Ադրբեջանի արտգործնախարար Բայրամովը հայտարարել է, որ դրական է Հայաստանի ու Ադրբեջանի առաջին դեմքերի Բրյուսելում հանդիպելու հանգամանքը: Ըստ Բայրամովի, «բանակցություններին ու արդյունքներին երկար չենք սպասի»: Թե ինչ նկատի ունի նա, մանրամասներ պարզ չեն, սակայն բացառելի չէ և այն, որ Բայրամովի հայտարարությունն ունի որոշակի տակտիկական նշանակություն և իմաստ, որի նպատակն է Բրյուսելի բանակցությունից առաջ Հայաստանի ներքին լսարանի վրա ազդելը, այդ բանակցությունից կամ հանդիպումից առաջ Հայաստանում ալիք առաջացնելը:
Բանն այն է, որ, եթե Բայրամովն ասում է, որ բանակցության արդյունքին երկար չեն սպասի, ապա դա կարող է մեկնաբանվել, որ Բրյուսելում կլինի մի բան, որը կբավարարի Բաքվին: Միաժամանակ, Երևանը հայտարարում է, որ Վաշինգտոնում առաջընթաց չի եղել կարևոր հարցերի շուրջ՝ Ստեփանակերտ-Բաքու միջազգային մեխանիզմ, տարածքային ամբողջության ճանաչում, խաղաղության միջազգային գործուն երաշխիքներ: Այդ հարցերում Բաքվի մոտեցումները չեն բավարարում Երևանին, Երևանի մոտեցումները չեն արժանանում Բաքվի հավանությանը: Եթե Բաքուն խոսում է արդյունքի ակնկալիքից, ապա դա կարող է Երևանում առաջացնել ընկալում, որ Ադրբեջանը ստանալու է իրեն գոհացնող մոտեցում:
Իսկ դա Երևանում կարող է առաջացնել ներքին միջավայրի այնպիսի ալեկոծություն, որը լարվածություն կստեղծի թիկունքում՝ Բրյուսելում հերթական քննարկումից առաջ, ինչը բնականաբար կարող է լինել Երևանի համար ճնշող հանգամանք: Ադրբեջանն այս իմաստով ինչպես միշտ փորձում է խաղալ հայկական օրգանիզմի թույլ կամ խոցելի տեղերից մեկի՝ տեղեկատվական քաոսի վրա, որտեղ սովորաբար գերիշխում են ներքին խմբային կոնյուկտուրային նպատակները, ստորադասելով պետական նշանակություն ունեցող հանգամանքներ ու ասպեկտներ, որոնք կարևոր են՝ անկախ, թե ով է տվյալ պահին քաղաքական իշխանության կարգավիճակում: Գործնականում այդ քաոսն այս օրերին դրսևորվում է նաև «Նեմեսիսի» արձանի առնչությամբ, երբ հայկական մեդիամիջավայրի մի զգալի մաս՝ կամա, թե ակամա, զբաղված է հայաստանյան տեղեկատվական դաշտում Թուրքիայի նախընտրական-աշխարհաքաղաքական նպատակները ծավալելով, հայաստանյան դաշտում աշխուժորեն շրջանառելով Չավուշօղլուի հայտարարությունը արձանի ճակատագրի վերաբերյալ:
