ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանը երեկ ընդունելով Սերբիայի խորհրդարանի նախագահ Մայա Գայկովիչին, մի քանի նախատինքի խոսք է ասել սույն տիկնոջ ղեկավարած կառույցի վերաբերյալ: Գալուստ Սահակյանը հայտարարել է, որ Հայաստանի համար խիստ զամանալի և անընդունելի էր ԵԽԽՎ ձմեռային նստաշրջանում Սերբիայի պատվիրակության քվեարկությունը:
Բացի մեկ պատգամավորից, ով քվեարկել էր ձեռնպահ, սերբական պատվիրակության մյուս բոլոր անդամները կողմ էին քվեարկել ԵԽԽՎ-ում ներկայացված երկու հակահայկական բանաձևերին:
Գալուստ Սահակյանը հայտարարել է, որ Սերբիան գոնե պետք է հետևեր ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների կողմից Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովին ուղղված հորդորին, որով նման բանաձևերի ընդունումը դիտարկվում էր խնդրի խաղաղ կարգավորմանը չնպաստող գործոններ: Գալուստ Սահակյանը հիշեցրել է, որ Սերբիան ընդունում է ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործում Մինսկի խմբի ունեցած առաջնային մանդատը:
Տիկին Մայա Գայկովիչն էլ իր հերթին որոշել է խոսքի տակ չմնալ, և հայտարարել է, որ թեև չէր ցանկանա փոխադարձ մեղադրանքներ հնչեին, բայց հիշեցրել է, որ Սերբիան էլ բավարարված չէ ԵԽԽՎ-ում հայաստանյան պատվիրակության՝ Սերբիայի հետ կապված քվեարկություններով, և հույս է հատնել, որ մոտ ժամանակներս Սերբիայում տեղի ունենալիք խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններից հետո կձևավորվի նոր խորհրդարանական պատվիրակություն, և այդ պատվիրակությունը կկարողանա ավելի արդյունավետ համագործակցել Հայաստանի պատվիրակության հետ:
Ինչու է Հայաստանի ներկայացուցիչներին միշտ թվում, որ այլ երկրներ չունեն արտաքին քաղաքական շահեր, կամ այդ շահերը պետք է ստորադասեն Հայաստանի շահերին: Հայաստանում դժգոհ են ոչ միայն Սերբիայի, այլ նաև Վրաստանի և Ուկրաինայի խորհրդարանականների պատվիրակությունների քվեարկություններից: Իսկ ի՞նչ է արել Հայաստանը այդ երկրների համար, որպեսզի փոխադարձաբար ակնկալի այդ երկրների աջակցությունը:
Վրաստանը, Ուկրաինան, ինչպես նաև Սերբիան տարածքային կորուստներ ունեցող երկրներ են, նրանք համարում են, որ իրենք տուժել են անջատողականության դրսևորումներից՝ միայն այն տարբերությամբ, որ Վրաստանի և Ուկրաինայի դեպքում այդ անջատողականությունը պաշտպանվում է Ռուսաստանի կողմից, և դատապարտվում Արևմուտքի կողմից, իսկ Սերբիայի դեպքում ճիշտ հակառակը՝ Կոսովոյի անկախությունը պաշտպանվում է Արևմուտքի կողմից, բայց չի ճանաչվում Ռուսաստանի կողմից: Այս երկրները Ադրբեջանին համարում են իրենց բախտակից երկիր, և կարծում են, որ անջատողականության դեմ պայքարում պետք է պաշտպանեն Ադրբեջանին: Նրանք Ուոլթերի և Մարկովիչի զեկույցները ընկալում են հենց այդ տեսակետից:
Հայաստանը, ընդհակառակը, պաշտպանում է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը՝ համարելով, որ ինքնորոշման իրավունքը ավելի գերակա միջազգային նորմ է, քան տարածքային ամբողջականությունը: Այդ նկատառումից ելնելով Հայաստանի և այս երկրների շահերը շատ դեպքերում հակոտնյա են: Այնպես որ, մեղադրել Սերբիայի, ինչպես նաև Վրաստանի կամ Ուկրաինայի խորհրդարանականներին այն բանի համար, որ նրանք կողմ են քվեարկել մի զեկույցի, որը իրենց պատկերացմամբ բխում է նաև իրենց շահերից, այնքան էլ ճիշտ չէ:
Փաստ է նաև, որ Հայաստանը չնայած Ռուսաստանի հորդորներին չի ճանաչել Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի անկախությունը, ինչպես նաև Ղրիմի միացումը Ռուսաստանին, չի միացել նաև այն տասնյակ երկրներին, որոնք ճանաչել են Կոսովոյի անկախությունը, և շարունակում է պաշտպանել Սերբիայի տարածքային ամբողջականությունը: Այս իմաստով Հայաստանը կարող էր ակնկալել, որ Սերբիայի խորհրդարանականները Հայաստանի համար կարևոր այդ հարցում գոնե կոմպլեմենտարություն կդրսևորեին, և ոչ թե գրեթե ամբողջ կազմով կքվեարկեին ադրբեջանանպաստ զեկույցների օգտին:
Երևի հենց այդ հանգամանքը նկատի ունենալով է, որ տիկին Գայկովիչը իր երկրի ապագա խորհրդարանի անունից ավելի ճկուն լինելու խոստում է տվել, չնայած դժվար է անգամ կանխատեսել, թե հաջորդ խորհրդարանում սույն տիկինը ընդհանրապես ներկայացված կլինի՞ կամ ինչպիսի՞ պաշտոն կզբաղեցնի:
