«Ելք» խմբակցության քարտուղար Գևորգ Գորգիսյանը կարծիք է հայտնել, թե իր համար միևնույն է՝ ՀՀԿ-ն ում կընտրի վարչապետի թեկնածու. «Հա, եթե ՀՀԿ-ն է նշանակելու, ենթադրենք՝ Սերժ Սարգսյանը չեղավ, ուրիշ մարդ եղավ, և Սերժ Սարգսյանը շարունակեց մնալ կուսակցության ղեկավար և, այսպես ասած, ստվերային ղեկավարել երկիրը, ի՞նչ տարբերություն: Ի՞նչ տարբերություն, եթե բոլոր լծակները նորից իր ձեռքում են մնալու: Առաջիկայում միակ տարբերակը, եթե որևէ քաղաքական ուժ փորձի որևէ բան անել, դա կլինի այն պարագայում միայն, եթե լինի ժողովրդի պահանջ: Իսկ ես կասկածում եմ, որ այդ պահանջը կլինի, որովհետև բնակչության գերակշիռ մեծամասնությունն իր բողոքի իրավունքն արդեն իսկ վաճառել է»:
Գորգիսյանի կարծիքը ապագա վարչապետի հարցում լրիվ համարժեք է այն ընդդիմադիր կարգավիճակին, որն այսօր «Ելք»-ն ունի խորհրդարանում: Սա մի կողմից՝ ցույց է տալիս, որ խմբակցությունը ընդդիմադիր է ոչ թե անձին, այլ համակարգին, մյուս կողմից՝ ընդդիմադիր ռեսուրսը ոտնատակ չի անում ներիշխանական բազարներում:
Ամբողջ խնդիրն այն է, որ սա, գոնե առայժմ, ոչ թե «Ելք»-ի, այլ Գորգիսյանի մասնավոր կարծիքն է՝ ճիշտ այնպես, ինչպես այն, որ Արամ Սարգսյանը նպատակ է համարում Սերժ Սարգսյանին իշխանությունից հեռացնելը, կամ Սասուն Միքայելյանը նպատակահարմար է համարում Սարգսյանի վարչապետությունը, եթե պահպանվելու է ՀՀԿ-ի իշխանությունը:
Գորգիսյանն ասել է, թե իրենց մոտ ոչ թե տարակարծություն, այլ բազմակարծություն է: Սկզբունքորեն համաձայն չենք այս մոտեցման հետ, որովհետև ստացվում է՝ բոլոր սկզբունքային հարցերում՝ ապագա իշխանության, ԵՏՄ-ի, արտաքին կողմնորոշման հետ կապված, դաշինքում ըստ էության բացակայում է կոնսենսուսը: Եթե նշված հարցերի վերաբերյալ չկան հստակ դիրքորոշումներ, ապա ինչպե՞ս են դաշինքի առաջնորդները խոսում մեկ կուսակցություն դառնալու հեռանկարի մասին, կամ ինչպե՞ս է նույն Գորգիսյանը հասարակությանը մեղադրում վաճառվելու մեջ, եթե ընտրողներն իշխանությունների տասը հազար դրամները վերցրել են, որովհետև այլընտրանք չեն տեսել:
Հազիվ թե որևէ մեկը ավելի ընդդիմադիր շեշտադրումներով ելույթ ունենա, քան դա ժամանակին արել է Արշակ Սադոյանը, սակայն հաստատ դա չէ այլընտրանք դառնալու գլխավոր հատկանիշը, որովհետև այսօր պոտենցիալ «Արշակ Սադոյան» է, օրինակ, տաքսու վարորդների մեծամասնությունը:
Խնդիրն այն է, որ հասարակությունը հստակ չգիտի՝ եթե գնա «Ելք»-ի հետևից, արդյո՞ք նրա իշխանության պարագայում, օրինակ, Հայաստանը հեռանալու է ԵՏՄ-ից, թե՞ հարցը դարձյալ լղոզվելու է, որովհետև դաշինքը մերժում է «մետությունը»: Կամ՝ ո՞րն է «մետության» մերժման և իշխանության «և, և»-ի տարբերությունը: Սրանք հռետորական հարցեր չեն, այլ պահանջում են կոնկրետ պատասխաններ, որպեսզի հասարակությունը համարի, որ ընդդիմադիր որևէ ծրագիր ավելին արժե տասը հազար դրամից:
«Մետությունը» «Ելք»-ը պետք է բացառի հենց Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան երկընտրանքում, որովհետև այս դեպքում բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի քրեաօլիգարխիայի որջ:
