է առաջ բերում հասարակական-քաղաքական կոնյունկտուրայում: Առավել ևս, որ ՕՐՕ դաշինքի հայտարարության մեջ տեղ ունի հենց այդ հանգամանքը և դրանով իսկ «հասարակության համբերության բաժակի լցված լինելու» արձանագրումը: Իհարկե, հարց է առաջանում՝ դաշինքը պատրաստվո՞ւմ էր անել առաջարկությունը կամ կոչը՝ անկախ Հաց բերողի մահվան հանգամանքից, թե՞ հենց այդ հանգամանքն է դարձել հիմնական մոտիվը կամ խթանը:
Մյուս կողմից՝ ՕՐՕ դաշինքի առաջարկը որոշակիորեն կայունացնում է հենց դաշինքի շուրջ ստեղծված իրավիճակը, այն առումով, որ դաշինքը վերջին օրերին զգալիորեն ընթացել էր ռադիկալության հունով, և ստեղծվել էր տպավորություն, որ դաշինքի բուն նպատակը ոչ թե ընտրական գործընթացն է և արդյունքը, այլ ընտրական գործընթացը ընդամենը հետընտրական զարգացումների առիթ դարձնելը: Այդ տեսանկյունից էլ հետաքրքրական է ՕՐՕ դաշինքի առաջարկը, որը գոնե ֆորմալ առումով կապված է ընտրական գործընթացի արդյունքի հետ, և խորհրդարանի ընտրությանը մասնակից ուժերին ուղղված է խորհրդարանում «Ազգային համաձայնության կոալիցիա» ձևավորելու առաջարկ, այսինքն՝ դաշինքը փորձում է թուլացնել իր շուրջը ստեղծված ռադիկալության մթնոլորտը՝ հավանաբար զգալով դրա ապակառուցողական կամ փակուղային լինելու հանգամանքը:
Դրան զուգահեռ՝ առաջարկությունն իր ենթատեքստում որոշակի փակուղային հեռանկար է ստեղծում ընտրությանը մասնակից մյուս ուժերի համար, հատկապես այն կոնտեքստում, որ նախընտրական գործընթացում բավական առանցքային տեղ է զբաղեցրել ՀՀԿ հետ կոալիցիա կազմել-չկազմելու գործոնը: Այն հանդիսացել է նախընտրական քարոզչության առանցքային էլեմենտներից մեկը, հանդիսացել «հավատաքննության» միջոց: Ահա այդ տեսանկյունից ՕՐՕ-ն փաստորեն «հավատաքննության» իր քայլն է կատարում:
Ի՞նչ պետք է անեն մյուս մասնակից ուժերը, իհարկե՝ ՀՀԿ-ից բացի: Եթե նրանք միանում են ՕՐՕ առաջարկին, դրական են արձագանքում դրան, ապա ինքնաբերաբար հայտնվում են ՕՐՕ դրոշակի ներքո: Իսկ այստեղ արդեն իրավիճակը դառնում է բավական հակասական և հարաբերական, քանի որ առաջանում է նաև ստորագրված հուշագրի համար հետընտրական ընդհանուր պատասխանատվության խնդիր: Այլ կերպ ասած՝ խորհրդարանական հետընտրական կոալիցիա կազմելու առաջարկի հակառակ երեսին, բնականաբար, հրապարակային հետընտրական կոալիցիա կազմելու ենթատեքստն է: Եթե որևէ ուժ չի միանում ՕՐՕ առաջարկին, ապա այստեղ արդեն առաջանում է մեղադրանքների արժանանալու հեռանկարը, ՀՀԿ «հաճախորդ» լինելու մեղադրանքների հեռանկարը:
Դաշինքի հայտարարությունն իսկապես ստեղծում է բավականին հակասական և հարաբերական իրավիճակ, ՀՀԿ-ից բացի, բոլոր ուժերի համար: Ինչ ելք են գտնելու այդ իրավիճակից մյուս մասնակիցները:
