Մարտի 7-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի եւ Ադրբեջանի սահմանազատման հանձնաժողովների հերթական հանդիպումը, փոխվարչապետներ Մհեր Գրիգորյանի եւ Շահին Մուստաֆաեւի նախագահությամբ, ինչպես հաղորդում է Հայաստանի ԱԳՆ-ն: Ըստայդ տեղեկության, կողմերը մտքեր են փոխանակել սահմանազատման հարցերի շուրջ և սկսել են Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջև պետական սահմանի սահմանազատման պետական հանձնաժողովի համատեղ գործունեության վերաբերյալ կանոնակարգի նախագծի համաձայնեցումը, ինչպես նաև քննարկել են սահմանազատման աշխատանքների իրականացման կարգի վերաբերյալ համապատասխան ուղեցույցների նախագծերը։
Նշվում է, որ պայմանավորվել են սեղմ ժամկետներում ավարտին հասցնել հանձնաժողովների համատեղ գործունեության վերաբերյալ կանոնակարգի նախագծի համաձայնեցումը: Շաբաթներ առաջ, փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը հայտարարեց, որ պայմանավորվել են հանդիպումների մանրամասների վերաբերյալ չհրապարակել տեղեկություններ: Մի կողմից սա հասկանալիորեն կարող է պայմանավորված լինել աշխատանքը ավելորդ մանիպուլյատիվ ներգործություններից զերծ պահելու ձգտմամբ, մյուս կողմից սակայն ինքնին մանրամասների չհանրայնացման փոխհամաձայնությունը կարող է դառնալ մանիպուլյատիվ հանգամանք, հատկապես Ադրբեջանի համար, որն ակնհայտորեն չունի կառուցողական զարգացման որեւէ մտադրություն:
Դրա մասին վկայում են խաղաղության գործընթացի կամ օրակարգի վերաբերյալ Ադրբեջանի հայտարարությունները, թե նախագահի, թե այլ պաշտոնյաների մակարդակով, որոնցում պահպանվում է շանտաժի կամ վերջնագրային տոնայնությունն ու տրամաբանությունը, եթե անգամ ժամանակ առ ժամանակ կարող է հանդգնության նկատվել աստիճանի տատանում: Ադրբեջանի այդ վարքագծի մոտիվներին անդրադարձել եմ բազմիցս, դրանք թե երկկողմ ուժային բալանսի խախտվածության տիրույթում են, թե միջազգային իրադրության անորոշությունների եւ անկանխատեսելիության:
Ահա այդ հանրագումարում, Ադրբեջանն ինչպես խաղաղության պայմանագրի նախագծի շուրջ բանակցային գործընթացն է նպատակային ձեւով տանում փակուղի, այդպես էլ թերեւս միտված է լինելու փակկուղի տանել սահմանազատման եւ սահմանագծման հանձնաժողովների աշխատանքը, որովհետեւ չի կարող բանակցային գործընթացում լինել ապակառուցողական վարքագիծ, իսկ սահմանազատման եւ սահմանագծման հարցերում՝ հակառակը: Դրանք ըստ էության օրգանապես շաղկապված հարցեր են, հետեւաբար մեկի պարագայում ակնհայտորեն ապակառուցողական դիրքավորված Բաքուն, նույն մեթոդաբանությամբ է մոտենալու մյուսին, ձգտելով այն մղել փակուղի՝ «խաղադրույք» կատարելով սահմանազատման ուժային «մեթոդաբանության» հիմքեր ստեղծելու, կամ դրա հիման վրա շանտաժի մթնոլորտ ձեւավորելու վրա: Այդ հանգամանքը պաշտոնական Երեւանի առանցքային մարտահրավերներից մեկն է հանձնաժողովնների աշխատանքային գործընթացում:
