Ակնհայտ է, որ խորհրդարանական ընտրությունների գործընթացում հիմնական պայքարը ընթանալու է ընդդիմադիր ներկայացող ուժերի միջև, ընդդիմության դաշտում: Կասկածից դուրս է, որ այդ դաշտում ներկայումս չկա բացարձակապես որևէ ուժ, որը կենսունակ կլինի առնվազն կարճ ժամանակահատվածում էական մրցակցություն ներկայացնել իշխանությանը:
Այս հանգամանքը, ներընդդիմադիր մրցակցության անխուսափելի թեժությունը ընդհանուր առմամբ, ինչ խոսք, բխում է իշխանության շահերից, և այստեղ երկու կարծիք լինել չի կարող: Ավելին, նույնքան անկասկած է, որ իշխանությունն է տարբեր նուրբ և հաճախ նաև ուղղակի բացահայտ տեխնոլոգիաների կիրառումով գեներացրել ներընդդիմադիր պայքարը, թեժացրել այն, «փայտ» լցրել այդ կրակին: Այս ամենը լինելու է խորհրդարանական ներկայիս ընտրությունների առանձնահատկությունը, և սա գործնականում արդեն իսկ իրողություն է, ընդ որում՝ երևի թե համընդհանուր ճանաչման արժանացած:
Մյուս կողմից, սակայն, պետք է արձանագրել, որ այդ իրավիճակը օբյեկտիվ իրավիճակ է, որ առաջացել է Հայաստանում երկու տասնամյակ շարունակ տարված ընդդիմադիր պայքարի, գործունեության մարտավարական և ռազմավարական մեթոդական սնանկության և սպառման հետևանքով: Ներկայումս արձանագրվում է ընդամենը զրոյական կետը, ինչը նշանակում է, որ եթե մի կողմից՝ դա իշխանությանը զրկում է լուրջ մրցակցությունից և տալիս ազատ ու անկաշկանդ վերարտադրության մեծ հնարավորություն, մյուս կողմից՝ այդ զրոյական կետը հասարակության համար է հնարավորություն՝ նոր մեկնարկի հնարավորություն:
Այդ տեսանկյունից որևէ ողբերգական բան չկա նրանում, որ ընդդիմադիր ուժերը պայքարելու կամ մրցակցելու են միմյանց հետ: Ի վերջո, զրոյական օբյեկտիվ կետում դա օբյեկտիվ իրողություն է, որում էլ պետք է ձևավորվի նոր ընդդիմադիր հարթությունը՝ նոր մեթոդաբանությամբ, նոր ասելիքով, բովանդակությամբ, նոր հեռանկարներով, մարտավարական և ռազմավարական նոր ուղենիշներով:
Ընդդիմությունը չի կարող հաղթահարել իշխող համակարգի որևէ դիմադրություն, եթե չհաղթահարի այդ մարտահրավերը՝ զրոյական կետի մարտահրավերը: Իհարկե, դա չի նշանակում, որ ներընդդիմադիր պայքարի ցանկացած ելք երաշխավորելու է հետագա հաջողություն արդեն իշխանության դեմ պայքարում: Ի վերջո՝ ակնհայտ է, որ ներընդդիմադիր պայքարում ներգրավված են նաև թե՛ իշխանության ներդրած ուժեր, թե՛ իշխանությունից նեղացած, սակայն բավականին ամուր թելերով կապված ուժեր, որոնց պայքարի հեռահարությունը և ընդգրկունությունը խիստ սահմանափակ են օբյեկտիվ պատճառներով:
Միաժամանակ շատ կարևոր է, որ ներընդդիմադիր պայքարում, մրցակցության մեջ էլ հաղթանակը, հաջողությունը, առավելությունը չլինի մեխանիկական բնույթի և տրամաբանության շրջանակում, որովհետև դա կնշանակի ընդամենը դարձ ի շրջանս յուր, երբ պարզապես նոր ուժը կսկսի պայքար իշխանության դեմ հին պատկերացումների ու մեթոդաբանական ուղենիշների շրջանակում:
Ահա այս խնդիրների տեսանկյունից այն, ինչ կատարվում է ներկայումս ընդդիմության դաշտում, այդ մրցակցությունը և թեժ մրցակցությունը ինքնին ոչ միայն վատ չէ, այլև ըստ էության նաև որպես գործընթաց անհրաժեշտ է, և խնդիրը տվյալ դեպքում այն է, որ այն գտնվի հանրության և պետության մարտահրավերներին համարժեք՝ թե՛ մարդկային, թե՛ գաղափարական-բովանդակային որակների շրջանակում: Դա թույլ կտա վերաֆորմատավորել ըստ էության «կախված» հասարակական պայքարը, եթե անգամ դրա հետևանքով ջնջվելու են մի շարք «ֆայլեր»: