Վերջին շրջանում նախագահ Արմեն Սարգսյանը թիրախավորվում է քաղաքական դաշտի սուբյեկտների կողմից, ընդ որում՝ հայկական քաղաքական պրիմիտիվ մշակույթի տրամաբանությամբ՝ նախագահին փորձ է արվում բերել ներքաղաքական հակադրության դաշտ։ Օրինակ՝ հեղափոխության թիմի անդամներին ակնհայտորեն դուր չեն գալիս Սարգսյանի միջազգային կապերը, որովհետև դրանց հնարավոր կապիտալիզացիան հայկական միջավայրում բարձրացնելու է քաղաքական մշակույթի նշաձողը՝ այն անհասանելի դարձնելով այսօրվա իշխանության շատ ներկայացուցիչների համար։ Նախկինները Արմեն Սարգսյանի կերպարում հայտնաբերել են «հեղափոխականի»՝ չգիտակցելով, որ նախագահի կայունացնող գործոնի բացակայության պայմաններում Հայաստանում կարող էին և կարող են տեղի ունենալ անկանխատեսելի զարգացումներ, որոնց առաջին թիրախը դառնալու են հենց քրեաօլիգարխիկ համակարգի ներկայացուցիչները։
Չարախոսություններին նախագահը, որպես կանոն, չի անդրադառնում, փոխարենը՝ իր սահմանադրական լիազորությունների հանգույն, փորձում է կոնկրետ արժեքներով, կրեատիվ նախաձեռնություններով քաղաքակրթական նոր դեմք տալ Հայաստանին՝ նրան ինտեգրելով համաշխարհային համատեքստին։
Ֆրանսիական հեղինակավոր «Մտքերի գագաթնաժողովը» պատմության մեջ առաջին անգամ իր սահմաններից դուրս անցկացվեց՝ հունիսի 8-9-ին հյուրընկալվելով Հայաստանում։ Հայաստանում այն հայկականացվել ու նոր անուն է ստացել՝ «Մտքերի հայկական գագաթնաժողով»։ Հեղինակավոր իրադարձությունը աշխարհի տարբեր երկրներից անվանի ու ազդեցիկ գիտնականների, ձեռներեցների, ներդրողների, բարձր տեխնոլոգիաների ոլորտի աշխարհահռչակ ընկերությունների ներկայացուցիչների, քաղաքական գործիչների է Հայաստան բերել։ Համաժողովը Հայաստան բերած նախագահ Արմեն Սարգսյանն այն անվանում է փոքր, սակայն կարևոր ու իր շրջանակով մեծ ազդեցությամբ իրադարձություն։ Նախագահը միանգամայն ճիշտ է, եթե անգամ հպանցիկ հայացք նետենք ներկաների ցանկին․ գագաթնաժողովին մասնակցելու են եկել 2005-2007 թվականներին Ֆրանսիայի վարչապետ Դոմինիկ դը Վիլպենը, ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի վարչակազմում նախագահի անվտանգության հարցերով խորհրդական, գեներալ Ջեյմս Ջոնսը, Միջազգային մշակութային համագործակցության հարցերով Ռուսաստանի նախագահի հատուկ ներկայացուցիչ Միխայիլ Շվիդկոյը։
Դիլիջանում էր այսօր նաև աշխարհահռչակ Google ընկերության վաճառքի և արտադրության ղեկավար Թեդ Սաուդերը։ Նախագահ Սարգսյանը երկու օրերի ընթացքում հանդիպումներ է ունեցել է ՄԱԿ-ի առևտրի և զարգացման համաժողովի ներդրումների և ձեռնարկատիրության բաժնի տնօրեն Ջեյմս Ժանի, Netflix ընկերության կորպորատիվ զարգացման տնօրեն Մայքլ Փորթերի, Thales Electronic Systems ընկերության փոխնախագահ և տնօրեն Ռեմի Փոլի, IBM ընկերության ինովացիաների և տեխնոլոգիաների հարցերով տնօրեն Ֆաբրիցիո Ռենզիի, CNN-ի նախկին գլխավոր մեկնաբան Ռից Խանի հետ։
Դիլիջանում անցկացված «Մտքերի հայկական գագաթնաժողով»-ի երկու օրերի ընթացքում կազմակերպվել են թեմատիկ քննարկումներ՝ աշխարհաքաղաքական զարգացումների, բարձր տեխնոլոգիաների, արհեստական բանականության, 4-րդ արդյունաբերական հեղափոխության, ձեռնարկատիրության ու նորարարությունների, 21-րդ դարի առաջնորդության ու քաղաքակրթությունների երկխոսության, արժութային ու ներդրումային քաղաքականության, աշխարհի առջև ծառացած ռիսկերի ու մարտահրավերների վերաբերյալ։
Գագաթնաժողովն, առանց չափազանցության, դարձավ այն հարթակը, առիթը, որը մեզ բոլորիս օգնում է հաղթահարել մեր մեջ ներփակվելու, մեր պրոբլեմները տեղայնացնելու ու հայկական միջավայրից դուրս տեղի ունեցող գլոբալ զարգացումները գնահատել չկարողանալու բարդույթը։
Հայկական իրականության մեջ հաճախ ականատես ենք լինում երկու ծայրահեղությունների, երկու մտածողությունների կոնտրաստի, վտանգավոր առճակատման։ Մենք, ըստ էության, չենք ինքնագիտակցվում՝ որպես աշխարհի մաս, և կամ մտածում ենք, որ մեզանից դուրս է փրկությունն՝ անընդհատ ապավինելով երրորդ ուժի աջակցությանը, ինչ պատճառով անգամ օրիենտացիոն հարցերում ունենում ենք պրիմիտիվ ընկալում ու դիսկուրս, կամ էլ՝ հակառակ տրամաբանությամբ մտածում ենք, որ մեր պրոբլեմներն առանձնահատուկ են՝ գեներացնելով «մենք ենք, մեր սարերը» մտածողությունը՝ մեզ դուրս դնելով գլոբալ աշխարհից, մտածողությունից։
Սակայն երկու հակադրություններից անդին գոյություն ունի օպտիմալ լուծում և դա մեր ու աշխարհի երկխոսություն է, դրա համար հարթակների ստեղծումը։ Այս համատեքստում հայկական քաղաքականության համատարած գաղջի մթնոլորտում, երբ անգամ մի քաղաքի ընտրությունները դառնում են «դարի հարց», Արմեն Սարգսյանի նախաձեռնության արժեքը անգնահատելի է։ Հայաստանի պետական, քաղաքական դասում Արմեն Սարգսյանը, թերևս, միակն է, որ արտաքին աշխարհի հետ նման կարգի արժանապատիվ հարաբերության խողովակ ու կապ է ապահովում։
Նման նախաձեռնություններն, անշուշտ, նպաստելու են արժեհամակարգային, մտածողության հեղափոխությանը ու Հայաստանը փոխելու են բովանդակային հարթության վրա՝ որպես միանգամայն այլ որակ իր հիմնական սուբյեկտի՝ քաղաքացիների համար, միևնույն ժամանակ՝ արտաքին միջավայրում, որը Հայաստանի մեջ տեսնելու է երկխոսության գործընկեր՝ ընդունակ մասնակցելու համաշխարհային քաղաքականության ու քաղաքակրթության ձևավորմանը։
