«Առաջին լրատվականի» զրուցակիցն է «Ակոս» թերթի հայերեն էջերի խմբագիր Սարգիս Սերովբյանը
– Պարոն Սերովբյան, այսօր սփյուռքում հայկական հեռուստաալիքներին հետեւո՞ւմ եք, արդյո՞ք կարողանում են դրանք բավարարել սփյուռքի հայության պահանջները: Սփյուռքից շատ են դժգոհությունները հաղորդումների ցածր որակից, ֆիլմերի անհաջող թարգմանություններից, առհասարակ անհաջող ֆիլմերից եւ հաղորդումներից: Ի՞նչ կարող եք ասել Դուք, ի՞նչ պահանջներ ունեք առհասարակ հեռուստատեսությունից:
– Թեեւ իմ անմիջական շրջանակիս մէջ բաւական մեծ թիւով հետեւողներ կան Հայաստանի հեռուստատեսութեան պատկերասփռումներուն, բայց անթելային սիստեմի խանգարման պատճառաւ քանի մը ամիսէ ի վեր անձնապէս զրկուած մնացի հայերէնի հաղորդումներէն, դեռ ծանօթ չեմ նոր ալիքներէն, բացի «Հ1» եւ «Շանթ» TV-ներէն:
Անտարակոյս կարեւոր է Հայաստանի ձայնը լսելի դարձնել սփիւռքին, բայց ցաւօք կը նկատեմ, որ Հայաստանի հեռուստացոյցի վարիչներն ու հաղորդավարները կը յամառին ջանք չխնայելու ուղղութեամբ, կը պնդեն «անհասկանալի» ու «անհաղորդ» մնալ արեւմտահայ ունկնդրողներուն համար: Կ՛ուզեմ գիտնաք, որ 1950-60-ական տարիներէն սկսեալ Երեւանի ռատիոյի հաւատարիմ ունկնդրող մը եղած եմ, նաեւ երկրպագուն անմոռանալի հաղորդավարուհի Հրաչուհի Ջինանեանի, իսկ սա վերջին շրջաններուն հաճոյքով կը հետեւէի Արամայիս Սահակեանի եւ անոր նմաններուն յայտագիրներուն:
Կասկած ունիմ որ ձայնս լսելի կը դառնայ, քանզի բազում անգամներ, տարբեր առիթներով յայտնեցի այս ու նման «գանգատ-փափաք-մաղթանքներ» ռատիոյի եւ հեռուստացոյցի իմ ծանօթ-բարեկամներուս, բայց միշտ մնացին «ապարդիւն»:
– Արդյո՞ք հայկական հեռուստաալիքները կարողանում են բավարարել ներքին կյանքին առնչվող տեղեկատվություն: Ի՞նչ կարծիք ունեք երկրում խոսքի ազատության սահմանափակումների վերաբերյալ:
– Խոստովանիմ որ խօսքի ազատութեան գետնի վրայ Հայաստան մրցման մէջ է Թուրքիոյ հետ, եւ իմ կարծիքով, այս ոչ պատուաբեր արշաւին մէջ ետ մնացած է, անգամ՝ Թուրքիայէն: Ընդունեք, որ Թուրքիան խօսքի ազատութեան տեսանկիւնից առաջընթաց է արձանագրում, դէպի առաջ կգնա, բայց Հայաստանը ետ կմնայ: Մենք կը տեսնինք, որ Հայաստանում մարդիկ ամիսներ, անգամ տարիներ շարունակ խօսքի ազատութեան սահմանափակումների պատճառավ կը բանտարկուին, բայց ես իրաւունք չունիմ անգամ խօսիլ, քանի որ մարդիկ ինձ կսեն` դու ինչո՞ւ կը խոսիս, բայց ես ցավ կապրիմ, այստեղ, ճիշտ է, իմ ծննդավայրն է, բայց հայրենիքս Հայաստանն է: Ես կուզեմ, որ Հայաստանը ետ չմնայ խօսքի իրաւունքի մէջ, ինչո՞ւ ետ մնայ, ինչո՞ւ առաջին գիծում չըլլայ:
– Այստեղ կարծիք է հնչում, որ հեռուստատեսությունը իջեցնում է հեռուստադիտողի մակարդակը, որ սա միտումնավոր է արվում: Ըստ Ձեզ` այսօր ինչո՞ւ չեն պատրաստում որակյալ հաղորդումներ: Ինչո՞ւ է այդքան որակազրկվել եթերը:
– Որքան կը նկատիմ, որակի տեսակէտով ալ հայրենի հեռուստաալիքները դեռ շա՜տ ճանապարհ ունին անցնելիք: Բաղդատութիւնը սխալ կ՛ըլլայ հարուստ երկիրներու հետ, բայց աղքատութեամբ ալ կարծեմ թէ կարելի է աւելի որակաւոր յայտագիրներ պատրաստելու գոնէ «ռէյթինկ» ապահովել: Մարդիկ Սովետական շրջանին Մոսկուայի կը կապուէին, իսկ հիմա® կարծես բան չէ փոխուած:
– Խոսքի ազատության սահմանափակումները եթերում տարիներ շարունակ դրսեւորվում են «Ա1+»-ին եթերից զրկելով: Արդյոք, ըստ Ձեզ, այսօր ազատ հեռուստաընկերությունը կարո՞ղ է փոփոխություն մտցնել երկրում: Արդյո՞ք ազատ հեռուստաընկերությունը կարող է համարվել ժողովրդավարության կայացման գրավական:
– Այս հարցումին համար բաւարար տեղեկութիւն չունիմ:
