ՀՀԿ գործկոմի նիստից հետո այդ կուսակցության ներկայացուցիչ Հերմինե Նաղդալյանը հայտարարել է, որ քննարկել են Երևանում ստեղծված իրավիճակը: Նա ասել է, որ իշխանության դիրքորոշումը մեկն է՝ խնդիրը պետք է ստանա խաղաղ հանգուցալուծում, և չպետք է լինեն զոհեր: Նիստը վարել է Սերժ Սարգսյանը:
Իշխանությունների այս մոտեցումը երևի թե այն եզակի մոտեցումներից է, որ կարելի է ողջունել: Եթե, իհարկե, իշխանությունները մինչև վերջ հավատարիմ մնան այդ սկզբունքին և զոհեր թույլ չտալու մոտեցմանը:
Այստեղ իհարկե կարող ենք եզրակացնել, որ իշխանությունները ներկայիս գործընթացը չեն դիտարկում առանձնապես վտանգավոր և պատրաստ են խաղալ առկա մթնոլորտի շրջանակում: Այսինքն՝ ՀՀԿ գործկոմի նիստից հետո արված հայտարարությունը հիմք է տալիս եզրակացնելու, որ իշխանությունները ներկայիս վիճակում իրենց չեն տեսնում անելանելի իրադրության մեջ և տեսնում են գործողությունների, անելիքի հնարավորություններ: Եվս մեկ անգամ կրկնենք, որ ՀՀԿ-ն, իշխանությունը, Սերժ Սարգսյանը, շատ բան են ասել այս տարիներին, բայց նրանց ասածն ու արածը միմյանց հետ կապ չեն ունեցել և հանգեցրել են հենց նման ծայրահեղ իրողությունների: Մյուս կողմից, Նաղդալյանը հայտարարել է, որ զիջումների մասին խոսելը այժմ ժամանակավրեպ է, քանի որ կարևորը խնդիրը հանգուցալուծելն է: Իսկ հնարավո՞ր է հանգուցալուծել խնդիրը առանց զիջումների: Մյուս կողմից, սակայն, պետք է խոստովանել, որ այս հարցում իհարկե իրավիճակն անելանելի է թվում, և զիջումներն իսկապես անհնարին են թվում, համենայն դեպս այն շրջանակներում, որոնցում ծավալվում են իրադարձությունները հուլիսի 17-ից ի վեր: Եվ այս իմաստով գուցե իսկապես շատ կարևոր է չխոսել զիջումների մասին, ըստ էության ավելի շատ հենց այդ կատեգորիաներով ձևակերպումներից խուսափելու մասով, որովհետև նմանօրինակ արտահայտությունները նպաստում են իրավիճակը ավելի կարծրացնելուն, քան հանգուցալուծմանը նպաստելուն՝ խաղաղ հանգուցալուծմանը:
Ընդհանրապես, ներկայումս երևի թե պետք է առաջնորդվել մի սկզբունքով՝ բժշկական սկզբունքով. մի՛ վնասիր: Եվ այսօր բոլորիս գործողություններում երևի թե պետք է լինի առաջնորդող հենց այս սկզբունքը՝ վնաս չհասցնել անարյուն հանգուցալուծման հեռանկարին, որը կա առնվազն դեռ այնքան, որքան ժամանակ որ չկա արնահեղություն:
Եվ այստեղ, եթե խաղաղ հանգուցալուծման մասին հայտարարությունները կեղծավորություն, արհեստականություն չեն, եթե դրանք իսկապես գալիս են առաջին հերթին «Սասնա ծռերի» տղաների կյանքի անվտանգության մտահոգությունից, եթե դա իսկապես գալիս է պետության ապագայի համար մտահոգությունից, պետք է երևի թե սկզբունքորեն խուսափել իրավիճակի գնահատման հարցում հաղթանակի և պարտության, զիջել-չզիջելու մասին ձևակերպումներից, անկախ, թե որ կողմին է դա վերաբերելու: Այդ ձևակերպումները առաջացնում են հավելյալ արգելքներ՝ մտավոր, հոգեբանական, քաղաքական: Այդ կատեգորիաները արգելակում են գործընթացը, խորացնում են դիմակայությունը: Դրանք ստեղծում են մի մթնոլորտ, որում բանակցության հեռանկարները լղոզվում են և մշուշոտվում:
Ի վերջո, մի բան պետք է արձանագրել մեկընդմիշտ. հանգուցալուծումը չպետք է լինի հաղթանակի կամ պարտության դրոշմով: Արդեն իսկ առկա է բոլոր կողմերի պարտությունը, մնում է, որ իրավիճակը չխորանա գոնե Հայաստանի կապիտուլյացիայի աստիճան:
