Հովիկ Աբրահամյանի «բազմաչարչար» այցն Իրան կայացավ, սակայն որոնք են այդ այցի արդյունքները՝ այդպես էլ պարզ չդարձավ, ինչպես որ պարզ չէր, թե որն է այցի կոնկրետ նպատակը: Այնպիսի տպավորություն է, որ Հովիկ Աբրահամյանի այցի նպատակը ընդամենը հայ-իրանական հարաբերություններում այցի մի «ծիտիկ» դնելն էր, կամ ոչ թե հայ-իրանական հարաբերություններում, այլ Աբրահամյանի վարչապետական կենսագրությունում, առավել ևս, որ, ամենայն հավանականությամբ, դրան շատ քիչ ժամանակ է մնացել ավարտվելու համար, և Հովիկ Աբրահամյանը երևի ուզում է որքան հնարավոր է՝ շատ տեղեր այցելել:
Աբրահամյանի կառավարությանը ոչ մի կերպ չի հաջողվում Հայաստանում տնտեսական իրավիճակ և հեռանկարներ փոխել, ինչը նշանակում է, որ, ի վերջո, արդյունքում փոխվելու է կառավարությունը:
Հայաստանի և Իրանի հարաբերությունները առանձնահատուկ հարաբերություններ են: Իրանը հարաբերություններ է կարգավորում Արևմուտքի հետ, և այստեղ միտումները դրական են, սակայն հեռանկարները հարաբերական են: Այս տեսանկյունից Իրանի և Հայաստանի հարաբերությունների պոտենցիալի ահռելի և կարևոր մասը հեռանկարում է և կախված է Իրան-Արևմուտք հարաբերությունների հեռանկարից, սակայն, իհարկե, նաև Հայաստան-Ռուսաստան հարաբերությունների հեռանկարից, քանզի Ռուսաստանն ակնհայտորեն ձգտում է վերահսկել Հայաստանի և Իրանի հարաբերությունները և թույլ չտալ, որ այնտեղ լինեն զարգացումներ, որոնք Հայաստանի համար տնտեսական այլընտրանքներ առաջ կբերեն: Սրանից էլ բխում է, որ Հայաստան-Իրան հարաբերությունները մեծապես պայմանավորված են նաև Ռուսաստան-Արևմուտք հարաբերություններով, որոնք իրենց ազդեցությունն անպայման թողնելու են Հայաստանի վրա և քաղաքական, և տնտեսական, և նաև անվտանգության առումով:
Իրանը անվտանգության տեսանկյունից Հայաստանի համար անփոխարինելի գործընկեր է տարածաշրջանում և ունի իր առանձնահատուկ տեղը՝ նկատի առնելով, որ Իրանը լուրջ խնդիրներ ունի Ադրբեջանի հետ, և այդ խնդիրները երբեք չեն հաղթահարվելու, քանի դեռ կա Իրանի տարածքում Հյուսիսային Ադրբեջանի անջատման վտանգը, այսինքն՝ քանի դեռ կա այդ Հյուսիսային Ադրբեջանը:
Այս բարդ կծիկի պայմաններում հայ-իրանական հարաբերություններում ինչ կարող է անել մարդը, որը հայտարարել է քաղաքականության մեջ խելքի անհրաժեշտության այսպես ասած՝ ոչ առաջնայնության մասին: Գործնականում ոչինչ, ինչի վկայությունն էլ հենց այն է, որ Հովիկ Աբրահամյանի իրանական այցից արդյունքում չկա ոչ մի գործնական պայմանավորվածության մասին հայտարարություն: Եվ սա այն ֆոնին, որ Իրանի իշխանությունը արդեն երկար ժամանակ և նախագահի, և Հայաստանում Իրանի դեսպանի մակարդակով բազմաթիվ հայտարարություններ ու ակնարկներ է արել հայ-իրանական հարաբերությունների ապագործնականացված վիճակի մասին, Հայաստանին հիշեցրել երկկողմ ծրագրերը վերջապես իրականացնելու անհրաժեշտության մասին:
Սակայն սրան զուգահեռ բավական հստակ է նաև, թե ինչու Հայաստանն Իրանի հետ հարաբերություններում չի կարող հանդես բերել գործնականություն: Հանդես բերել գործնականություն Իրանի հետ հարաբերություններում, նշանակում է քաղաքական պատասխանատվություն ստանձնել հետագա մի քանի տարիների համար՝ 5, 10, 15 և գուցե նույնիսկ 20 տարի հեռու նայել, տեսնել այդ հեռուն, պատասխանատվություն վերցնել այդ հեռվի համար՝ անկախ այն հանգամանքից, թե ինչքանով է երաշխավորվում իշխանություն մնալը:
Սա է քաղաքականությունը, և սա է լուրջ, պետական քաղաքականությանն ու պետական գործչին բնորոշ հատկանիշներից գլխավորը: Իսկ Հայաստանի իշխանությունը ներկայացնող բարձրաստիճան գործիչները եթե նայում են տարիներ հեռու, ապա միմիայն սեփական բանկային հաշիվների և անշարժ գույքի ու եկամուտների հայտարարագրի մտահոգությամբ, իսկ միակ հեռահար բանը, որ նրանք պլանավորում են՝ ընտրակեղծիքներն ու վերարտադրությունն են:
