«Ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը միջազգային օրենքի անբաժան մասն է կազմում։ Հետևաբար, Արցախի ինքնորոշման իրավունքը սակարկության նյութ չի կարող դառնալ: Համաձայն միջազգային իրավունքի՝ ժողովուրդներն ունեն ինքնորոշման իրավունք, ուստի Արցախի ժողովուրդն իր դարավոր հայրենիքում ինքնորոշման իրավունք ունի», թվիթերյան իր միկրոբլոգում գրառում է արել Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոս Արամ Առաջինը: Այդ գրառումն ուշադրություն է գրավում այն պատճառով, որ փաստացի հաջորդում է Արամ Առաջինի Կանադա կատարած այցին, ոորտեղ նա հանդիպել է Կանադայի վարչապետ Թրյուդոյի ու արտգործնախարարի հետ: Իհարկե հնարավոր չէ միարժեք նշել, որ գրառումը ուղիղ կապ ունի այդ հանդիպումների հետ, կամ, եթե կա որոշակի կապ, ապա ինչ բովանդակությամբ: Ընդհանրապես, թե հարցերի ինչ հանգամանալից օրակարգ են ներառել Կանադայի վարչապետի ու արտգործնախարարների հետ հանդիպումները, մանրամասն հայտնի չէ, սակայն մի բան թերևս հաստատ է, որ Արամ Առաջինի օրակարգում եղել են թե լիբանանյան, թե նաև հայաստանյան խնդիրներ:
Հայտնի է, որ Մեծի Տանն Կիլիկիո Կաթողիկոսը բավականին ճանաչված դեր ունի ներլիբանանյան օրակարգում և նրա հետ հաճախակի հանդիպումներ են անցկացնում թե Լիբանանում տարբեր երկրների դեսպաններ, թե նաև տարբեր երկրներում Լիբանանի դեսպանները: Միևնույն ժամանակ, այդ հանգամանքը դառնում է հայկական և հայաստանյան օրակարգերի ուղղությամբ աշխատելու, դրանց սպասարկմանը նպաստելու կարևոր նախադրյալ, որ թերևս փորձում է իրացնել Արամ Առաջինը: Այդ իմաստով, նա փաստացի «ստանում» է բավականին ուշագրավ մի «կարգավիճակ», կամ համենայն դեպս կարող է «ունենալ» այդպիսին՝ անշուշտ դրանից բխող գործունեության ցանկության պարագայում: Ցանկություն Արամ Առաջին Վեհափառը անկասկած ունի, և նաև բավականին նկատելի է, որ նա գործում է ըստ այդմ: Իսկ «կարգավիճակն» այն է, որ Արամ Վեհափառը փաստացի կարող է դառնալ դիվանագիտական «զուգահեռ» ռեսուրս, որը կարող է աշխատել այնպիսի ուղղություններով, որոնք տարբեր օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով կարող են «անհասանելի» լինել Հայաստանի պետական դիվանագիտական աշխատանքի համար:
Ներկայումս իրավիճակ է, թե միջազգային իրադրության, թե նաև այդ բարդ պայմաններում Հայաստանի կարողությունների ու հնարավորությունների առումով, որ այդ «ինստիտուցիոնալ» բազմաշերտության ռեսուրսի կիրառումը դառնում է խիստ պահանջված և ստանում գերկարևոր նշանակություն: Ինքնին դա իհարկե դյուրին խնդիր և աշխատանք չէ, հաշվի առնելով նաև այն, որ այդտեղ այդուհանդերձ ամենևին «ֆիլտրացված» չեն արդեն ներքաղաքական, ներանձնային և ներխմբային շահերն ու հավակնությունները, որոնց գումարվում է նաև այն, որ ինքնին այդ բազմաշերտ կապիտալիզացիան պահանջում է քաղտեխնոլոգիական նուրբ հմտություններ:
