Բանաստեղծ, արձակագիր Վահագն Մուղնեցյանի 75-ամյա հոբելյանը նշանավորվեց հեղինակին նվիրված միջոցառմամբ, որի ընթացքում նրա ընտանիքի անդամները, հարազատները, գործընկերներն ու գրականության երկրպագուները շնորհավորեցին արձակագրին՝ բարեմաղթանքներ հղելով նրան:
Երաժշտական կատարումներով հարուստ հոբելյանական միջոցառումը տեղի ունեցավ հուլիսի 9-ին «Մոսկվա» կինոթատրոնում:
«Արմենպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում Վահագն Մուղնեցյանի ընկեր, գեներալ-լեյտենանտ Արարատ Մահտեսյանը, որը միջոցառման նախաձեռնողներից է, նշում է Վահագն Մուղնեցյանը մեծ է և՛ արձակում, և՛ պոեզիայում: «Ես մի առիթով ասել եմ, որ, եթե երբևէ հայ գրականությունը ներկայացնենք համաշխարհային գրականության պանթեոնում, այնտեղ Տերյանի և Չարենցի կողքին կլինի նաև Վահագն Մուղնեցյանը:
Ցանկանում եմ, որ մարդիկ առավել լավ ճանաչեն իրենց հերոսներին, գրողներին, որոնց անունը մի օր բարձր են դնելու: Սերունդները կարդալու են Մուղնեցյանի ստեղծագործություններն ու հիանան դրանցով»,-ասում է նա:
Մահտեսյանը հավաստիացնում է՝ Մուղնեցյանը հրաշալի ընկեր է, իսկ ամենամեծ արժանիքներից մեկը ճշմարիտ ապրելն է: «Նա չի երկնչում, չի վախենում, ապրում է պարզ ու մաքուր, և այդ ամենն արտահայտվում է նրա գրականության մեջ»,-շեշտում է Մահտեսյանը:
Գրող Ալեքսանդր Ղումաշյանն ու Վահագն Մուղնեցյանը ծնվել են Լոռու մարզում: Նրանք քառասուն տարվա մտերիմ ընկերներ են: Ղումաշյանը կարծում է, որ Վահագն Մուղնեցյանն ինքնատիպ գրիչ ունի և շատ է տարբերվում իր յուրահատուկ ձեռագրով: «Ինքնատիպ են նրա և՛ արձակը, և՛ պոեզիան: Ինձ համար նրա լավագույն ստեղծագործությունը, թեպետ Վահագնը ինձ հետ համամիտ չէ, «Եկվորներ» վեպն է: Այն մեր գրականության մեջ նորություն էր: Մենք ունենք Հրանտ Մաթևոսյան, Աղասի Այվազյան, որոնք հրաշալի գործեր են գրել, և նրանց ստեղծագործությունների կողքին նաև Վահագն Մուղնեցյանի արձակն է, որն այլ փայլատակում ունեցավ ու հարստացրեց մեր գրականությունը»,-նշում է Ղումաշյանը՝ առողջություն մաղթելով իր ընկերոջը:
Վահագն Մուղնեցյանը շոյված է, որ ընկերները որոշել են գեղեցիկ միջոցառմամբ տոնել իր հոբելյանը: Ասում է, որ երբեք անտարբեր չի եղել, երբ իրեն փորձել են գնահատել, մինչ օրս հիշում է, թե որքան է հուզվել, երբ ծառայելու տարիներին իրեն «Մարշալ Բաղրամյան» մեդալ են շնորհել: Հեղինակը խոստովանում է, որ ստեղծագործական գործունեության ընթացքում և՛ վերելքներ, և՛ վայրէջքներ է ունեցել: «Ես հասկացա, որ գրող եմ, ունեմ առանձին նկարագիր, ոճ ու տեսակ, երբ գրում էի «Ալիզ» վեպը: Տպագրելուց հետո ուժով ու համարձակությամբ լցվեցի: Ըստ իս՝ գրողը բոլոր առումներով պետք է անհատականություն լինի: Հետագայում շատ ասվեց, որ և՛ լեզվով, և՛ լեզվամտածողությամբ այդպիսին եմ:
Իմ վեպերը գնահատվում են որպես հայկական միֆական ռեալիզմին հարող գործեր: Սերգեյ Սարինյանը և այլ գրականագետներ ասում էին, որ իմ ստեղծագործությունները գալիս են մեր առասպելներից, մեր հեքիաթներից»,-նշում է Վահագն Մուղնեցյանն ու հավելում, որ անտարբեր չէ նաև երկրում տիրող իրավիճակի նկատմամբ և երազում է, որ իր հայրենիքն ազատ լինի, իսկ ժողովուրդը՝ համախմբված ու խոհեմ:
Վահագն Մուղնեցյանն ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ժուռնալիստիկայի բաժինը։ Եղել է «Սովետական գրող» հրատարակչության ժամանակակից գեղարվեստական գրականության խմբագրության ավագ խմբագիր, Հայաստանի գրողների միության «Նորք» ամսագրի Ժամանակակից գեղարվեստական գրականության բաժնի վարիչ, 1993 թվականից՝ ՀԳՄ քարտուղար, «Ոսկան Երևանցի» հրատարակչության առաջին գլխավոր խմբագիր, ինչպես նաև ՀՀ զինված ուժերի 3-րդ բանակային միավորման հրամանատարի տեղակալ։
Հանրապետական գրական մամուլում տպագրվել է ուսանողական տարիներից։ Նրա գործերը թարգմանվել են ռուսերեն, անգլերեն, ուկրաիներեն, սլովակերեն:
2000-2007 թվականներին ծառայել է թիվ 23935 զորամասում՝ որպես հրամանատար (ՀՀ ՊՆ կենտրոնական Սպայի տան պետ)։ Մարտական գործողությունների մասնակից է, փոխգնդապետ:
Հայտնի են հեղինակի «Զոհանվեր» պոեմը, «Տաբու» վեպը, «Բազմաշավիղ» բանաստեղծությունների շարքը, «Եկվորներ», «Ալիզ» վեպերը:
Անժելա Համբարձումյան
Լուսանկարները՝ Հայկ Բադալյանի
