Հասարակական բևեռացվածությունը, ըստ ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանի, Հայաստանում նոր երևույթ չէ, և այն չափվում է ժողովրդի նյութական կարողություններով, որի առումով Հայաստանը շատ հաստատուն կերպով գտնվում է խիստ բևեռացված երկրների շարքում:
«Չնայած պետական ծրագրերով որոշումներ են ընդունվել՝ մեղմելու այդ իրավիճակը, բայց բոլոր հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ դա ոչ միայն մեղմանալու որևէ միտում չի ցուցաբերում, այլև գնալով խորանում է»,- լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ նշեց ազգագրագետը և հավելեց, որ 2010 թ. հատկապես գյուղական աղքատության աճ է գրանցվել:
Ըստ Խառատյանի, բացարձակապես անհիմն են այն հիմնավորումները, թե գյուղական աղքատությունը պայմանավորված է ֆինանսատնտեսական ճգնաժամով և բնակլիմայական պայմաններով, այլ հիմնական պատճառը Հայաստանի տնտեսական համակարգն ու գյուղական արտադրություն տեղափոխված մենաշնորհային տնտեսությունն են:
«Բոլորս դեպի գյուղ» հայտարարությունների մեջ ես տեսնում եմ դատարկ խոսքեր, քանի որ ոչ մի տեղ դա տեսանելի չէ, և հասկանալի չէ, թե դա կովերի կուրծքը տաք ջրով լվանա՞լն է միայն, թե՞ ավելի լուրջ քայլեր կան, որոնք արտացոլում են կառավարության քայլերը»,- ընդգծեց Խառատյանը:
Հոգեբան Կարինե Նալչաջյանն էլ նշեց, որ մենք սոցիալական լարվածության և բևեռացվածության բավական երկարատև փորձ ունենք: Նրա գնահատմամբ, այսօր հանրային դիրքորոշումների խմորումների փուլ է սկսվել, հատկապես վերջին հանրահավաքներից հետո. «Եթե 2007-2008-ին մեր հանրույթը երկփեղկված էր, ապա այսօր ես նկատում եմ բազմաշերտ դառնալու միտում, որը Հայաստան պետության անվտանգության տեսակետից շատ ավելի ընդունելի վիճակ է»:
Բանախոսները միակարծիք էին, որ Հայաստանը հեղափոխության չի դիմանա: