Սերժ Սարգսյանը պատասխանեց Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի վերաբերյալ Դմիտրի Մեդվեդևի առաջարկներին, իսկ Վաշինգթոնում էլ ավարտվեցին հայ-ամերիկյան պաշտպանական խորհրդակցությունները։
Այդ իրադարձությունների միջև առաջին հայացքից որևէ կապ չկա: Գուցե կապ չկա նաև երկրորդ, երրորդ և այլ հայացքներից: Բայց այդուհանդերձ զուգադիպությունը հետաքրքրական է, թեև ամենևին չենք կարծում, թե ինչ որ մեկն այդպես էլ պլանավորել էր:
Ի՞նչ է պատասխանել Սերժ Սարգսյանը Դմիտրի Մեդվեդևին: Այդ հարցը կարևոր է, բայց միայն այն բանից հետո, երբ հայտնի լինի, թե իսկ ինչ է առաջարկել Մեդվեդևը Սերժ Սարգսյանին: Իլհամ Ալիևն իր ստացած առաջարկներին արդեն պատասխանել է, ու քանի որ պատասխանել է շատ արագ, և կողմերն էլ սպասում էին Հայաստանի պատասխանին, կնշանակի՝ Ալիևը դրական է պատասխանել, այլապես Հայաստանի պատասխանին սպասելն իմաստը կկորցներ:
Եթե Ադրբեջանը դրական է պատասխանել, ապա տարօրինակ կլինի, որ դրական պատասխան տված լինի նաև Հայաստանը: Չէ՞ որ Մեդվեդևը նոր առաջարկներ ներկայացրել է կազանյան հանդիպումից հետո, որց, ըստ պաշտոնական հաղորդագրությունների, դժգոհ է եղել Ադրբեջանը: Հետևաբար, եթե Ադրբեջանը կազանյան հանդիպումից հետո եղած լրացումներից գոհ է, իսկ պատասխանի արագությունն ու Հայաստանին սպասելը հենց դա են վկայում, պետք է որ Հայաստանը դժգոհ լինի հետկազանյան առաջարկներից: Չէ՞ որ դրանք ակնհայտորեն պարունակում են Ադրբեջանի կազանյան քմահաճույքները բավարարող կետեր, այլապես Ալիևը, Կազանում դժգոհ լինելով, Կազանից հետո գոհ չէր լինի:
Հետևաբար, այս անգամ արդեն մերժման պատասխանատվությունն ընկնում է Հայաստանի վրա: Եվ այդ համատեքստում ուշագրավ է, որ օրերս էլ ԱՄՆ Կոնգրեսում մեկ այլ հետաքրքրական գործընթաց եղավ, զուգահեռ, որն ինչ խոսք կրկին՝ առաջին, ու նաև հաջորդ հայացքներից կարող է կապ չունենալ Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման և մեդվեդևյան առաջարկների հետ: Բայց հետաքրքիր էր, որ ԱՄՆ-ը որոշեց Թուրքիայի վրա ճնշում բանեցնել քրիստոնեական եկեղեցիների խնդրով՝ Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատի արտաքին հանձնաժողովում ընդունելով բանաձև այդ եկեղեցիները տերերին վերադարձնելու մասով:
Ինչո՞ւ ԱՄՆ-ը որոշեց ճնշում բանեցնել Թուրքիայի վրա հենց այն պահին, երբ Հայաստանը պետք է պատասխաներ ըստ էության Մեդվեդևի ձեռքով պատրաստված ռուս-ադրբեջանական գործարքին: Արդյոք այն նկատառումո՞վ, որ հանկարծ Թուրքիան էլ այդ գործարքից շատ չոգևորվի, և նաև որոշակիորեն սառեցնի Ադրբեջանի ոգևորությունը, որպես «ավագ եղբայր»: Ըստ երևույթին Հայաստանի ներկայիս մերժման հովանավորը ԱՄՆ-ն է, և թերևս դրա համար իսկապես կարելի է շնորհակալություն հայտնել: Ինչպես ասում են, ասա ով է «ավագ եղբայրդ», ու կասեմ որ նրա ձեռքից ազատվելու համար քեզ հովանավորներ են պետք:
