Հայաստանում արտահերթ ընտրության մասին խոսակցությունը քաղաքական կոնյուկտուրայի բերումով մի շարք ուժերի դեպքում լինելով հասկանալի, այսպես ասած քաղաքագիտական տեսանկյունից բավականին անհամարժեք է: Եվ դրա պատճառը շատ պարզ է՝ արտահերթ ընտրությունն ու ընդհանրապես ընտրությունը իմաստավորված կարող է լինել քաղաքական մրցակցության պայմաններում, երբ դաշտում ակնհայտ են հավասարազոր մրցակիցները: Հակառակ դեպքում, արտահերթ ընտրությունը ընդամենը ֆորսմաժորային դրսևորում է, բացառիկ իրողություն:
Հայաստանում ներկայումս չկա քաղաքական ֆորս-մաժորի նախադրյալ, թեև ինչ խոսք առկա է մի քանի հարց, որ ունեն այդպիսին ստեղծելու կամ առաջացնելու պոտենցիալ, ինչպես օրինակ Ամուլսարի հարցը: Սակայն, եթե այդ կետերը չեն ակտիվանում, ընդհանուր ընթացքում արտահերթ ընտրության նախադրյալ չկա, և ոչ միայն նախադրյալ, նաև իմաստ գործնականում չկա, որովհետև ստացվելիք պատկերը շատ չնչին է տարբերվելու հեղափոխությունից հետո եղած արտահերթ ընտրությունից:
Արտահերթ ընտրության փոխարեն, Հայաստանում հանրային դիսկուրսը պետք է կենտրոնացվի ընդդիմության ձևավորման հարցի վրա, որը չափազանց բարդ հարց է մի շարք հանգամանքների բերումով: Առերևույթ, ընդդիմությունը ձևավորվում է այսպես ասած ինքնաբերաբար, երբ ավելանում է կառավարությունից դժգոհ քաղաքացիների թիվը: Բայց, Հայաստանում զուտ դժգոհությունը վաղուց արդեն բավարար չէ քաղաքական գործընթացում արդյունավետ մրցակցություն ստեղծելու համար և բավարար չի լինելու առավել ևս հետհեղափոխական Հայաստանում: Որովհետև հանրությունը փոխվում է տեխնոլոգիական հեղափոխությանը զուգահեռ:
Մենք ներքաղաքական գործընթացները գերազանցապես չափում ենք Հայաստանում տեղի ունեցած թավշյա հեղափոխությամբ, այն դեպքում, երբ առավել ուժգին ազդեցություն հանրությունների կյանքի վրա թողնում է աշխարհում ամեն օր տեղի ունեցող տեխնոլոգիական հեղափոխությունը, ընդ որում այդ բառի ոչ միայն գիտատեխնիկական իմաստով: Եվ հատկապես երկրներում, հանրություններում, որտեղ ուժեղ չեն քաղաքական ավանդույթներն ու քաղաքական մշակութային հաստատված կանոնները, ամեն օր տեղի ունեցող տեխնոլոգիական հեղափոխությունը քաղաքական զարգացումների, հանրային գնահատման սանդղակների, հանրության վարքագծի վրա թողնում է առավել ուժգին ազդեցություն: Եվ այդ իմաստով մենք ունենք գրեթե ամեն օր փոխվող հասարակություն, որը իհարկե վիզուալ առումով ամենօրյա տեսանելիության մեջ չէ, սակայն այդ հանրությունում ընդդիմության դերի հավակնող ուժերը պետք է հանրության այդ ամենօրյա փոփոխության նյարդը տեսնել ու շոշափել կարողանան հենց ամենօրյա ռեժիմով, որպեսզի կարողանան լինել մեկ այլ առաջ: Իրադարձություններից մեկ քայլ առաջ: Ահա թե ինչը կարող է լինել Հայաստանում արդյունավետ ընդդիմության առանցքային նախադրյալը: Մի բան, որին սակայն գոնե առայժմ Հայաստանում չի հմապատասխանում հիմնական հավակնորդների շրջանակից և ոչ մեկը:
