1805թ. այս օրը Ռուսաստանի կազմի մեջ է մտնում Շիրվանի (Շամախու) խանությունը:
1804-13-ի ռուս-պարսկական պատերազմի հետևանքով հարավ-արևելյան Անդրկովկասը միացվել է Ռուսաստանին։ վերացվել են Պարսկաստանին ենթակա Բաքվի, Ղուբայի, Դերբենդի, Շիրվանի կամ Շամախու, Շաքիի խանությունները։
Նշված տարածքում 1846-ին ստեղծվել է Շամախու նահանգը (1859-ին վերանվանվել է Բաքվի նահանգ)։ Շաքիի և Արեշի գավառները ցարական կառավարության որոշակի քաղաքական նկատառումներով մտցրել է Կուրի աջափնյակում (բուն Հայաստանում) կազմավորված Ելիզավետպոլի նահանգի մեջ։
Երկրամասի հայ բնակչությունը, հայտնվելով այլազգի տարբեր իշխողների վարչական ենթակայության ներքո, հարկադրաբար կատարել է նրանց կողմից սահմանված օրենքներն ու հրամանները։ Այդուհանդերձ, ներքին ազգային կյանքում հայերն առաջնորդվել են Հայ եկեղեցու կանոններով և օրենքի ուժ ստացած ավանդույթներով։ Միջնադարում գործել է մելիքական սահմանակարգը (Մելիք Հասան, Մելիք Մելքում խան Չալապով և այլն), վիմագրերում հիշատակվում են նաև տանուտեր, աղա, բեկ, յուզբաշի (18-րդ դար) անվանումները, որոնք վկայությունն են որոշակի հասարակական-տնտեսական հարաբերությունների, մասնավորապես` գյուղական համայնքների ավագանի, տանուտերերի գոյության և այլն:
Արևելյան Անդրկովկասը Ռուսական կայսրությանը միացնելուց հետո տեղի հայությունը, բնականաբար, ենթարկվել է կայսրության օրենքներին, սակայն ներքին ազգային կյանքում պահպանել է ավանդույթները։