Հայ ազգային կոնգրեսի համակարգող Լևոն Զուրաբյանը «Ազատություն» ռադիոկայանին հայտնել էր, որ Կոնգրեսը պատրաստ է համագործակցել «Բարգավաճ Հայաստան»-ի հետ, եթե ԲՀԿ-ն քայլեր անի՝ «քայլեր անեն, որոնք ցույց են տալիս, որ, այնուամենայնիվ, անցյալի հետ փորձում են խզել իրենց կապերը և գիտակցել են, որ այս ռեժիմը վտանգավոր է Հայաստանի պետականության գոյության համար, պատրաստ են գոնե քաղաքականապես աջակցել ռեժիմի դեմ այս համաժողովրդական շարժմանը»: Այստեղ, իհարկե, մնում է ավելացնել «տուն, ընտանիքից հրաժարվելու», գուցե նաև «արյան փոխներարկման» հանգամանքը՝ որպես ԲՀԿ-ի հետ համագործակցելու պայման:
Իրականում, սակայն, Կոնգրեսի այս հայտարարությունները պարզ են, հատկապես այն մեսիջից հետո, որ Կոնգրեսի առաջնորդը հղեց ԲՀԿ-ին շուրջօրյա հանրահավաքների ընթացքում՝ կուսակցությունը որակելով «հայաստանածին»: Ինչն է Կոնգրեսին այդպես մղում կամ ձգում դեպի ԲՀԿ-ն՝ դժվար է միանշանակ ասել: Գուցե վախը, որ ԲՀԿ-ն կարող է դեպի Ռոբերտ Քոչարյանը գնալ և ուժեղացնել նրան ներքաղաքական գործընթացներում՝ մեծացնելով Կոնգրեսի խնդիրները: Գուցե նաև Կոնգրեսը այլևս հույսը կտրել է քաղաքացիական մոբիլիզացիայից և ստիպված է ապավինել, այսպես ասած, «ավազակապետական մոբիլիզացիային», երբ իշխանության այս կամ այն սեգմենտին կփորձի համոզել համագործակցել իր հետ:
Սա, իհարկե, նշանակում է, որ Հայաստանում արմատապես, տրամագծորեն փոխվել է այն պայքարի բովանդակությունը, որը 2008 թվականին հիանալիորեն սկսվեց որպես համաժողովրդական պայքար, առաջ բերեց քաղաքացիական ակտիվություն, ինքն էլ հիմնվեց քաղաքացիական մոտեցումների և արժեքների վրա՝ իշխանությանը դնելով իսկապես բարդ կացության առաջ: Ներկայումս բարդ կացության առաջ ակնհայտորեն Հայ ազգային կոնգրեսն է հայտնվել, որը սկսել է ավելի շատ բովանդակային հակասություններ ու ընդհարումներ ունենալ քաղաքացիական սեկտորի հետ, քան իշխանական: Եվ գուցե կամաց-կամաց գա մի ժամանակ, երբ Կոնգրեսը նույն ոգով հայտարարարի, թե, ասենք, ինքը պատրաստ է համագործակցել քաղաքացիների հետ, եթե նրանք…: Համենայն դեպս, այն իրողությունը, որ համաժողովրդական, համաքաղաքացիական պայքարն այսօր նեղացել է այն աստիճան, որ Կոնգրեսը ելքեր է որոնում «ավազակապետության» մեջ՝ մոռանալով «սերժանտացումը, ռոբոտացումը կամ դոդացումը» ժխտելու կարգախոսները, վկայում է այն մասին, որ իրականում հասունացել է ներընդդիմադիր լուրջ ճգնաժամ, ինչի համար թիվ մեկ պատասխանատուն, անկասկած, Կոնգրեսն է:
Այդ ճգնաժամը հաղթահարելու համար Կոնգրեսը պարտավոր է գնալ դեպի քաղաքացիական սեգմենտը, ոչ թե դեպի «ավազակապետության» սեգմենտները, որոնց տոն օրերին ինչ ասես ասում են, իսկ աշխատանքային օրերին՝ առաջարկներ ներկայացնում՝ մոռանալով: Ընդ որում՝ գնալ ոչ թե իրեն չմիանալու, իր շուրջ անվերապահ մոբիլիզացիա տեղի չունենալու բացահայտ կամ անթաքույց մեղադրանքով՝ այդ ամենի հիմքում դնելով «պետքարանների» գերխնդիրը, այլ գնալ քաղաքացիական սեգմենտին ուղղված քաղաքացիական առաջարկներով, անսխալականության բարդույթից ձերբազատված, սեփական ազնվության և անձնուրացության և դիմացինի կամակատարության ու ծախվածության կանխավարկածներից ազատված: Կամ էլ, եթե չկա այդ ամենի պատրաստակամությունը և կարողությունը, Կոնգրեսին կմնա արդեն գնալ մի կողմ, այլապես միանձնյա և վերապահ կեցվածքը, անկախ պայքարի հանդեպ ամբողջ ազնվությունից, որն, իհարկե, կասկածի տակ չէ, ակամայից կարծես թե սկսում է ավելի շատ քաղաքացիական, քան իշխանության շահին խանգարել: