ՀԱՊԿ երևանյան գագաթնաժողովի առիթով Սերժ Սարգսյանին հեգնած ու ծաղրած ռուսական մեդիան պատվի է առել Ադրբեջանի նախագահ Ալիևին՝ անձամբ ռուսական պրոպագանդայի հրամանատար Կիսելյովի ձեռամբ հարցազրույց վերցնելով նրանից, որում Ալիևը մի շարք դիֆերամբներ է ձոնել Ռուսաստանի, ռուս-թուրքական հարաբերությունների հասցեին և ակնարկներ արել, որ ինչ-որ երրորդ ձեռք փչացրել էր այդ հարաբերությունները:
Ալիևը, իհարկե, իրավունք ունի դժգոհելու այդ հարաբերությունների փչացումից, քանի որ մինչ Թուրքիան ու Ռուսաստանը հայհոյում էին իրար, տարածաշրջանում տեղի ունեցան իսկապես կարևոր փոփոխություններ, իրանյան խնդրում արձանագրվեց բեկում Արևմուտք-Իրան կարգավորման ուղղությամբ, Վրաստանի ուղղությամբ ՆԱՏՕ-ն կատարեց առավել ամրապնդվելու քայլեր:
Այս ամենը, իհարկե, բարդացրեց Ադրբեջանի վիճակը տարածաշրջանում, և բացառված չէ նույնիսկ, որ Ալիևը ամենևին մտադիր չէր հարձակվել ապրիլին, նա հույս ուներ ավելի լավ պատրաստվել և ավելի ուշ, բայց ավելի ուժգին և անակնկալ հարձակվել՝ հայկական կողմին ընդհանրապես անակնկալի բերելով և 800 հեկտարի փոխարեն շատ ավելի տարածքներ վերցնելով: Եվ եթե Թուրքիան ու Ռուսաստանը հակադրության մեջ չլինեին, միգուցե Ալիևը չշտապեր հարձակվել և մի ելք գտներ տարածաշրջանում տեղի ունեցող իր համար անցանկալի տրանսֆորմացիաներից:
Մինչդեռ ապրիլյան պատերազմից հետո Ալիևը հայտնվեց էլ ավելի դժվար վիճակում և այսօր, իհարկե, հույս ունի, որ դրանից դուրս կգա Ռուսաստանի և Թուրքիայի մերձեցումով: Եվ այստեղ Ալիևը հույսի շողեր, իհարկե, ունի, որոնք արտահայտվեցին մասնավորապես ՌԴ արտգործնախարար Լավրովի երևանյան հայտարարության մեջ, որ վերաբերում էր հայ-թուրքական սահմանի բացմանն ու հարաբերությունների կարգավորմանը:
Լավրովը հայտարարել էր, որ եթե ղարաբաղյան ուղղությամբ լինի առաջընթաց, ապա կբացվի նաև հայ-թուրքական սահմանը: Իսկ այն, որ առաջընթաց ասելով թե Ռուսաստանը, թե Թուրքիան, թե Ադրբեջանը պատկերացնում են տարածքների հանձնում Ադրբեջանին, վաղուց արդեն պարզ և հայտնի իրողություն է:
Եվ ահա Ալիևն էլ իր հերթին շնորհակալություն է հայտնում Լավրովին ու Մոսկվային այդ դիրքորոշման համար, նույնիսկ շնորհակալություն հայտնում ավետիսով, թե՝ կմտածի նույնիսկ ԵՏՄ մտնելու մասին, եթե Ռուսաստանը լավ աշխատի տարածքների ուղղությամբ: Եվ նույնիսկ իր կողմից շնորհ է անում և պատրաստակամություն հայտնում այդ դեպքում Ղարաբաղին ինքնավարություն տրամադրելու մասով:
Պաշտոնական Երևանից, նաև Ստեփանակերտից Ալիևին պատասխանել են՝ ինչպես միշտ ասելով, որ Ղարաբաղի անկախությունն այլընտրանք չունի: Եվ դա, իհարկե, շատ լավ է: Սակայն վատ է մի բան` խիստ կասկածելի է Հայաստանի անկախության անայլընտրանքությունը՝ դատելով Հայաստանի իշխանությունների պահվածքից: Որովհետև այդ իշխանությունը շարունակում է մնալ Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ ղարաբաղյան անվտանգությանը սպառնացող սցենարներ քննարկող Ռուսաստանի «հավատարիմ», իրականում պարզապես վախվորած «դաշնակցի» դերում՝ հուսալով, որ այս անգամ էլ Արևմուտքը կօգնի խուսանավել այդ սցենարներից: Արևմուտքն, ըստ երևույթին, կօգնի, սակայն ողջ խնդիրն այն է, թե ինչ կարող է անել Հայաստանի իշխանությունն ինքը, որպեսզի Հայաստանի ոչ միայն հակառակորդները, այլ նույնիսկ և նախևառաջ, այսպես կոչված, դաշնակիցները դադարեն անհարգալից վերաբերմունքը հայկական պետականության հանդեպ: