ԵԽԽՎ մոնիտորինգի հանձնաժողովը Հայաստանի իրավիճակի վերաբերյալ բանաձևի նախագիծ է ընդունել, որը ներկայացվելու է ԵԽԽՎ լիագումար նիստին: Այդ նախագծում Մարտի 1-ի դեպքերի հետ կապված բավական ուշագրավ եզրահանգում կա: Բանաձևի նախագծի հեղինակները կարծում են, որ համաներումը, ինչպես նաև Մարտի 1-ի քննությանը նոր թափ հաղորդելու հավաստիացումն ու ընդդիմության և իշխանության միջև երկխոսությունը նշանակում են, որ Մարտի 1-ի էջը վերջապես կարելի է համարել փակված: Սա առնվազն տարօրինակ ձևակերպում է, որի հեղինակները կա՛մ հանդես են բերում Հայաստանի իրավիճակի վերաբերյալ լիակատար անտեղյակություն և ոչ կոմպետենտություն, կա՛մ էլ ցուցաբերում են բացահայտ անկողմնակալություն, քաղաքական առևտրի նախանշաններ կամ առաջարկ: Այլ կերպ դժվար է պատկերացնել Մարտի 1-ի խնդրի մասին այդօրինակ ձևակերպում:
Տարրական տեղեկությունների տիրապետելն անգամ բավարար է հասկանալու համար, որ Հայաստանում Մարտի 1-ի էջը կարող է փակվել միայն այն դեպքում, երբ բացահայտվեն տասը մարդու սպանության մեղավորները և այդ ամենի կազմակերպիչները՝ սկսած օրվա վաղ առավոտյան Ազատության հրապարակում կատարված դեպքերից: Միայն այդ հարցում հստակ պատասխաններ ստանալու դեպքում է հնարավոր լինելու Մարտի 1-ի էջը համարել փակված: Եվ դա ոչ թե զուտ իրավական տրամաբանություն է, այլ բարոյա-քաղաքական: Որովհետև կասկած չկա, որ հնարավոր է, իհարկե, առանց հանցագործությունների լիակատար բացահայտման, քաղաքական համաձայնության հանգել Մարտի 1-ի էջը փակելու հարցում: Բայց դա կլինի պարզապես անբարոյականություն, որովհետև խոսքը ոչ թե լոկ բռնության, այլ մարդկային կյանքերի, ընտանիքների ճակատագրերի մասին է:
Մարտի 1-ի էջը փակել-բացելը որևէ ուղղակի կապ չի կարող ունենալ ո՛չ համաներման, ոյչ ներքաղաքական երկխոսության և ո՛չ էլ Սերժ Սարգսյանի հրապարակային ցուցադրական ցուցումների կամ հանձնարարականների հետ: Մարտի 1-ի էջը մի բանի հետ կապ ունի` բացահայտվո՞ւմ են այդ օրվա իրադարձությունները իրավական տեսանկյունից, թե՞ չեն բացահայտվում: Եվ երբ որևէ եվրոպացի հեղինակ կարող է գրել մի այդպիսի նախադասություն, դրանով նա ընդամենը կարող է բացահայտել եվրոպական հիմնարար արժեքներին և բարոյական նորմերին իր անհամապատասխանությունը և անհամարժեքությունը, ուրիշ ոչինչ: Առավել ևս երբ խոսքը վերաբերում է մարդկային ճակատագրերին, պետք է լինել հստակ, կոնկրետ և հարցադրումներն էլ կատարել խիստ հասցեական: Գուցե եվրոպացիներն արդեն ձանձրացել են Մարտի 1-ից և հոգնել են Հայաստանի իշխանության հետ այդ հարցում գլուխ դնելուց, բայց դա արդեն իրենց անձնական խնդիրն է, որը, սակայն, իրավունք չի տալիս եվրոպաներում Մարտի 1-ը փակելու մասին բանաձևեր դնել շրջանառության մեջ: