Այն, որ Հայաստանում տեղի ունեցող գործընթացները միտված են 2017-18 թթ. ընտրական ցիկլին և լիովին տեղավորվում են սույն ցիկլին նախապատրաստության շրջանակներում, ընդունում են անգամ ոչիշխանական ուժերը՝ առաջատար ԲՀԿ-ի շուրթերով հայտարարելով, որ արտահերթ ընտրություններ օրակարգում չկան, և որ դրանք կբերեն ֆորս-մաժորի, որը Հայաստանին պետք չէ: Տեղի է ունենում ընտրական հերթական ցիկլից առաջ վերադասավորումների բուռն գործընթաց, որն ակտիվ փուլ մտավ դեռ 2014-ի ապրիլին կառավարության փոփոխությամբ, և դեռ այն ժամանակ ակնհայտ էր, որ ամեն ինչ ոչ թե ավարտվում է, այլ նոր է միայն թափ հավաքում:
«Շրջանառության հարկի մասին» օրենքը, ըստ էության, այդ փուլի հանգրվաններից մեկն է, և պատահական չէ, որ, օրինակ, հունիսին ԲՀԿ-ն կողմ է եղել այդ օրենքին, այսօր միանում է դրա դեմ բողոքող ցուցարարներին, կամ ցուցարարները, չգիտես ինչու, լուռ ընդունեցին օրենքի ընդունումը հունիսին, իսկ այսօր, երբ այն արդեն կիրառման էր հասել, սկսեցին բողոքել:
Այս ամենը վկայում են, որ սոցիալական կոնկրետ խնդիրը ենթարկվում է ներհամակարգային շահարկման, և վերադասավորումների փուլում ամեն մի իշխանական կամ համակարգային բևեռ փորձում է խնդիրը ծառայեցնել առավելագույն նպաստավոր և առաջնային դիրքերի հասնելու համար: Միևնույն ժամանակ, տեղի ունեցող զարգացումները վկայում են, որ ներհամակարգային խաղն իսկապես բարդանում է, և տեղի են ունենում որոշակի գործընթացներ, որոնք վկայում են մեծ չափի անորոշությունների մասին:
Գլխավոր խնդիրը, ըստ էության, այն է, որ չկա առանցքային թիրախ: Այսինքն՝ հստակ է, որ Սերժ Սարգսյանը 2018-ին հեռանալու է՝ անկասկած ձգտելով ամեն կերպ պահպանել ազդեցությունը և հնարավորության դեպքում նաև ներկայությունը իշխանությունում: Սակայն միևնույն ժամանակ պարզ է, որ նախագահ այլևս չի լինելու, և անկասկած լինելու են որոշակի նոր կադրային լուծումներ: Սրան զուգահեռ, սակայն, հնարավոր թեկնածուների՝ ժառանգորդի հավանական թեկնածուների շրջանակում Սերժ Սարգսյանը զերծ է մնում որոշակիություն մտցնելուց և նպաստում է տարբեր անունների շրջանառմանը: Ընդ որում՝ այս անունները բավական ծայրահեղ բևեռներում են՝ Հովիկ Աբրահամյան, Սեյրան Օհանյան, չի բացառվում Ռոբերտ Քոչարյանի տարբերակը, միևնույն ժամանակ, անգամ ԱՄՆ-ում Հայաստանի դեսպան նշանակված Տիգրան Սարգսյանի տարբերակը չի բացառվում:
Այս իրավիճակում, երբ հստակ չէ կոնկրետ լուծումը, հետևաբար՝ նաև թիրախը, ներիշխանական գործընթացները, այսպես ասած, բրոունյան շարժման տրամաբանությամբ են ընթանում՝ զերծ մնալով մեկ որոշակի հստակ գծից, ինչը նաև հենց վերջին օրերի իրադարձություններն են վկայում, երբ հունիսին ձեռք-ձեռքի տված ԲՀԿ-Հովիկ Աբրահամյան իրավիճակը այսօր փոխվում է մի վիճակի, երբ Հովիկ Աբրահամյանը ստիպված է, թեկուզև մարտավարական մանևրների տրամաբանությամբ, բայց հրապարակավ մեղադրանքներ հղել ԲՀԿ-ին Մարտի 1 ուզելու համար, կամ ԲՀԿ-ի, այսպես ասած, քոչարյանական թևին:
Սերժ Սարգսյանը փորձում է առավելագույնը քաղել այս իրավիճակից և պոտենցիալ դաշինքը՝ Հովիկ Աբրահամյան-ԲՀԿ-Ռոբերտ Քոչարյան, հնարավորինս երկար պահելով շահերի պարբերական բախման տիրույթում, ըստ էության, մաշել ինչքան հնարավոր է, մինչև որ ստիպված կլինի արդեն որոշակիացնել, թե ինչ տարբերակով է իրականացնելու վերարտադրության գործընթացը, և ըստ այդմ՝ ժառանգորդության ինչ տարբերակի վրա է կատարվելու ընտրությունը:
Այս ընթացքում Սերժ Սարգսյանի համար առանցքային ֆիգուր է դարձել Վովա Գասպարյանը, որը հավանական ժառանգորդների շարքում չէ, սակայն գործընթացների առումով այս պահին երևի թե առավել կարևոր ֆունկցիոնալ նշանակություն ունի Սարգսյանի համար, քանի որ նրա վրա է դրված «ժանդարմի» առաքելությունը:
Այս առումով պատահական չէ, որ վերադասավորումների մեկնարկից ի վեր Հովիկ Աբրահամյանին և ոչիշխանական ուժերին խանգարում են ոչ այնքան պոտեցիալ մրցակիցները, որքան Վովա Գասպարյանը, որի պաշտոնանկությունը պահանջելու գաղափարը հրապարակ նետեց ՀԱԿ-ը, սակայն ինչպես երևում է՝ գաղափարը չի ընդունվել ԲՀԿ-ում և Հովիկ Աբրահամյանի մոտ այն պատճառով, որ այս տանդեմի միջև ի հայտ են եկել որոշակի առավել սկզբունքային անհամաձայնություններ առկա իրավիճակի և հետագա զարգացումների մասով:
