Սյունիքի մարզպետի «հանրահայտ» թիկնապահ Զարզանդ Նիկողոսյանը, որը բոլորովին վերջերս մարզպետի հետ խնդիր ունեցող մի քաղաքացու խանութի ապակիներն էր կոտրել և, ընդ որում, ընդունել այդ փաստը, պարզվում է՝ Կապան քաղաքի թիվ 6 դպրոցի տնօրենի տեղակալն է՝ փոխտնօրեն:
Սրանով պարզապես կոտրվել են Սերժ Սարգսյանի բյուրեղապակյա Հայաստանի պատուհանները: Այն Հայաստանի, որն ընդամենը մի քանի օր առաջ Սերժ Սարգսյանը նկարագրում, խոստանում կամ հորդորում էր կառուցել դպրոցական օլիմպիադաների մեդալակիր երեխաներին, որոնց ընդունել էր նախագահական նստավայրում: Սերժ Սարգսյանը նրանց հետ խոսում էր գիտելիքի կարևորության, ուժի մասին, գիտելիքին տրվող այն մեծ նշանակության մասին, որ կա իշխանության մոտ:
Լսելով այդ խոսքերը, միաժամանակ լսելով Սերժ Սարգսյանի գլխավորած իշխանական համակարգի տարբեր բարձրաստիճան պաշտոնյաների խոսքերը գիտելիքի ու դպրոցի մասին բառացիորեն երեկ՝ սեպտեմբերի 1-ին, մարդկանց մեջ երևի այնպիսի տպավորություն է, որ իշխանությունները նույնիսկ ուտելիքի փոխարեն էլ սնվում են գիտելիքով, այսինքն՝ չեն ուտում, չեն խմում, օր ու գիշեր գիտելիք են սպառում, կուտակում: Եվ ահա, Զարզանդ Նիկողոսյան փոխտնօրեն՝ գիտելիքահենք Հայաստանի դպրոցներից մեկում:
Թե ինչ աղմկոտ պատմությունների մեջ է խառնված Նիկողոսյանը՝ հայրենական մամուլի էջերը գիտեն: Դրանցում ներկայացված պատմությունների հավաքական պատկերը բավական է, որպեսզի Զարզանդ Նիկողոսյանի ու հանրակրթական դպրոցի, ընդհանրապես կրթական համակագի միջև նույնիսկ սահմանադրորեն սահմանվի մի քանի կիլոմետր հեռավորության արգելք: Բայց ոչ միայն այդ արգելքը չկա, այլև Նիկողոսյանը հայտնվում է դպրոցի փոխտնօրենի կարգավիճակում: Տնօրենի պաշտոնն էլ երևի թե պահել են Սյունիքի մարզպետի որդու համար, որ կալանքից ազատվելուց հետո նշանակվի նույն դպրոցի տնօրեն: Միայն թե պետք է այդ դպրոցում սովորող երեխաներին ու նրանց ծնողներին զգուշացնել, որ փոխտնօրենն ունի ինքնապաշտպանվելու խիստ վտանգավոր սովորություն՝ ուրիշի կյանքի համար վտանգավոր:
Այդ ամենը վկայում է, որ Հայաստանը ուղիղ մոտեցել է վերջին՝ պետականության վերջին: Երբ քրեաօլիգարխիան, իր թիկնազորներով հանդերձ, յուրացրել է իշխանությունը, տնտեսական ոլորտները, քաղաքական դաշտը, դա դեռ ամեն ինչի վերջը չէ, դա պետական ողբերգություն է, բայց ամեն դեպքում դեռ մնում է բոլոր պետությունների և հասարակությունների հույսը՝ դպրոցը, որտեղ գուցե կմնան ապագայի առողջ սերմերը: Սակայն քրեաօլիգարխիան գիտակցել է նաև այդ վտանգը, և այսօր ըստ էության ոչնչացվում է նաև ապագայի սերմնապահոցը՝ դպրոցը, յուրացվում և ուզուրպացվում է նաև դպրոցը, որպեսզի քրեաօլիգարխիայի ապագան լինի իսկապես ապահով:
