1851թ. այս օրը Կ.Պոլսի Խասգյուղ թաղամասում ծնվեց արևմտահայ արձակագիր, փիլիսոփա Եղիա Տեմիրճիպաշյանը:
Նախնական ուսումը ստացել է Օհաննես Պատվելիի դպրոցում, ապա ժամանակի լավագույն` Խասգյուղի Ներսիսյան վարժարանում:
1870թ. Տեմիրճիպաշյանը Բարձր դռան տպագրության դիվանի անդամ էր, ապա ստանձնում է Հանրօգուտ շինությունների նախարարության վարչական ժողովի քարտուղարի պաշտոնը, որից նույնպես շուտով հրաժարվում է։
1874թ. անհույս սիրուց հուսահատությունից փորձում է ինքնասպան լինել` նետվելով ծովը, սակայն ջրի սառնությանը չի դիմանում և դուրս է գալիս։ Նույն թվին մեկնում է Ֆրանսիա` Մարսելի Առևտրական բարձրագույն վարժարանում ուսանելու, բայց դրա փոխարեն հրատարակում է Le Littaeraire et Financier de Marseille շաբաթաթերթի մի քանի համար, 1876-ին վերադառնում է Կ. Պոլիս, մասնակցում ընտրողական աշխարհաբարի պայքարին, բայց պահպանողական մամուլը փակվում է նրա առջև։ Տեղ չգտնելով մամուլում` սկսում է գրքույկներ հրատարակել։ Առաջինը «Դամբարանն» է (1879)։ 1880-ին «Մասիսը» նրան հրավիրում է աշխատակցելու։
Նրա առողջությունը անհույս վիճակում էր, թերթերից ստացած չնչին հոնարարով էր պահպանում գոյությունը։
1884-ին Գրիգոր Զոհրապի առաջարկով նրան է հանձնվում Ասիական ընկերության օրգան «Երկրագունտ» գրական և գիտական հանդեսը։ Այդ շրջանում Տեմիրճիպաշյանը աշխատում է նաև ֆրանսերեն-հայերեն բառարանի վրա, որը հրատարակվեց մի քանի անգամ (1886, 1894, 1896, 1930)։
Մինչև 1893-ը Տեմիրճիպաշյանը շարունակում է դասավանդել փիլիսոփայություն, փիլիսոփայության պատմություն, պատմության փիլիսոփայություն, հին ու նոր գրականությունների պատմություն, մանկավարժություն, էսթետիկա, հոգեբանություն։
1893-ը ճգնաժամային էր Եղիայի համար։ Առժամանակ դադարում է գրել։ Դարձյալ մայիսին ինքնասպանության երկրորդ անհաջող փորձն է կատարում։ 1895-ի ձմռանը Բերայում ծանոթանում է հունգարուհի Էլեն Նիսընի հետ, որը դառնում է նրա հետագա կյանքի ուղեկիցը։
1901-ին հիվանդությունը սրվում է, Եղիան փոխադրվում է Ազգային հիվանդանոց, ուր մնում է մոտ մեկ տարի։ 1908-ին հուլիսի 19-ին Էլեն Նիսընի կարճատև բացակայության ժամանակ Տեմիրճիպաշյանն ինքնասպան է լինում: