Երեկ Տիգրան Նաղդալյանի սպանության տարելիցն էր

Այսօր առավոտյան հանկարծ հիշեցի, որ երեկ Տիգրան Նաղդալյանի սպանության ութերորդ տարելիցն էր ու որոշեցի գրել։ Տիգրանի սպանությունը չափազանց ուժեղ հարված էր Հայաստանի հանրային անվտանգության շահերին: Այդ սպանությունը հանրությանը ներարկեց վախի հերթական չափաքանակը: Մենք բախվեցինք մի իրադարձության հետ, որն ավելի փոշիացրեց այս երկրում ապահով ապրելու մեր հնարավորության վերջին հույսերը: Մարդիկ իրենց ավելի զգացին մի չհայտարարված պատերազմի մարտադաշտում, որտեղ յուրաքանչյուրս յուրաքանչյուր պահի կարող է նահատակվել:
Տիգրան Նաղդալյանի սպանության օրը, թերևս, պատահական չէր ընտրված: Այդ օրը՝ դեկտեմբերի 28-ին, հանրապետական տպագիր լրատվամիջոցները լույս էին ընծայել 2002 թվականի իրենց վերջին համարը և հայտարարել, որ աշխատանքի կվերադառնան միայն 2003 թվականին: Այդ հետո պիտի պարզվի, որ մի շարք թերթերի կամ «այսպես կոչված ընդդիմադիր լրատվամիջոցների» պարագան կարևոր է դիտվելու Նաղդալյանի սպանության պատմության ֆոնին:
«Հայլուրի» 2003 թվականի առաջին թողարկումները ընթացան «այսպես կոչված ընդդիմադիր մամուլին» ուղղված հաթաթաների հաղթական դրոշի ներքո: Նախկին երդվյալ- ժողովրդավարի մերձիշխանական հպումներից տաքացած ձայնը ազդարարում էր մոտավորապես հետևյալը. Եթե «այսպես կոչված ընդդիմադիր թերթերը» կհամարձակվեն առաջ քաշել Տիգրան Նաղդալյանի սպանության այնպիսի վարկածներ, որ մեր սրտովը չեն լինի, մենք մեզ բարոյական իրավունք կվերապահենք կապ տեսնել այդ հրապարակումների և Տիգրան Նաղդալյանի սպանության միջև: Հանրային հեռուստատեսությունն այսպիսով հավատարիմ մնաց ինքն իրեն և իրեն սնող իշխանությանը. չէ՞ որ Հայաստանում ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ հիմա քրեական մեղադրանքներ առաջադրվում են ոչ թե ՀՀ քրեական և քրեական դատավարության օրենսգրքի, այլ ղարաբաղյան կլանի «բարոյական կոդեքսին» համապատասխան: Իսկ այդ «կոդեքսը» իր առաջ մեկ խնդիր ունի` հնարավորինս հուսալի պաշտպանել ղարաբաղյան կլանի իշխանությունը Հայաստանում: Հենց այդ «մառալնի կոդեքսն» էր, որ Տիգրանի սպանությունից ընդամենը մի քանի տարի առաջ ալան-թալանի, իշխանական ջիպերի ու առանձնատների մասին աղաղակող սկզբունքային համարվող լրագրողների նստեցրեց գերժամանակակից «Մերսեդեսների» ղեկին, նրանց «հացի» ու «տանիքի», օբյեկտի ու փողի տեր դարձրեց, ու այդժամ երբեմնի սկզբունքային այդ գյադեքը սկսեցին հոխորտալ: Անհասցե հոխորտալ: Այդ անհասցեության պատճառն ամենևին էլ այն չէ, որ խնայեցին կոնկրետ անձերի կամ թերթերի: Նրանք ոչ թե ինչ-որ մեկին խնայեցին, այլ ցանկացան, որ իրենց հարվածը բոլորը զգան, ցանկացան, որ իրենց ասածը վերաբերի բոլորին, որ բոլորը ահաբեկվեն, բոլորը իրենց հաշիվ տան, բոլորը վախենան, սսկվեն:
Տիգրանի սպանությամբ մենք բախվեցինք մի իրադարձության հետ, որն ավելի փոշիացրեց այս երկրում ապահով ապրելու մեր հնարավորության վերջին հույսերը: Մարդիկ իրենց ավելի զգացին մի չհայտարարված պատերազմի մարտադաշտում, որտեղ յուրաքանչյուրս յուրաքանչյուր պահի կարող է նահատակվել: