Հայաստանի նախագահ Վահագն Խաչատուրյանը, որ այց է կատարել Իրաք, այդ երկրի վարչապետի հետ հանդիպմանը հայտարարել է, որ պայմանավորվածությունները կունենա պրակտիկ եւ առարկայական նշանակություն: Թե հատկապես ինչ պայմանավորվածությունների մասին է խոսքը, շատ չի բարձրաձայնվում, թեեւ նախագահ Խաչատուրյանի Իրաք այցի ընթացքում ընդհուպ խոսվել է երկու երկրների միջեւ պաշտպանական գործակցության հնարավորության մասին:
Թե ինչ բնույթի կարող է լինել հայ-իրաքյան պաշտպանական գործակցությունը, հնարավոր է քննարկել, սակայն անկասկած է այն, որ թեման տեղավորվում է ավելի շուտ ոչ թե երկկողմ, այլ ռեգիոնալ եւ առավել լայն գործընթացների համատեքստում: Այստեղ թերեւս հետաքրքիր կլինի գնալ որոշակիորեն հետ, մասնավորապես 2021 թվականի օգոստոս, երբ Իրաքի վարչապետի նախաձեռնությամբ այդ երկրում կազմակերպվեց ռեգիոնալ անվտանգության թեմայով միջազգային համաժողով:
Դրան մասնակցեցին ռեգիոնի երկրները, ընդհուպ Թուրքիայի, Իրանի արտգործնախարարները, Հորդանանի, ԱՄԷ, Քուվեյթի, Կատարի պատվիրակները: Սակայն համաժողովի «մեխը» թերեւս այլ մասնակցություն էր: Իրաքի նախաձեռնած համաժողովին մասնակցեց նաեւ ռեգիոնից բավականին «հեռու» պետությունը՝ Ֆրանսիան, ընդ որում նախագահի մակարդակով: Իրաքի համաժողովին մասնակցելու համար այդ երկիր էր ժամանել Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնը:
Անկասկած է, որ այդ հանգամանքը վկայում էր Ֆրանսիայի ռազմավարական հետաքրքրությունների եւ նպատակադրումների շրջանակի լայնությունը, ու այդ իմաստով այսօր թերեւս ուշագրավ է, որ Հայաստանի նախագահի Իրաք այցը տեղի է ունենում Հայաստանի եւ Ֆրանսիայի միջեւ ինտենսիվ շփումներից մի քանի օր անց: Նիկոլ Փաշինյանը մեկնեց Փարիզ, Ֆրանսիայի պաշտպանության նախարարը ժամանեց Երեւիան՝ անմիջապես Փաշինյանի այցից հետո, եւ այդ շփումներից հետո նկատելի է երեք ուշագրավ «ճյուղավորում»՝ Վրաստան, Հունաստան եւ Իրաք:
Ինչ խոսք, դա չի նշանակում, որ Վահագան Խաչատուրյանի իրաքյան այցը ծրագրվել եւ իրականացվել է հայ-ֆրանսիական շփումների արդյունքում, ի վերջո հարկ է նկատել, որ մինչ այդ Մյունխենի անվտանգության համաժողովի շրջանակում տեղի էր ունեցել Նիկոլ Փաշինյանի զրույցը Իրաքի վարչապետի հետ: Բայց, միեւնույն ժամանակ, պլանավորումներն ըստ էության կատարվում են ավելի լայն ընդգրկումով, սակայն օրակարգերը անշուշտ ձեւավորվում են իրադարձությունների ընթացքին զուգահեռ: Ահա այդ իմաստով, իրաքյան ուղղությամբ «ճյուղավորումը» անշուշտ արժանի է ուշադրության:
