Էկոնոմիկայի նախարար Արծվիկ Մինասյանն այսօր լրագրողների հետ զրույցում չի բացառել, որ շաքարավազի ոլորտում Սամվել Ալեքսանյանին կարող է տրվել մենաշնորհ: Նախարար Մինասյանն իհարկե խոսել է շատ թեական ընդամենը ասելով, որ առաջարկում է քննարկման գաղափար: Սակայն առաջարկվում է մի գաղափար, որը, մեղմ ասած, չի կարող սովորական համարվել:
Ըստ էության, առաջարկվում է գաղափար, որն իր հիմնարար նշանակությամբ կարող է նույնիսկ «սահմանադրական» լինել: Եվ սա այն է, ինչ Հայաստանի իշխանությունը տնտեսական կյանքում առաջինը հղանում է ապրիլյան պատերազմից հետո, որի ընթացքում ակնհայտ դարձավ Հայաստանի կառավարման անարդյունավետության գերվտանգավոր իրողությունը:
Ապրիլյան պատերազմից հետո ի հայտ եկած իրողությունները ձևավորեցին հանրային մի շարք պահանջներ, որոնցից առաջնայինը տնտեսական քաղաքականության արդյունավետության շեշտակի բարձրացման հրամայականն էր: Դրանից հետո իշխանությունը հանդես եկավ մի շարք ելույթներով, որոնցից իհարկե ամենաաղմկոտը Հովիկ Աբրահամյանի՝ մայիսի 12-ի հայտնի ելույթն էր: Դրանցում, սակայն, ըստ էության, տեսական և հռչակագրային բնույթի հայտարարություններից բացի, որևէ առարկայական կամ կոնկրետ հարցադրում չկար՝ կապված տնտեսական քաղաքականության վեկտորի փոփոխության, տնտեսական խնդիրների հետ:
Այն, որ Հայաստանում պետք է ինչ-որ բան փոխել և փոխել արմատապես, բոլորը գիտեն, իսկ կառավարությունից ակնկալում են ոչ թե փոփոխության մասին հայտարարություններ, այլ կոնկրետ քայլեր: Եվ ահա, ըստ էության, առաջին կոնկրետ քայլը, որի մասին կառավարությունը խոսում է, եղած մենաշնորհները օրինականացնելու փիլիսոփայությունը հանրայնացնելն է: Սա առաջ մղելն իհարկե կախված է հասարակական արձագանքներից, և հավանական է նույնիսկ, որ այդ արձագանքները կստիպեն կառավարությանը հրաժարվել այդ փորձից: Սակայն խնդիրն այն է, որ կառավարությունը կոնկրետանում է հենց այս, առավելագույնը ա՛յս փիլիսոփայության շուրջ: Եվ սա է ամենավտանգավորը՝ կառավարությունն այլ մտածողության, այլ գաղափարի ունակ չէ, այլ լուծում, այլ նշաձողեր չունի, չի պատկերացնում:
Մյուս կողմից, Հայաստանի իշխանությունը պարզապես ունակ չէ ինքնասպանության: Խնդիրը այն է, որ մենաշնորհը Հայաստանի ոչ թե տնտեսության խնդիրն է, այլ իշխանության, ամբողջ կառավարման համակարգի առանցքային, կոնցեպտուալ գործոններից մեկը: Տնտեսական մենաշնորհը իշխանական մենաշնորհի շարունակությունն է: Ընդ որում՝ օրգանական շարունակությունը: Չկա տնտեսական մենաշնորհ՝ ընկնելու է նաև իշխանական մենաշնորհը: Ընդ որում՝ ոչ թե մեկ կուսակցության իշխանական մենաշնորհը, այլ պարզապես համակարգային իշխանական մենաշնորհը:
Այստեղ կուսակցության կամ խմբի խնդիր չէ, այլ ամբողջական համակարգի, որտեղ բոլորը մեկ նավի վրա են: Հենց դրա համար են ՀՀԿ-ն ու ՀՅԴ-ն կոալիցիա կազմել՝ համակարգը ամրացնելու, ոչ թե համակարգի հիմքերը թուլացնելու համար: Եվ պատահական չէ, որ դաշնակցական նախարարի՝ ըստ էության առաջին կոնցեպտուալ միտքը վերաբերում է հենց դրան: Այդ համակարգում, իշխանության համակարգային մենաշնորհի պայմաններում այլ մտքեր չեն ծնվում՝ չեն ծնվում առնվազն ինքնապաշտպանական բնազդով: Եվ այդ պատճառով է, որ հայկական իշխանական «լեռը» չի կարող այլ բան ծնել, քան մուկը:
