ՌԴ Պետդումայի նախագահ Սերգեյ Նարիշկինի հայաստանյան այցի կապակցությամբ Ազգային ժողովում մեկնարկած ԵՏՄ հեռանկարների վերաբերյալ քննարկմանը ելույթ ունենալով՝ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը հայտարարել է, որ ԵՏՄ անդամակցությամբ Հայաստանի առաջ բացվել է 170 միլիոնանոց շուկա, և Հայաստանը դրանով դարձել է առավել գրավիչ: Այնպիսի տպավորություն է, որ Հովիկ Աբրահամյանը վերջին երեք ամիսներին Հայաստանում չի եղել, կամ նրա քուվեյթյան և եգիպտական այցերը այնքան տպավորիչ են եղել, որ նա մինչ այսօր հայկական իրականություն դեռ չի էլ վերադարձել:
Խնդիրն այն է, որ հայկական իրականությունում պատկերը, մեղմ ասած, ոչ թե 170-միլիոնանոց շուկան է, այլ 190 աստիճանով հակառակը՝ Հայաստանում արտահանումը գրեթե կանգ է առել, արդյունաբերության ծավալները նվազել են, որովհետև արտահանողները ռուսական շուկա արտադրանք արտահանելը համարում են ոչձեռնտու: Ռուսական ռուբլու կրկնակի անկումը, ռուսական տնտեսության անկայունությունը ստեղծել են մի իրավիճակ, երբ հայկական ապրանքների համար ռուսական շուկան ըստ էության փակված է, և սա խոստովանում են նույնիսկ Հովիկ Աբրահամյանի կուսակից գործարարները: Իսկ Հայաստանի արդյունաբերողների համար և հիմնական սպառման շուկան՝ ընդհանրապես, նաև ԵՏՄ 170-միլիոնանոց շուկան՝ մասնավորապես, Ռուսաստանն է:
Ահա այս պայմաններում Հովիկ Աբրահամյանը դեռ շարունակում է խոսել 170 միլիոնանոց շուկայի և այդ ֆոնին Հայաստանի գրավչության մասին: Եթե Հովիկ Աբրահամյանին սխալմամբ նախկին, հին միջոցառումների որևէ ելույթ չեն տվել՝ գուցե խառնելով ֆայլերը (կարող է պատահել, իհարկե), ապա նրա ելույթը կնշանակի կա՛մ իրականությանը բացարձակ ոչ ադեկվատություն, կամ էլ ընդամենը անձնական խնդիրների լուծում՝ երբ հարկավոր է Նարիշկինի առաջ հանդես գալ հնարավորինս համոզիչ ԵՏՄ-ամետությամբ, որպեսզի Ռուսաստանի մոտ կասկածներ չմնան:
Հովիկ Աբրահամյանի համար այս խնդիրը վաղուց կա, և շատ էլ հավանական է, որ Աբրահամյանի համար կարևորը իրավիճակին ադեկվատությունը չէ, այլ Ռուսաստանին հավատարմությունը: Ներքաղաքական նոր իրավիճակում Աբրահամյանը հայտնվել է լուսանցքին մոտ, նա կորցրել է իր «կամրջի» կամ «բուֆերի» գործառույթները Սերժ Սարգսյանի համար և այսօր վարչապետական պաշտոնին է լոկ որպես հասունացող քավության նոխազ: Միևնույն ժամանակ, Աբրահամյանը բացարձակապես անկարող է տնտեսական ելքեր առաջարկել ստեղծված իրավիճակից, քանի որ այդ ելքերի համար նա ստիպված է լինելու դուրս գալ քրեաօլիգարխիկ համակարգի դեմ, մինչդեռ հենց այդ համակարգի միջոցով է նա դարձել վարչապետ: Ավելին՝ նա այդ համակարգի մասն է և շաղկապված է բազում թելերով: Այս պայմաններում վարչապետի համար միակ ելքը մնում է Ռուսաստանի աջակցությունը՝ Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը ժառանգելու հարցում: Նարիշկինի այցը դրա հնարավորություններից մեկն է՝ Ռուսաստանում իր նկատմամբ ձևավորել բարենպաստ կարծիք, ցույց տալ, որ կարելի է հույս դնել Աբրահամյանի վրա: Առավել ևս, որ վերջին շրջանում Սերժ Սարգսյանը կարծեք թե բավական ակտիվ շփումների մեջ էր, այսպես ասած, արտառուսական՝ եվրոպական և չինական ուղղություններում, և Հովիկ Աբրահամյանի համար, ըստ երևույթին, պահը հարմար է այդ ֆոնին Հայաստանի իշխանությունում Ռուսաստանի միակ հույս ներկայանալու համար:
Եվ այս ամենը մի ժամանակ, երբ Հայաստանի տնտեսության համար է այսօր, մեղմ ասած, խիստ անբարենպաստ և անհարմար պահ, որը պահանջում է կենսական լուծումներ լրիվ այլ դաշտում:
