Այն բանից հետո, երբ կառավարության նիստի օրակարգում է հայտնվել պատգամավորներ Զարուհի Փոստանջյանի և Հրանտ Բագրատյանի նախաձեռնությունը ԼՂՀ անկախությունը ճանաչելու մասին, հնչել է նաև Հայաստանի նախագահի մամուլի խոսնակի պատասխանն այդ նախաձեռնությանն ադրբեջանական առաջարկին:
Մի կողմ թողնելով Ադրբեջանի բռնապետական վիճակի մասին ակնարկն ու հեգնական տոնայնությունը՝ զուտ խնդրի առարկայի մասով Վլադիմիր Հակոբյանը, փաստորեն, նախաձեռնությունը վերագրել է ընդդիմությանը և առկախել պաշտոնական Երևանի մասով՝ հայտարարելով, որ եթե ԼՂՀ-ն ճանաչվի, ապա դա կլինի Սերժ Սարգսյանի շուրթերով:
Այս հայտարարությունը մի քանի հարց է առաջացնում: Արդյոք Հայաստանը նահանջո՞ւմ է հարցն առնվազն խորհրդարանական օրակարգ տանելու մտադրությունից, թե՞ պարզապես հայտարարում, որ վերջին ատյանը, այդուհանդերձ, Սերժ Սարգսյանն է, և պետք է գործընթացը չափել կամ դատել հենց այդ ատյանի հանդեպ հեռավորությամբ, իսկ քանի որ այն ատյանից ներկայումս դեռ բավական հեռու է, ուրեմն չարժե խոսել այն մասին, որ Հայաստանը ճանաչում է Ղարաբաղը:
Բայց, ինչո՞ւ է Հայաստանը շտապում անել այդ հայտարարությունը: Դա անում է Ադրբեջանի արձագանքի՞ց հետո, որն այն մասին էր, թե Հայաստանի ճանաչման դեպքում կնշանակի մինսկյան գործընթացի ավարտ: Հայաստանը խուսափո՞ւմ է Ադրբեջանին այդ իմաստով «զենք» տալուց:
Հայտնի է, որ Բաքուն տարիներ շարունակ փորձում է դուրս գալ Մինսկի խմբի համանախագահության բանակցային ֆորմատից, և արդյոք Երևանը Սերժ Սարգսյանի խոսնակի հայտարարությամբ փորձում է Ադրբեջանին զրկե՞լ այդ ձգտումներում պատասխանատվությունը հայկական կողմի վրա դնելուց: Թե՞ Սերժ Սարգսյանի խոսնակի հայտարարությունը վկայում է, որ ԼՂՀ ճանաչման նախաձեռնությամբ Սարգսյանն Ադրբեջանի հետ չէ, որ փորձում է որևէ խնդիր լուծել, այլ միջազգային հանրության, հետևաբար ակնարկը հենց ուղղված էր միջազգային հանրությանը և կրում էր միջազգային դերակատարների հետ աշխատելու պատրաստակամության մասին ակնարկ:
Հետաքրքրական է նաև, որ ճանաչման նախաձեռնության մասին արտահայտվելով՝ ԼՂՀ նախագահի մամուլի խոսնակը հայտարարել է, որ Հայաստանն առաջին պետությունը չպետք է լինի, որ ճանաչի Ղարաբաղի անկախությունը: Ըստ նրա՝ դա կարող է տեղի ունենալ միայն եթե Ադրբեջանը սանձազերծի պատերազմ: Արդյոք սա ևս վկայո՞ւմ է, որ հայկական կողմի նախաձեռնության հիմքում չկա որևէ ռազմավարական հեռահար պլանավորում, այլ առավելապես կանխարգելիչ քայլ, որ արվում է Ադրբեջանի ռազմական ագրեսիայի վերսկսման կամ նոր փորձի սպասումներին ընդառաջ՝ նկատի ունենալով առաջնագծում ադրբեջանական զինուժի կուտակումները:
Երևանը, Ղարաբաղի ճանաչման պատգամավորական ընդդիմադիր տանդեմի նախաձեռնությանն ընթացք տալով, գուցե փորձում է միջազգային միջնորդների ուշադրությունը հրավիրել ադրբեջանական գործողությունների հանդեպ և մղել նրանց կանխարգելիչ քայլերի: Այսինքն՝ կատարվում է ընդամենը ապահովագրական քայլ, որի նպատակը հնարավոր ագրեսիայի կրկնությունը կանխելն է: Համենայն դեպս, Սերժ Սարգսյանի խոսնակի հայտարարությունը բավական անորոշություն է առաջացնում Երևանի քայլերում: Ակնհայտ է, որ նախաձեռնության նպատակը մանևրի հնարավորությունն է, բայց պարզ չէ, թե որ դաշտում է պատրաստվում այդ մանևրը:
