Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանատան մամուլի ծառայությունից ասել են, որ ԱՄՆ պետքարտուղար Ջոն Քերին ցանկություն է հայտնել այցելել Հայաստան, սակայն ժամկետների մասին դեռևս ոչինչ հայտնի չէ: Քերիի՝ Հայաստան հնարավոր այցի մասին խոսակցություն եղել է նաև ամիսներ առաջ: Այդ ժամանակ նշվում էր, որ պետքարտուղար Քերին Հայաստան կարող է ժամանել տարեվերջին: Սակայն շատ հավանական է, որ ԱՄՆ պետքարտուղարը Հայաստան ժամանի ոչ թե ընթացիկ տարում, այլ ավելի ուշ, ասենք՝ 2015-ի ապրիլի 24-ին: Հայաստանի իշխանություններն այդ օրը Հայաստան են հրավիրել մի շարք երկրների նախագահների, այդ թվում և Թուրքիայի նախագահին:
Շատ հավանական է, որ ԱՄՆ-ն ապրիլի 24-ին Հայաստանում ներկայացված լինի ոչ թե նախագահ Բարաք Օբամայի, այլ պետքարտուղար Ջոն Քերիի մակարդակով: Այսինքն՝ ԱՄՆ-ը չի ցանկանում ապրիլի 24-ին Հայաստանում լինել նախագահի մակարդակով, ինչը բնականաբար ունի իր մի շարք պատճառները, մյուս կողմից էլ չի ցանկանում ապրիլի 24-ին ներկայացված չլինել Հայաստանում: Այստեղ հետաքրքրական է այն հանգամանքը, որ Քերիի Հայաստան այցելության ցանկության մասին տեղեկությունը հայտնի է դառնում այն բանից հետո, երբ Հայաստանը հայտարարել է Թուրքիայի նախագահի երդմնակալության արարողությանը մասնակցելու մասին:
Ինչպես գիտենք, Հայաստանը կմասնակցի արտգործնախարարի մակարդակով: Գուցե այս մասնակցության գինը կլինի այն, որ ապրիլի 24-ին էլ Թուրքիան կընդունի Հայաստանի հրավերը, և չի բացառվում, որ հենց այդ հանգամանքով էլ պայմանավորված լինի Քերիի այցը, այսինքն՝ այն տեղի ունենա հայ-թուրքական ինչ-որ հանդիպման կազմակերպման նախաձեռնության շրջանակում: Ընդհանրապես, շատ հավանական է, որ Հայաստանի՝ Եվրասիական միությանն անդամակցելու գործընթացին ԱՄՆ-ը հակադրի հայ-թուրքական նոր գործընթաց՝ փորձելով լուծել և՛ Հայաստանի համար ռուսական շանտաժը թուլացնելու խնդիր, և՛ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի մերձեցման գործընթացը վերահսկելու խնդիր:
Հայ-թուրքական ֆուտբոլային դիվանագիտությունը Հայաստանի հասարակության համար չափազանց անակնկալ գործընթաց էր: Մինչ այդ ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ հայ-թուրքական դիվանագիտական այդպիսի մերձ գործընթաց կարող է տեղի ունենալ, որը կարող է ընդամենը մեկ տարվա ընթացքում հանգել համատեղ արձանագրությունների ստորագրման: Եվ այս առումով ակնհայտ է, որ Հայաստանի հասարակությունը նման գործընթացին պատրաստ չէր ադեկվատ արձագանքել և, ըստ այդմ, նաև ազդել Հայաստանի իշխանությունների գործողությունների վրա: Արդյունքում մենք ունեցանք արձանագրություններ, որոնցում ներառված են Հայաստանի շահերից չբխող դրույթներ: Այս գործընթացն այնուհանդերձ խափանվեց, խափանվեց անկասկած աշխարհաքաղաքական գործընթացների արդյունքում, որոնցում նվազեց հայ-թուրքական կարգավորման հրատապությունը կամ արդիականությունը, առավել ևս, որ այն բերել էր որոշակի անցանկալի հետևանքների՝ Կովկասում բարձրացել էր Թուրքիայի և Ռուսաստանի դերը:
Ամենայն հավանականությամբ, ԱՄՆ-ը կփորձի հայ-թուրքական նոր գործընթացում իրականացնել այնպիսի մշակումներ, որոնք թույլ կտան կամ հնարավորություն կտան այս անգամ արդյունքում Կովկասը զերծ պահել թուրքական և ռուսական ազդեցության աճից: Ավելին, այս անգամ, ըստ ամենայնի, գործընթացի հիմքում կլինի հենց այն գլխավոր մոտիվը, որ դրանով փորձ արվի նվազեցնել ռուս-թուրքական ազդեցությունը Կովկասում: Սա նշանակում է, որ հայ-թուրքական կարգավորման նոր գործընթացը, եթե այն հաջողվի սկսել, պետք է ներառի լիովին այլ բովանդակություն, ինչի համար գուցե հարկ կլինի գործընթացում ներգրավված սուբյեկտների այլ կազմ և համամասնություն: Այսինքն՝ նոր գործընթացը չպետք է լինի բացառապես իշխանությունների մակարդակով իրականացվող, այն պետք է ներառի նաև զուգահեռ՝ ոչ առանձին, այլ զուգահեռ այլ ֆորմատներ, որոնք կհակակշռեն իշխանականը և կհաղորդեն այլ բնույթ ու բովանդակություն, բնականաբար՝ նաև այլ արդյունք:
Այստեղ Հայաստանի հասարակությունը պետք է պատրաստ լինի նոր գործընթացին ներգրավվելուն և թույլ չտալուն, որ այն վերածվի ֆուտբոլային դիվանագիտություն 2-ի, այլ լինի Հայաստանի շահերին համահունչ և լուծի ոչ թե Հայաստանում իշխանությունների լեգիտիմության խնդիրներ, այլ իսկապես նպաստի Հայաստանի համար տարածաշրջանային մարտահրավերների չեզոքացմանը:
